Italiaanse kazen worden overal ter wereld gegeten. Die zijn zo populair dat er heel wat nepkazen in omloop zijn. De producenten en het Parmigiano Reggiano Consortium wenden zich nu tot de chiptechnologie om het kaf van het koren te scheiden.
Verschillende media en kookwebsites waarschuwden vorig jaar al voor de handel in namaakmozzarella’s. “Destijds had de Italiaanse politie enkele honderden kilo’s namaakkazen in beslag genomen die waren gemaakt van koemelk, die veel goedkoper is dan de traditionele en verplichte buffelmelk die nodig is om de beschermde naam te krijgen.”
2 miljard dollar aan namaakkaas
Maar de meest nagemaakte kaas ter wereld is Parmigiano Reggiano, of Parmezaan zoals wij het in onze contreien noemen. Het is ook de op één na meest geconsumeerde kaas ter wereld (38 procent van de Italiaanse AOC-productie – gecontroleerde oorsprongsbenamingen), achter zijn neef Grana Padano (42 procent).
Toch zijn er strenge regels om namaak te voorkomen: de kaas heeft sinds 1996 een gecontroleerde oorsprongsbenaming die is gecertificeerd door de Europese Unie en mag daarom alleen afkomstig zijn uit de regio’s Parma en Emilia-Romagna in Noord-Italië. De kaas moet ook minstens 12 maanden rijpen in de regio van herkomst, waarbij de kwaliteit regelmatig wordt gecontroleerd door gecertificeerde experts. Slechts 353 kaasmakerijen produceren de kaas.
Diefstallen van wielen kaas van 40 kilogram zijn niet ongewoon. En de winkels verkopen regelmatig versneden producten, samen met meer middelmatige producten of zelfs cellulose. Het Parmigiano Reggiano Consortium (PRC) schat dat de jaarlijkse wereldwijde verkoop van namaakkaas ongeveer 2 miljard dollar waard is, terwijl het echte product 2,9 miljard waard is. We mogen niet vergeten dat de AOC-benaming van de EU niet overal wordt erkend, en het Consortium van Italiaanse producenten is regelmatig betrokken bij langdurige rechtszaken tegen merken die proberen hun producten als echte Parmezaanse kaas te verkopen.
Wanneer een stempel niet meer genoeg is
Italiaanse kaasmakers hebben gezegd dat een onoplosbaar probleem om een technologische oplossing vraagt: ze experimenteren met microchips voor kaaswielen. De chips, ter grootte van een zoutkorrel, worden in de etiketten geplaatst. Dat moet helpen om de herkomst van de kaas moeten certificeren. De chips bevinden zich op de gestolde korst van het kaaswiel, die over het algemeen niet wordt gegeten door liefhebbers van geraspte kaas. Dat label, dat een unieke alfanumerieke code draagt, was ook bedoeld om voldoende bescherming te bieden tegen geknoei met de kaas, merkt The Guardian op. Maar die “stempel” biedt onvoldoende bescherming en het Consortium van Producenten heeft daarom beslist om over te stappen op een implantaat onder de “huid.”
Die chips worden geproduceerd door het Amerikaanse bedrijf p-Chip Corporation, dat ze beschrijft als “kleine digitale ankers voor fysieke objecten.”
(ns)