Voetballers staan onder veel zwaarder druk dan onze Belgische hockeyers en onze turnsters. Het is veel gemakkelijker om te presteren in de Olympische Spelen dan het is in onze vaderlandse of Engelse voetbalcompetitie. Omdat de pers veel minder hard is en ze er slechts één keer om de vier jaar moeten staan. Daarom worden voetballers dus terecht een veelvoud betaald. Deze stelling houdt geen steek op meer dan één vlak.
De VRT-journalist, een voetbalkenner hors catégorie én begenadigd commentator, legde in een column vorige maand in Het Nieuwsblad uit dat de emoties rond de lonen van voetballers, die volgens hem elke vier jaar opspelen rond de Olympische Spelen, overroepen zijn. Vanuit zijn rol als bevoorrecht observator telt zijn stem natuurlijk en is het essentieel te begrijpen wat hij hierover zegt.
Hij stelt eigenlijk dat voetballers dit loon verdienen omdat ze in een globale sport opereren én permanent onder druk staan, vooral van de media. Bovendien krijgen Olympische atleten, deels omdat het één keer is om de vier jaar en de sporten minder worden beoefend – implicerende dat ze inferieur zijn wegens een gebrek aan competitie -, zelden een slechte pers. De media pakken voetballers dikwijls hard aan. Als je één keer niet wint, word je al door de de mangel gehaald, terwijl een verlies op de Olympische Spelen als heroïsch wordt beschouwd.
De argumenten die niet meer worden gebruikt – deel 1
Het is een interessante discussie. Zoals we vorige keer in onze column argumenteerden, hebben we het loon van De Bruyne trachtten te verantwoorden op basis van de inspanningen. Volgens Remco Evenepoel, die ooit voetballer was, traint hij nu drie keer zo veel als voeger. Moesten we dus “uurtje factuurtje“ gebruiken als basis zoals zelfstandige consultants of loodgieters doen, dan moet Nina 75 miljoen euro verdienen. Kevin neemt immers jaarlijks 25 miljoen euro mee naar huis. Nina verdient vandaag een goede 16.000 euro, 0.06% van dat loon. Dus dat is het niet.
De argumenten die niet meer worden gebruikt – deel 2
De economische argumenten hebben we toen ook weerlegd. Het klopt zeker, zoals het VRT-icoon zegt, dat voetbal mondialer is dan andere sporten en er dus ook een grotere marktwaarde wordt toegewezen aan voetballers. Maar daarom houdt die marktwaarde nog geen steek.
Messi, de beste voetballer die de wereld ooit heeft gekend, heeft FC Barcelona verlaten en hen opgestapeld met een schuldenberg van 1.3 miljard euro. Moesten de rentevoeten op een normaal peil staan, en niet door artificiële geldinjecties zo laag worden gehouden, neem bijvoorbeeld 4%, dan kon je met de rentebetalingen per jaar alleen een topvoetbalclub in België onderhouden of was je eigenaar van de grootste wielerploeg van de wereld, met name Ineos.
Messi heeft hen richting faillissement geduwd met de fameuze ‘Messi-strategie’ ,een absurd transferbeleid dat gericht was om Messi de spelers te geven om titels te winnen, zonder ook maar enigszins na te denken over de financiële gevolgen. Er is een reden waarom de Uefa wanhopig tracht de Financial Fair Play regels te doen respecteren.
Voetballers lijden aan mentale druk
Daarom gebruikt Peter Vandenbempt als ultiem argument de mentale druk en de noodzakelijke mentale weerbaarheid als verantwoording voor dat beruchte salarisverschil tussen Kevin en Nina. Het is absoluut zo dat de mentale druk die sporters – dus ook voetballers – ervaren, zeer hoog is. Zeker vandaag met de onophoudelijke stroom van, vaak negatieve, berichten op sociale media.
Doordat voetballers meer wedstrijden moeten betwisten, staan ze meer onder druk dan een atleet, gymnast of tienkamper die er slechts enkele keren moet staan. Meer keren druk is dus meer loon, volgens Vandenbempt.
