Afgelopen dinsdag heeft Rosario, de op twee na grootste stad van Argentinië, de zogenoemde “WRI Ross Center Prize for Cities” gekregen. Twee decennia lang heeft de stad haar economie hervormd en is ze op eigen houtje een van de meest duurzame geworden.

Wanneer een stad of land met een ernstige economische crisis wordt geconfronteerd, kan het ofwel besparen, ofwel de economie volledig omgooien en opnieuw beginnen. Dat laatste is precies wat de stad Rosario in 2001 heeft gedaan.

Tussen 1998 en 2001 kampte Argentinië met een zware economische crisis, die nog steeds voelbaar is in sommige regio’s. In 1980 probeerde het land zijn economie – die door een hoge inflatie werd geteisterd – in evenwicht te brengen, maar na de Aziatische financiële crisis en de internetzeepbel aan het eind van de jaren 90 ging het land toch failliet.

In Rosario, de derde grootste stad van het land, kwam meer dan de helft van de bevolking in de armoede terecht. Voedsel werd steeds duurder. De stad kreeg op de koop toe te maken met overstromingen en hittegolven. 

Terug naar een landbouweconomie

De stad besliste toen om een gok te wagen: de economie omvormen tot een meer agrarische economie. “We hebben geprobeerd om de buren in staat te stellen om in hun eigen onderhoud te voorzien door middel van productie en tegelijkertijd een bron van werkgelegenheid te vinden”, zei Pablo Nasi Murua, ondersecretaris van Sociale Ontwikkeling van Rosario. Dit is hoe de stad het voor elkaar kreeg.

• Leegstaande percelen werden moestuinen waar gezinnen met een laag inkomen hun eigen voedsel kunnen verbouwen.
• De autoriteiten geven hen gereedschap en zaden om hen te helpen met hun tuinen.
• Boeren worden aangemoedigd om hun producten lokaal te verkopen, om de inflatie door import te beperken.
• Grote boerenmarkten hebben voor meer samenwerking tussen boeren en stadsbewoners gezorgd.
• Er werden meer vrouwen opgeleid, zodat ze financieel onafhankelijk konden worden van hun echtgenoten. Velen van hen werkten al, maar gaven al hun geld aan hun echtgenoten.

Vandaag de dag eten en werken 700 boerengezinnen dankzij dit programma. In de stad wordt 30 hectare gebruikt voor gemeenschappelijke boomgaarden en 15 hectare voor tuintjes. Rond Rosario is ook een “groene gordel” aangelegd, waar 700 hectare is bestemd voor de landbouw.

Ecologisch

Het programma had ook een tweede, ecologische doelstelling. Rosario leefde vroeger voornamelijk van de uitvoer van sojabonen. En in ruil daarvoor, importeerde de stad veel voedsel. Dit was niet alleen duur, maar veroorzaakte ook veel CO2-uitstoot.

Tegenwoordig is de stad zo goed als zelfvoorzienend. Het hoeft niet langer enorme hoeveelheden voedsel in te voeren, de inwoners eten wat ze zelf produceren. Volgens studies van de Universiteit van Rosario kan lokale productie de broeikasgassen met 95 procent verminderen.

Bovendien hebben de autoriteiten de inwoners aangespoord tot biologische landbouw. Chemicaliën die giftig zijn voor het milieu mogen er niet meer gebruikt worden. Zelfs het irrigatienetwerk is ontworpen om watertekorten te voorkomen.

Rosario is nu de groenste stad van het land, met een gemiddelde van 12 m² landbouwgrond per inwoner.