De prijs van maïs en andere granen staan deze week aan hun hoogste punt sinds bijna acht jaar. Dat komt omdat de Chinese overheid haar nationale voedselvoorraden dit jaar serieus wil aansterken. Maar waarom juist?

In het jaar van de os wordt de ploeg niet per se meer over de Chinese velden getrokken. Sterker nog, China liet deze week de prijzen op de maïsmarkt knallen met hun onstilbare honger naar het gele graan. De Aziatische supermacht wilt dit jaar de binnenlandse voedselproductie namelijk laten aanzwellen en daarvoor zijn er granen nodig. Enorm veel granen. Graan is namelijk één van de belangrijkste basisingrediënten voor de voedselsector van China.

Deze zomer is het de 100ste verjaardag van de Chinese Communistische Partij. Daarmee staan er heel wat nieuwe politieke thema’s op de agenda die de partij nog voor de zomer wilt aangepakken. Een daarvan is de zelfredzaamheid van het land wat betreft voedsel. Voedsel is in China een echt politiek heet hangijzer geworden de laatste maanden. Er moeten 1,4 miljard monden gevoed worden en dat wordt steeds moeilijker. Zeker met de Afrikaanse varkenspest, het coronavirus en allerlei natuurrampen in het kielzog.

Tweede grootste maïsaankoop ooit

China was altijd al afhankelijk van de import van bepaalde klassieke handelsartikelen zoals sojabonen om zijn enorme aantallen varkens te voeden. Maar omdat de agriculturele productie in eigen land afnam door omstandigheden kwam maïs nu ook op die lijst. De plotsklapse toename van maïsimporten sloeg iedereen op de markt met verstomming. Maïs staat op dit moment met zo’n 5 dollar per schepel te koop voor de hoogste prijs sinds acht jaar.

Vorig jaar importeerde China in totaal 11,3 miljoen ton maïs. Ongeveer een derde daarvan kwam uit de Verenigde Staten. In januari kocht China nog eens 2,1 miljoen ton aan. Dat is de grootste maïsaankoop van China ooit en de tweede grootste maïsverkoop ter wereld ooit.

Hoe duurzaam is de maïskoorts?

Het is een echt kantelmoment voor de markt, waar graanproducenten enorme woekerwinsten zullen zien. De vraag is hoelang China’s honger naar maïs zal blijven aanhouden. China is door de aankoop de grootste importeur van maïs geworden. Peking was voordien ook al de beste klant van sojaproducenten. Maar het land wilt eigenlijk richting meer onafhankelijkheid op vlak van voedsel gaan.

Als de varkens- en kippenpopulaties van China zullen herstellen van de crisis, zal de import van sojabonen vermoedelijk nog wel even aanhouden. Maar over maïs kan niet hetzelfde gezegd worden. Als maïsproducenten hun productie opvoeren kan dit voor een overaanbod leiden wanneer China haar import corrigeert. Voor China is deze maïs een tijdelijke aanvulling op haar voedselvoorraden, maar geen permanente verandering in haar productiepatroon.