Schrijf ze allerminst af, voor de nationale politiek. Sophie Wilmès is al een tijdje geen vicepremier en minister van Buitenlandse Zaken meer, op 14 juli zette ze een beetje verwacht een stap opzij, en nam ze ontslag uit de federale regering. Ze had daarvoor al even alles “on hold” gezet, om voor haar zieke man te gaan zorgen, die vecht tegen een hersentumor.

Maar die tijdelijke situatie werd onhoudbaar, waardoor er niets anders opzat dan ontslag te nemen. Opvallend, want de voormalige premier is veruit de meest populaire politica in Franstalig België, en de ultieme troefkaart van de MR.

Vandaar ook dat ze nu wel weg is, maar helemaal niet definitief. In alle stilte is ze in haar thuisgemeente, Sint-Genesius-Rode, in de Vlaamse rand rond Brussel, opnieuw schepen geworden in het college. Een persbericht hoefde niet, ze hield het liever discreet, maar het nieuws ging rond in de gemeente. De faciliteitengemeente wordt gedomineerd door Franstalige partijen, Wilmès is volgens lokale collega’s in Rode “niets veranderd”, zo stelt La Libre.

Dat ze zeker nationaal ooit haar comeback maakt, logischerwijze bij de verkiezingen van 2024, wanneer ze de Kamerlijst trekt, is al een uitgemaakte zaak voor de MR-top. Het verklaart waarom een andere Brusselse sterkhouder bij de MR, Alexia Bertrand, niet haar opvolger kon zijn op Buitenlandse Zaken, ondanks de nodige adelbrieven: dan zou er in 2024 onvermijdelijk concurrentie ontstaan tussen Bertrand en Wilmès. En die laatste weegt vooralsnog electoraal toch een tikje zwaarder.

Meteen claimde Bertrand openlijk in de pers dat zij dan “de volgende Brusselse minister-president wordt”, ze stelde zich wel heel ferm kandidaat, zonder doorspraak met de MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez.

Dat leidde tot een ongemakkelijke situatie bij de Franstalige liberalen, want ook de lokale MR-voorzitter in Brussel, David Leisterh, heeft ambities, net als de regionale minister Valéry Glatiny. Het wordt dus drummen voor de kopplaatsen.