In een artikel in 2020 voor Business AM legden we uit dat Wout van Aert zoveel beter aan zijn toekomst aan het bouwen was dan Mathieu van der Poel en dit op termijn zou blijken. Dit jaar is het zover en wordt het verschil wel heel pijnlijk duidelijk. Dat getuigt hun prestaties in de Ronde van Frankrijk. In het boek Topsporters zijn CEO’s legden we dit via de Grootste-Aller-Tijden-Formule uit waar we aantoonden dat het verschil tussen de twee is op het vlak van leiderschap. Wout van Aert is een echte leider, een CEO die goed weet waar hij naar toe wil terwijl Mathieu van der Poel eigenlijk eerder lijkt op Lionel Messi, een genie dat zonder een duidelijk kader niet tot zijn recht komt.

Van Aert. Van der Poel … Een eeneiige tweeling waar de pers altijd in dezelfde zin over praat. Ze hebben elkaar naar de hoogste toppen gedwongen met weergaloos wielrennen, gedreven door branie en doorzettingsvermogen. En nu lijkt het of Wout van Aert naar de maan is geschoten en Van der Poel de vlucht gemist heeft.

De 3 grote verschillen die spelen op lange termijn

De redenen hiervoor zijn divers, maar zijn al wel enkele jaren in de maak. Het verschil zit hem in leiderschap. Wout van Aert is een echte leider en Van der Poel is dit niet.

Sterke leiders, sterke CEO’s excelleren in visie en strategie, ze hebben de juiste mensen rond zich of kiezen voor het juiste team en gedragen zich ook als leider van dat team. En hier zitten dan ook de 3 grootste verschillen die op LANGE TERMIJN spelen en niet onmiddellijk oplosbaar zijn voor Van der Poel.

• Verschil 1: Van Aert heeft een glasheldere visie versus de wat troebelere kijk van Van der Poel.
• Verschil 2: de ploeg van de Kempenaar is van een ander niveau dan die van MVDP.
• Verschil 3: Van Aert gedraagt zich als een echte leider en dat doet (of wil) Van der Poel niet.

Van Aert heeft een glasheldere visie

De zeer intelligente Wout van Aert heeft een duidelijke visie over waar hij naar toe wil en hoe hij zijn carrière wil opbouwen. Daar vertelde hij in januari 2022 over in Het Laatste Nieuws in en artikel met als kop: ‘DIT JAAR MISSCHIEN WAT MINDER KOERSEN WINNEN, MAAR WEL DE JUISTE’. Het was een antwoord op de vraag van Bart Audoore of hij dat jaar voor de 2 Monumenten zou gaan, de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix.

“Toch wel. Dat is iets waar ik achteraf keihard op afgerekend kan worden, maar je moet durven een visie te hebben en durven voor iets te kiezen. Ik sta er volledig achter. Ik hoop dat dit me dat tikkeltje extra geeft. En ik wil deze opofferingen maken omdat ik die andere dingen net iets liever wil”, stelde hij. En dat is het eerste grote verschil. Van Aert heeft een duidelijk ontwikkelde visie en weet waar hij naartoe wil, welke koersen hij wil winnen in zijn carrière.

De visie van Van der Poel is wat troebeler

Bij Van der Poel is dit toch net iets onduidelijker. MVDP wil misschien wel wereldkampioen worden in vier disciplines: veldrijden (afgevinkt), wegwielrennen, mountainbike en gravelbike, maar de vraag stelt zich of dit wel haalbaar is en slim.

Jim Collins noemt dit in zijn bestseller ‘Good To Great’ het beheersen van het ‘egelprincipe’. De egelbeeldspraak geeft aan dat de egel goed weet hoe hij zich moet beschermen en wat essentieel is om te overleven. Het gaat erom om goed na te denken over je kernactiviteit en je kerncompetentie en daar dan alles op in te zetten. Dit betekent dus ook dat je zeer goed weet waar je naartoe wil, zelfs als je die competentie nog niet 100 procent onder de knie hebt. Je kan niet in alles de beste zijn. Het is dan ook kwestie om keuzes te maken.

En daar zijn Wout van Aert en Mathieu van der Poel slachtoffer van hun eigen, bijna onbegrensde, kwaliteiten. Ze kunnen in bijna elke discipline de allerbeste zijn, iets wat echt ongezien is, laten we dit toch nog maar eens herhalen.