Een drogreden zonder echt bewijs
Deze redenering zit echter vol gaten. Eerst en vooral is daar geen enkel bewijs van. Wat we wel weten is dat heel wat topsporters, die maar één kans hebben om de vier jaar, sterk lijden onder de stress. De mentale problemen van de beste zwemmers aller tijden Michael Phelps en Ian Thorpe, zijn ruim gedocumenteerd. Elke dag zes dagen op zeven zes uur in het bad, vanaf vijf uur s ‘morgens lijkt niet onmiddellijk ideaal om je mentale balans te behouden. De druk die Nafi Thiam moest ondergaan om een tweede keer te scoren in haar discipline lijkt van hetzelfde niveau. Om maar te zwijgen van topgymnaste Simone Biles.
Daarnaast moeten die individuele sporters deze druk alléén aankunnen. Zij hebben geen team om zich weg te steken of te compenseren als ze eens een mindere dag hebben.
Maar nog belangrijker is het feit dat meer wedstrijden je toelaten om je de volgende dag te herpakken en terug te scoren. De extreem goed betaalde Roberto Martinez vertelde in een recent interview met Het Laatste Nieuws dat de Rode Duivels weer een nieuwe kans krijgen in de Nations League: “Het geeft motivatie om het recht te zetten, in het voetbal krijg je ALTIJD een tweede kans.”.
Voor Onze Rode Duivels is het trouwens al de vijfde kans. Als Nafi Thiam zo zou presteren zou ze op haar 36ste nog eens mogen proberen. Nee, ze krijgt bijna geen kansen in haar sport en moet er ALTIJD staan als het om de knikkers gaat.
Het megaloon als buffer
Alsof dat nog niet voldoende was,hebben topvoetballers een mentaal voordeel versus individuele topatleten uit sporten zoals atletiek en gymnastiek, maar ook versus teamspelers zoals de Red Lions, onze gevierde hockeyspelers. Zij worden goed betaald en bouwen een pensioenfonds op en dat geeft mentale rust.
Het is immers moeilijk in te beelden dat je keihard werkt voor een doel, dat slechts één keer om de vier jaar plaatsvindt. En je misschien een week daarvoor een kwetsuur oploopt waardoor je droom wegvalt. …Of nog erger: slechts vierde wordt en naast de prijzen valt.
Bovendien hebben deze atleten meestal geen buffer. Wij kijken dikwijls naar Nafi Thiam en Nina Derwael die nog lucratieve sponsorcontracten hebben getekend, maar er zijn duizenden atleten die hun jeugd én studie opgeven voor de Olympische Spelen en zelfs daarvoor geen enkele vergoeding krijgen of buffer opbouwen.
De onrechtvaardigheid die steekt
En dan is er nog de allerlaatste reden die alle anderen overvleugelt. De hoofdreden dat de pers hen minder hard aanpakt en waarom de voetballers -heel af en toe- kritiek krijgen is dat ze echt megasalarissen hebben en dat zij bovendien geen sociale lasten betalen. Dit is een onrechtvaardigheid die in onze maatschappij wrevel creëert. Het is niet onlogisch dat ze dan ook extra onder de loep worden genomen.
Anderzijds hebben ze niet echt te klagen, want er zijn honderdduizenden fans die smeken om op de foto te staan met hun grote idool. Dit belet niet dat voetballers ook sterk onder druk staan, en dat er veel van hen wordt verwacht, maar dit is niet een voldoende reden om de stelling van Vandenbempt te staven.
P.S.: Eén tip alvast om die mentale druk van de voetballers wat te verminderen ,van de Nederlandse wielerbolide Annemiek Van Vleuten. Zij keek niet meer naar haar sociale media en de media ‘tout court’ tijdens de Olympische Spelen in Tokio na haar jammerlijk verlies in de wegrit. Ze won prompt vier dagen later de tijdrit met overmacht. Die GSM wegleggen lost al de helft van het probleem op. Tip twee: columns zoals deze al helemaal niet meer lezen.
De auteur Xavier Verellen is zaakvoerder van QelviQ, een Internet of Things bedrijf (www.qelviq.com)