Het duo, de twee grote Europese landen die telkenmale met elkaar in oorlog gingen historisch gezien, vormde altijd de motor van de EGKS, de EG en uiteindelijk de EU. De hereniging van Duitsland kwam er in ruil voor de euro: François Mitterand en Helmut Kohl maakten dat akkoord.
Vandaag lijkt dat voltooid verleden tijd. Een speciale Frans-Duitse top, die volgende week had moeten plaatsvinden, is afgelast. Ergens in januari willen de landen tijd maken voor elkaar, op een top. Emmanuel Macron en Olaf Scholz gaan wel nog een tête à tête doen: die schrappen zou wel erg pijnlijk geweest zijn.
Meer dan een teken aan de wand: in heel de energiediscussie staat Frankrijk al langer lijnrecht tegenover de Duitsers, die blijven vechten tegen een prijsplafond. En ook over defensie zijn er gigantische discussies.
Misschien wel de meest fundamentele zaak: doordat Scholz met zijn paarsgroene regering beslist heeft tot een massieve investering van 100 miljard in de Duitse defensie, is Berlijn niet langer een papieren tijger straks. Integendeel: militair gezien kunnen ze dan voorbij Parijs springen, een enorme verstoring van het evenwicht. Zoals aangehaald, is een cruciale vraag daarbij bij wie de Duitsers gaan shoppen, om hun leger op te pompen. Alles wijst erop dat dat veeleer de VS wordt, en niet de Franse defensie-industrie.
Gisteren kwam er nog een dossier bij op te stapel: Franrijk blokkeerde eerst een nieuwe pijplijn van het Iberische schiereiland naar Duitsland, de ‘MidCat’-pijplijn. Macron kondigde gisteren zowaar aan dat hij met Spanje en Portugal een nieuwe deal heeft: de ‘BarMar’-pijplijn, die gas naar Marseille gaat brengen vanuit Barcelona. Effe lekker door de neus van Scholz geboord.
