De groeiende vraag naar elektrische batterijen drijft tech- en energiebedrijven ertoe steeds meer grondstoffen te winnen. Daarom breiden ze hun mijnbouwactiviteiten niet alleen uit op het land, maar ook op de zeebodem. Deze mijnbouwboom zou echter nefaste gevolgen kunnen hebben voor het maritieme leven; een aspect dat vaak onopgemerkt blijft of gewoon veronachtzaamd wordt.
Naarmate wagens meer geëlektrificeerd worden, neemt de vraag naar nikkel, kobalt en koper – onderdelen van de autobatterijen – toe. En door een ongelijke verdeling van de grondstoffen over de wereld, geopolitieke problemen – zoals de oorlog in Oekraïne – of andere issues met de toeleveringsketen, kan de huidige productie niet aan de vraag voldoen. Als gevolg daarvan zoeken mijnbouwbedrijven naar mogelijkheden om hun activiteiten uit te breiden van land naar zee. Dit heeft niet alleen positieve aspecten: de activiteit kan een aanzienlijke invloed hebben op het leven in zee.
Veronachtzaamd milieueffect
De zee wordt al voor verschillende doeleinden (voedsel, baggeren, olie- en gasexploratie) door de mens geëxploiteerd. Nu wil de bedrijfswereld nog een stapje verder gaan en de zeebodem afzoeken naar nikkel, kobalt en koper. Een droom die heel goed al volgend jaar werkelijkheid zou kunnen worden, ondanks de gevolgen voor de fauna en flora.
Niet alleen het ontnemen van rijkdommen zou daarbij kwalijk zijn voor het maritieme leven. Het lawaai van mijnexplosies bij het proces zou honderden kilometers ver van de exploitatieplaats gehoord kunnen worden. Dat zegt onderzoek van wetenschappers van het Oceans Initiative, een Amerikaanse non-profit organisatie voor het behoud van de zee, het Japanse National Institute of Advanced Industrial Science and Technology (AIST), de Australische Curtin Universiteit en de Universiteit van Hawaii.
Geluidsoverlast van één enkele mijn zou bij goed weer wel een afstand van 500 kilometer kunnen afleggen, betogen de wetenschappers in de paper, die gepubliceerd werd in het tijdschrift Science.
Zij onderzochten de Clarion-Clipperton Zone (CCZ), die tussen Mexico en Hawaï een oppervlakte van 4,5 miljoen vierkante meter beslaat en grote voorraden waardevolle mineralen herbergt. Wanneer de zeventien ondernemers die voor de CCZ een exploitatievergunning hebben gekregen, elk een mijn zouden opstarten, zou de geluidshinder in een gebied tussen vier en zes kilometer rond de productiesites de normen overschrijden die door de Amerikaanse National Marine Fisheries Service voor de bescherming van de populaties zeezoogdieren zijn vastgelegd.
Leven van zeezoogdieren verstoord
In deze wateren leven verschillende soorten zeedieren die gevoelig zijn voor lawaai, met name de met uitsterven bedreigde vinvissen. Deze walvissen maken bij gebrek aan licht gebruik van geluid en trillingen om te navigeren, te communiceren en roofdieren op te sporen. Als de geluidsoverlast van de mijnen de vastgestelde drempels overschrijdt, zou hun leefwijze dus ernstig verstoord kunnen worden.
“In de diepzee leven potentieel miljoenen soorten die nog geïdentificeerd moeten worden”, zegt Travis Washburn, een diepzee-ecoloog bij het AIST. En hoewel wij geen gegevens hebben over het effect van lawaai op de zeefauna, is het best te voorkomen – door beperkingen op te leggen – dat de plaatselijke fauna verstoord wordt.
Volgens de onderzoekers is het effect van geluidshinder door diepzeemijnbouw “onvoldoende bestudeerd en verwaarloosd”. Dit laten gebeuren zonder strenge en transparante normen in te voeren “zou het begin betekenen van een grootschalig en ongecontroleerd experiment”, aldus het rapport. De onderzoekers dringen er bij de Internationale Zeebodemautoriteit (ISA) op aan het “voorzorgsbeginsel” toe te passen en dus de gezamenlijke exploitatie van mijnen te beperken totdat de gevolgen van de geluidshinder volledig zijn vastgesteld.
“Wij hebben deze studies niet kunnen doen, maar als alle mijnbouw gelijktijdig door zou gaan, zou dat grote gevolgen kunnen hebben voor een hele reeks organismen”, aldus de onderzoekers.
(lb/mah)