Wijnexpert Frank Van der Auwera laat z’n, eigengereide, licht schijnen over de wijnactualiteit
Onlangs liet ik stemmenrover Guga Baúl (Tegen De Sterren Op, Radio Guga, …) een set wijnen proeven voor een artikel. Een van zijn vrienden kwam aanzetten met een ludieke tekst met daarin zinnen als ‘deze wijn laat je te weinig epibreren’, ‘bij de afdronk vermeed het de pertocabiliteit’, ‘de kleur was dermate tincologisch afwezig’ of ‘qua geur had het vooral de kwaliteit van een ziltig verleden’. Als ‘jargon-ironiserende’ boodschap kon het tellen.
‘Ooit al eens twee fietsfanaten horen praten? Een ‘chasse patate’? Je raadt als outsider nooit wat het betekent’
En toch: waarom aanvaarden mensen vaak niet dat wijnschrijvers bepaalde vaktermen uit de kelder halen – zoals tannines, aciditeit en citruszesty – of bloemrijke beschrijvingen, terwijl ze dat wel moeiteloos slikken bij zoveel andere activiteiten?
Ooit al eens twee fietsfanaten bezig gehoord over hun framemateriaal, bandentype, crankset, wielen, drivetrain, fork, remmen of zelfs het soort zadel? Vraag hen maar eens wat ze met een ‘chasse patate‘ bedoelen: je raadt het als outsider nooit. Idem met auto- of motorfreaks: hun gesprekken lijkt soms op Aurebesh, een imaginaire taal uit Star Wars (die nu zelfs in Google Translate werd opgenomen). Foodies en hobbykoks: ook hun culinair jargon kookt geregeld over. Om nog te zwijgen van muziek- of dansfans, want daar raakt de leek de partituur al binnen de minuut kwijt.
Terug naar school
Het is natuurlijk zo dat er in de wijnschrijverij grosso modo drie scholen circuleren.
De eerste is de ‘kurkdroge’ school. Aanhangers hiervan beperken hun commentaren tot het supersecce, strakke minimum van twee hooguit drie regels, met zo min mogelijk adjectieven.
Klare taal heet dat, maar mijns inziens is het vaak saaie taal. Lees bovendien tien van dit type proefnotities over nochtans tien sterk verschillende cuvées, en minstens de helft ervan zijn door hun minimalisme onderling inwisselbaar. Net zoals de ruglabels in de supermarkten ook vaak elkaars kloon lijken.
‘Zulke informatie geeft een aureool van objectiviteit, maar mij geeft zo’n tekst zelden goesting om deze fles uit het rek te plukken’
De tweede groep is hier een variante op: de ‘laboratorium’-school. Het minimum minorum qua beschrijving wordt hier ‘wetenschappelijk’ aangekleed door aan de tekst laboanalyses te hangen van bijvoorbeeld het restsuikergehalte of van de pH-waarde, de maatstaf voor de zuurtegraad van een waterige vloeistof. Hoe lager deze pH-waarde, hoe zuurder in principe de wijn, alhoewel ook andere factoren het eindresultaat en mondgevoel beïnvloeden.
Vraag is echter: koopt de meerderheid – tenzij men specifiek op zijn gezondheid moet letten – een wijn bewust rekening houdend met het totale sulfietgehalte, de dosis vrije sulfiet, restsuikers of de vluchtige zuren? Veel doorsnee wijnfans kunnen deze data zelfs niet eens correct interpreteren. Zulke informatie geeft dan wel een aureool van objectiviteit aan de bespreking, maar mij geeft zo’n tekst zelden goesting om deze fles uit het rek te plukken.
En tenslotte is er de derde groep, waartoe ik mezelf reken: de ‘maximalistische’ school. Zelden of nooit zal ik een wijnbespreking in twee of drie lijnen afhaspelen.
‘Als ik moet kiezen tussen ‘sec’ of ‘sexy’, zal ik niet lang aarzelen’
Elke cuvée verdient het volgens mij om eerst in zijn appellatie, domein of wijnmaker geduid te worden. Daarna om niet alleen de basiscomponenten – kleur, boeket, smaak, afdronk – grondig te typeren, maar ook de emotie die deze wijn teweegbrengt. Te veel vakjargon wordt daarbij best vermeden of tenminste toch beknopt uitgelegd, maar adjectieven en stijlfiguren zijn geen taboe.
En tenslotte volgt dan de gebruiksinformatie qua gastronomisch potentieel, bewaarkansen en schenktemperatuur. De lezer moet met andere woorden haast tekstueel ‘ruiken’ of de besproken wijn hem of haar zal charmeren.
Dat sommigen dit ‘barok’ of ‘overacting’ noemen, is hun goed recht. Maar als ik moet kiezen tussen ‘sec’ of ‘sexy’, zal ik niet lang aarzelen.