Maar elk jaar dat ze meer koersen, zullen de combinaties die zij maken minder realiseerbaar zijn. Tom Boonen zegt hierover dat het wielerlichaam maar een beperkt aantal kilometers aankan waar ze, eens ze ouder worden, zuiniger mee moeten omgaan. Van Aert beseft dat nu, bij Van der Poel is dat toch wat onduidelijker. Als je ziet hoe hij rondreed in de Giro, dan was het toch echt moeilijk begrijpbaar waar hij naartoe reed en wat zijn plan was.

Van Aert verzamelt het juiste team rond hem

Van Aert heeft een zeer bewuste stap gezet naar Jumbo-Visma. Hij was de ster in de ploeg van Nick Nuyens, maar hij besefte dat hij in die ploeg niet zijn volle potentieel als wielrenner kon ontplooien. Hij prefereerde een arbeidsrechtszaak met potentieel grote boetes én een psychologisch rotjaar om naar zijn droomploeg Jumbo-Visma te gaan, waar hij veel beter zou worden begeleid en de zorg zou krijgen die hij meende nodig te hebben in deze fase van zijn wielercarrière.

Alsof dat nog niet genoeg is, eiste hij dat dit team versterkt werd op zijn maat. Het beste bewijs is het aantrekken van een aantal helpers begin dit jaar. Van Aert heeft nu naast Nathan Van Hooydonck, Tiesj Benoot, Tosh Van der Sande, Christophe Laporte en Mike Teunissen in steun kunnen. In 2021 kon hij eigenlijk enkel rekenen op Van Hooydonck en moest hij meestal alleen de kastanjes uit het vuur halen

Van der Poel maakt eigenlijk deel uit van een B-team

Dit is een hard oordeel, maar MVDP heeft nooit echt nagedacht over het juiste team dat noodzakelijk was voor hem om zijn doelen te bereiken. Hij voelt zich goed bij Alpecin, maar dat is niet voldoende? De ploegleiders Christoph Roodhooft en zijn broer Philip hebben sinds 2009 bij de opstart van hun eigen wielerploeg een fantastisch parcours gereden, dat staat buiten kijf.

Zij hebben hem tot dit niveau gebracht, maar er is alvast geen heldere strategie die aangeeft hoe het nu verder moet met de carrière van de Vliegende Hollander. Hij moet durven uit zijn comfortzone te komen. Waarom niet in een ander team, zoals Quick-Step bijvoorbeeld, waar hij nieuwe vaardigheden kan leren. Het lijkt er wel op dat hij stagneert en dat is zeker niet het geval voor Van Aert.

Van Aert gedraagt zich als een echte leider 

Maar het is niet alleen kiezen voor het juiste team. Het is daarnaast zich ook gedragen als een leider. In een recent interview met Van Aert kwam de leider in Van Aert naar boven. Toen vroegen ze hem of hij veel met de nieuwkomers zoals de Fransman Christophe Laporte praatte. Hij antwoordde lachend maar toch ernstig:

“Ja, zeker omdat ik één van de weinigen ben die goed Frans spreekt. Serieus, dat is iets wat ik geleerd heb: als je de leider bent, moet je werken aan het vormen van een groep. De hiërarchie kan niet alleen op papier staan en dan maar hopen dat iedereen zijn best doet. Er kruipt energie in, om iedereen te doen geloven in hét grote doel: een keer een praatje maken, interesse tonen in de jongens, vragen hoe het met hen is. Je kan niet alleen met jezelf bezig zijn. Ik denk dat ik dat wel in me heb, leider zijn.”

In deze Tour was het eigenlijk hallucinant hoe het Van Aert was en niet Jonas Vingegaard of Primož Roglič die aan de knoppen draaide. Het leek wel of het de Belg was die iedere dag de koerstactiek bepaalde en besliste wie welke rit mocht winnen en wie moest ontsnappen.

Dit zegt alles over de groei die de Kempenaar vandaag aan het doormaken is om die legende te worden. Hij beseft dat dit zal gaan via zijn groei als leider en dat hij hiervoor een team moet hebben dat samen werkt naar zijn doelen, het kenmerk van een echte patron.

(fc)

Xavier Verellen is auteur en ondernemer. Zijn recente boek ‘Topsporters zijn CEO’s’, dat aantoont dat leiderschap het verschil maakt tussen kampioenen en superkampioenen, is te koop in de Standaard Boekhandel of online via https://topsporterszijnceos.businessam.be/