De voorzittersverkiezing bij Open Vld heeft twee duidelijke frontrunners: Eva De Bleeker (Open Vld) en Vincent Verbeecke (Open Vld). Beiden doen ze hun best om zich niet teveel te associëren met de huidige partijtop. Dat is historisch te verklaren.
Opgemerkt: Zowel Verbeecke als De Bleeker doen hun best om zich als vernieuwend te presenteren.
- Verbeecke kwam afgelopen week met een voorstel om een cumulverbod in te stellen. “Een parlementair mandaat kan je niet cumuleren met een lokaal uitvoerend mandaat in een gemeente onder de 20.000 inwoners”, zo legde hij uit bij Radio 1. Daarmee viseerde hij Open Vld’ers Gwendolyn Rutten (ontslagnemend minister in de Vlaamse regering en burgemeester van Aarschot) en Egbert Lachaert (Vlaams Parlementslid en schepen in Merelbeke). Premier Alexander De Croo (Open Vld) bleef evenwel buiten schot: de gemeente Brakel telt minder dan 20.000 inwoners.
- De Bleeker van haar kant speelt haar gedwongen ontslag als staatssecretaris voor Begroting dan weer uit. Doordat ze door De Croo aan de kant werd geschoven, is ze de perfecte onafhankelijke kandidaat, betoogt ze. Verder suggereert ze dat de oude garde wel degelijk een kandidaat naar voren schuift: Verbeecke.
- Het offensief van Verbeecke over de cumulregels moet dan ook in die context worden gezien. Hij wil niet geassocieerd worden met het establishment en herhaalt dan ook het mantra dat door schoon schip te maken er verandering kan komen. Een van de twee lijsttrekkers bij de verkiezingen in 2029 moet een nieuw gezicht zijn, vindt Verbeecke. Dat idee stuit daar dus bij aan.
- Binnen de partijtop zwijgt iedereen over welke kandidaat hun voorkeur geniet, behalve een. Ontslagnemend minister van Justitie Paul Van Tigchelt (Open Vld) trekt openlijk de kaart van Verbeecke. Daarom ook de insinuaties van De Bleeker. Zijzelf is bekender en de topfavoriet, maar haar positie blijft gevoelig liggen.
Precedent
Uitgezoomd: De verbinding met de top zorgde historisch al voor nederlagen.
- De Standaard verklaart waarom Verbeecke en De Bleeker afstand willen nemen. Er is een precedent, namelijk. Toen Guy Verhofstadt (Open Vld) in 1995 na tegenvallende verkiezingen ontslag nam als partijvoorzitter, stelde Patrick Dewael (Open Vld) zich kandidaat. Hij kreeg de steun van de partijtop, behalve van Herman De Croo (Open Vld). Die kon zich als tegenkandidaat afzetten tegen het beleid van Verhofstadt, en won daardoor. Dewael bleef beduusd achter.
- En in 2020 werd Bart Tommelein (Open Vld) openlijk gesteund door een deel van de partij, terwijl Egbert Lachaert (Open Vld) naar voren trad met een donkerblauw programma. Dat vond weerklank bij de basis, waardoor de kansen keerden en Lachaert aan het langste eind trok.
Om te volgen: Wie wint er straks?
- De programma’s van Verbeecke en De Bleeker verschillen niet zoveel van elkaar. Beiden prediken vernieuwing en een omslag. Net zoals de andere zes kandidaten, overigens. Het verschil zit in het perspectief: vooruit of achteruit? Verbeecke kijkt naar de toekomst en de verkiezingen over vijf jaar. De Bleeker aan de andere kant haalt haar verleden aan in de hoop te scoren.
- De beslissing ligt bij de Open Vld-leden, die kunnen stemmen tijdens een eerste verkiezingsronde tussen 12 en 17 augustus. Een mogelijke tweede ronde volgt dan op 19 augustus.
