Key takeaways
- Asielzoekers in Nederland maken gebruik van een maas in de wet om uitzetting te voorkomen nadat hun eerste aanvraag is afgewezen.
- De Dublinverordening biedt afgewezen asielzoekers de mogelijkheid om na een periode van 18 maanden een nieuwe aanvraag in te dienen, aangezien het land van eerste binnenkomst verantwoordelijk is voor de behandeling van de aanvraag als deze niet binnen die tijd is teruggestuurd.
- Voorgestelde wijzigingen in het Dublinsysteem zouden de wachtperiode kunnen verlengen tot drie jaar, wat volgens critici de precaire situatie van migranten zonder papieren alleen maar zal verlengen.
Een groeiend aantal asielzoekers in Nederland neemt zijn toevlucht tot een legale maas in de wet om uitzetting te voorkomen nadat hun eerste aanvraag is afgewezen. Deze praktijk houdt in dat ze uit Nederlandse asielcentra verdwijnen voordat ze terug worden gebracht naar het land waar ze voor het eerst de EU zijn binnengekomen, zodat ze na een periode van 18 maanden een nieuwe aanvraag kunnen indienen.
De Dublinverordening, een belangrijke EU-wet die bedoeld is om meervoudige asielaanvragen binnen het blok te voorkomen, schrijft voor dat het land van eerste binnenkomst verantwoordelijk is voor de behandeling van een aanvraag. Als de persoon echter niet binnen 18 maanden naar dit land wordt teruggestuurd, wordt Nederland verantwoordelijk voor de behandeling van de aanvraag. Dit biedt afgewezen asielzoekers de mogelijkheid om misbruik te maken van het systeem door onder te duiken.
De gevolgen van inconsistenties in de EU-samenwerking
Hoewel de Nederlandse Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) “Dublin-claims” initieert waarin wordt gevraagd om de overdracht van aanvragers terug naar hun oorspronkelijke punt van binnenkomst, wordt de effectiviteit van dit proces belemmerd door inconsistenties in de samenwerking tussen EU-lidstaten. Uit gegevens blijkt dat slechts een klein percentage van deze verzoeken leidt tot daadwerkelijke overdrachten, waarbij sommige landen verzoeken consequent afwijzen.
Dit gebrek aan samenwerking heeft in feite een legale ontsnappingsroute gecreëerd voor asielzoekers die op de hoogte zijn van de deadline van 18 maanden. Ze verdwijnen vaak uit het officiële overzicht en vertrouwen op ondersteunende netwerken die in Nederland zijn opgezet om te overleven totdat ze opnieuw een aanvraag kunnen indienen. Kerkelijke organisaties en particulieren bieden hulp, omdat ze de moeilijke omstandigheden van deze mensen erkennen.
Zorgen over voorgestelde wijzigingen in het Dublin-systeem
De gemeente Amsterdam biedt ook onderdak en ondersteuning aan ongedocumenteerde migranten, inclusief degenen met onopgeloste Dublin-claims, om te voorkomen dat ze dakloos worden. Er is echter bezorgdheid geuit over de voorgestelde wijzigingen in het Dublinsysteem, waardoor de wachttijd zou worden verlengd tot drie jaar. Critici beweren dat dit de precaire situatie van deze mensen alleen maar zal verlengen.
Ondanks deze uitdagingen denken asieladvocaten dat het aantal mensen dat in Nederland probeert te blijven niet significant zal afnemen. Zij noemen het bestaan van clandestiene ondersteuningsnetwerken en de vastberadenheid van mensen die een toekomst in het land zoeken. De Dublinverordening, die bedoeld was om een eerlijk en efficiënt asielsysteem te creëren, is in plaats daarvan bekritiseerd vanwege de inherente onevenwichtigheden en mazen in de wet waar zowel regeringen als aanvragers misbruik van maken.
Wil je toegang tot alle artikelen, geniet tijdelijk van onze promo en abonneer je hier!
