Laurence Boone, hoofdeconoom van denktank OESO, waarschuwt de wereldwijde overheden dat ze niet te snel moeten overschakelen op besparingsmodus na de forse investeringen om de economie draaiende te houden tijdens de coronacrisis.

Dat vertelde Boone in een gesprek met de Britse krant Financial Times. Ze vreest dat de bevolking zal revolteren in landen waar regeringen snel proberen om begrotingstekorten en overheidsschuld weer naar het niveau van voor de pandemie te brengen, middels besparingen en/of hogere belastingen.

Niet te snel de buikriem aanhalen

Haar boodschap aan alle landen: blijf de economie stutten met hogere overheidsuitgaven en lage belastingen. Zo vermijden we wat ze zelf de ‘val’ noemt van de financiële crisis van 10 jaar geleden. ‘De fout die we toen maakten was niet een gebrek aan stimulus tijdens de bbp-dip in 2009, maar wat er gebeurde in de jaren daarna’, aldus Boone. ‘De voornaamste les is dat overheden niet meteen de buikriem mogen aanhalen in de jaren nadat het bbp een tik kreeg.’

Hoewel het niet voor het eerst is dat uit de hoek van organisaties als het IMF en de OESO oproepen komen tot langdurige overheidsstimulus, blijft het standpunt van Boone opmerkelijk. Tijdens de kredietcrisis was OESO een van de kampioenen van een strak begrotingsbeleid, met schuldafbouw als voornaamste focus.

Lees ook:

• OESO pensioenrapport: meer aandacht nodig voor langetermijneffect coronasteunmaatregelen
• IMF spoort landen aan om meer te lenen en te investeren in infrastructuur

Nu bepleit Boone een fundamenteel andere benadering door overheden van het gegeven overheidsschuld. ‘We moeten uit het denkpatroon geraken dat er een allesomvattend fiscaal beleid bestaat om de staatsschuld naar een vooraf vastgelegd niveau terug te brengen’, klinkt het. Geen evidentie in bijvoorbeeld de EU, waar zo’n schuldniveaus in heel wat verdragen gebetonneerd zitten.

Centrale banken?

Belangrijk in het hele betoog van Boone: ze legt de verantwoordelijkheid voor een gedegen stimulus- en relancebeleid nadrukkelijk bij de overheden, en niet bij de centrale banken. Die dragen nu een heel deel van de last via nulrentes en inkoopprogramma’s om liquiditeiten in de markt te pompen. Dat beleid heeft zijn limieten bereikt, oordeelt Boone. De echte uitdaging ligt nu in slim fiscaal beleid, en dat is de job van (verkozen) overheden.

‘Het is niet gezond om enkel monetair beleid – dat wordt bepaald door onafhankelijke mensen die weliswaar verantwoordelijk zijn maar niet democratisch verkozen – de motor te maken van stabilisatiemaatregelen’, concludeert Boone.