Wat je als wijnliefhebber moet weten over … Jumilla (Spanje)

Wat weet je over Jumilla? Bitter weinig? Geen nood, wijnexpert Frank Van der Auwera gidst je doorheen een van de oudste Spaanse appellaties.

Wat?

Jumilla is een van de opkomende rodewijnbastions in Spanje, zelfs een van de oudste Spaanse appellaties, die haar naam ontleent aan de stad Jumilla.
Lang was het een leverancier van zware bulkwijnen, decennia vooral populair bij Franse wijnhandelaars die grote partijen opkochten om zo het volumeverlies na de druifluisepidemie in de 19de eeuw te compenseren.
Actueel zeker 19.000 hectare wijngaard in exploitatie ( waarvan 40 procent geconcentreerd nabij de stad Jumilla).
De appellatie telt nu ruim 2.000 wijnbouwers en 45 geregistreerde bodega’s.
Jaarproductie: circa 24 miljoen liter, waarvan 80 à 85 procent op fles.

Waar?

Gesitueerd in het zuidoosten van Spanje, tussen Yecla en Murcia, verdeeld over de provincies Murcia en Albacete.
Nog in de (verkoelende) invloedssfeer van de Middellandse Zee die zich op circa 80 km bevindt.
Wijngaarden liggen er doorgaans op 400 à 800 meter boven de zeespiegel.
De regio kan getypeerd worden in 3 termen: heet, droog en ruig.
Het klimaat varieert er van continentaal tot semi-aride, met een gemiddelde jaarlijkse neerslag van slechts 300 mm, dikwijls in de vorm van hevige stortregens in het late voor- of najaar.
Jumilla kent ook grote temperatuurschommelingen: zomers kan het kwik hier tot 40°C (en meer) oplopen, terwijl de winterminima onder nul kunnen duiken.

Omschrijving?

Jumilla kreeg in 1966 de D.O.-status (Denominación de Origen).
De maximumrendementen liggen zeer laag, gemiddeld rond de 25 hl/ha.
Blauwe druiven: Monastrell blijft de hoofdvariëteit (met zeker 80 procent van de aanplant), naast Garnacha Tintorera, Garnacha en Cencibel (Tempranillo). Steeds vaker duiken ook percelen Syrah, Cabernet Sauvignon, Petit Verdot en Merlot op.
Witte druiven: Meseguera, Airén en Pedro Ximénez domineren de witte cuvées, maar ook Macabeo, Malvasia, Chardonnay, Sauvignon Blanc en Moscatel spelen steeds vaker een (bij)rol.

Troeven?

Een catastrofe had uiteindelijk een positief effect: deze streek, die in de 19de eeuw gespaard bleef van de verwoestende druifluisplaag (phylloxera) die het druivenareaal in Europa decimeerde, werd pas in 1989 onverwacht door deze ziekte getroffen.
Deze nieuwe epidemie verwoestte nagenoeg 60 procent van de toenmalige wijngaarden, maar net daarom werd een omvangrijke heraanplant georganiseerd, vertrekkend van moderne wijninzichten- en apparatuur.
Er werd ook overgestapt van bulkproductie naar gebottelde wijnproductie.
Na de herstructurering van het druivenareaal kwam de Monastrell-druif (in Frankrijk: Mourvèdre) als winnaar uit de bus, die nu zelfs symbool staat voor moderne Jumilla-wijn.
Een vlezige, fruitgedreven en laat rijpende variëteit met een dikke schil die optimaal aangepast is aan de warme en droge groeiomstandigheden, van nature veel natuurlijke suikers opbouwt maar ook over voldoende zuren beschikt.
In de regio wordt ook steeds meer overgeschakeld naar de duurzame, organische wijnbouw. In Jumilla-stad is zelfs nu al 94 procent van de aanplant organisch bewerkt.
De prijs-kwaliteit-ratio van Jumilla-wijn is nog steeds uitstekend: het leeuwendeel van de productie ligt bij ons beneden de 15 euro in de rekken.
Rode Jumilla kan ook culinair tegen een stootje en harmonieert meestal perfect met mediterrane gerechten, stoofpotjes, gegrild vlees of wildbereidingen.

Uitdagingen?

Vaak zijn de rode cuvées te alcoholrijk en jammy, met spontane alcoholpercentages die makkelijk tot 14 à 15 procent klimmen.
Rode Jumilla’s zijn met andere woorden zelden geschikt voor finessedrinkers en worden ook best wat koeler geserveerd (maximaal 14 à 15°C).
Jumilla zit echter als relatief jonge appellatie nog in een overgangsfase, waarbij de bodega’s trachten frissere, mindere zware en subtielere cuvées te bottelen.
Vooral de (vrij vroege) pluktiming van de Monastrell vormt daarbij een cruciale variabele om voldoende fraîcheur te behouden en de zoete component niet te laten domineren.
De laatste jaren zien we ook steeds meer aanplant van Syrah, Cabernet Sauvignon, Petit Verdot en Merlot die worden gebruikt als blendpartner met de dominante Monastrell.
De vaak heel aromatische witte wijnen vormen voorlopig nog steeds een minderheid in het aanbod en moeten kwalitatief duidelijk nog groeien, vooral in de perceptie van de consument, die er nog zelden mee in contact komt.
Ook hier zijn er echter interessante experimenten bezig met Moscatel de Grado Menudo en Verdejo, die zich prima aan het terroir en microklimaat lijken aan te passen.
De toenemende droogte en waterschaarste kunnen de regio kwalitatief op termijn hypothekeren.

Waar op letten?

Een aantal domeinen die regelmatig in onze rekken opduiken met vaak interessante cuvées zijn: Bodegas Juan Gil, Bodegas El Nido, Bodegas Ego, Casa Rojo, Bodegas San Isidro, Bodegas Luzón, Viña Elena, Camino de Seda, Casa Castillo, Bodegas Bleda en Casa de la Ermita.