Mahdi koortsachtig op zoek naar nieuwe lijsttrekker voor Antwerpen bij cd&v: Inge Vervotte past andermaal, ook Amir Bachrouri wordt het niet en evenmin Wouter Torfs

Raakt cd&v aan een wit konijn, een ronkende naam om de partij te komen versterken en extra kleur te geven? Het is de absolute ambitie van voorzitter Sammy Mahdi (cd&v) om nog een stevige naam aan zijn team kopmensen toe te voegen. In Antwerpen moet immers een lijsttrekker aangeduid worden, nadat Tinne Rombouts (cd&v) onverwacht net voor kerst de handdoek in de ring gooide. Daarbij valt de klassieke naam: Inge Vervotte (cd&v). “Het is logisch dat Sammy die gaat vragen, maar het is even logisch dat zij ‘neen’ zegt, dat zou hij nu toch al mogen weten?”, zo reageert een partijtopper. Vervotte wordt het dus niet. Ook met Amir Bachrouri, de jonge talentvolle schrijver en ex-voorzitter van de Jeugdraad, werden gesprekken gevoerd, ook daar werd het niets. Idem met een andere naam die binnen cd&v circuleert: Ine Van Wymersch, de nationale drugscommissaris, zij zou eveneens passen. Ook gevraagd: Wouter Torfs, de man van de schoenenzaak. Hij antwoordt negatief. Of nog: een imam uit het Antwerpse? Voor cd&v, dat na een remonte in de peilingen terug dipte en sterk op zoek moet naar een profiel in de verkiezingen, is een transfer nodig. Alleen: vaak komt die met een prijs, en wil men een belofte op ministerschap in ruil. Met Koen Van den Heuvel (cd&v) hebben ze nochtans een alternatief in eigen rangen: hij trok in 2019.

Met bijdragen van Baptiste Lambert.

In het nieuws: Quid Antwerpen, bij cd&v?

De details: Een stevig gat dat moet gevuld worden, nadat Tinne Rombouts feestelijk bedankte voor het lijsttrekkerschap van cd&v voor het Vlaams Parlement, in Antwerpen. Maar lukt het Mahdi om een nieuwkomer binnen te halen?

“Vandaag ervaar ik dat de grenzen van mijn rechtvaardigheidsgevoel te vaak worden overschreden. Ik heb dan ook besloten mijn professionele loopbaan een andere wending te geven. Ik stel het lijsttrekkerschap voor de Vlaamse lijst dan ook opnieuw ter beschikking van de partij. Mijn naam zal niet op een kieslijst te vinden zijn voor de verkiezingen van juni 2024.”
Het was een droog bericht op Facebook dat Rombouts, uit het landelijke Hoogstraten in Antwerpen, dropte als bommetje op de partij, net voor het kerstfeest. Redelijk ongezien: een lijsttrekker die vertrekt. De feestdagen en vooral het feit dat Rombouts zelf verder bitter weinig toelichting gaf bij haar exit, deden de vragen snel verstommen.
“Nochtans was het al een gok om Tinne daar als lijsttrekker te willen zetten. Had zij überhaupt dat profiel? En vooral: iedereen wist hoe emotioneel ze kon zijn over ‘haar’ dossier, het stikstof. Dat was breed bekend in de partij”, zo zegt een cd&v’er uit de Vlaamse fractie achteraf.
Alles wijst erop dat Rombouts geen enkele zin heeft om het stikstofdecreet dat normaal deze maand alweer voorligt, alsnog te stemmen, samen met de meerderheid. Als grootste woordvoerder van de Boerenbond in de Vlaamse fractie was zij altijd een gigantisch tegenstander van te strenge regels. Dat zou tot vuurwerk geleid hebben: een eigen lijsttrekker, die tegenstemt bij een decreet van de meerderheid.
“Maar er was mogelijks toch meer aan de hand”, zo zegt een insider. “Want we wisten al langer dat Tinne zich daar minstens zou onthouden. Maar de voorzitter is actief op zoek naar nieuwe namen voor de partij. Het zou wel best kunnen dat Rombouts dat juist heeft aangevoeld, dat haar kopmanschap niet veilig was.”

The Big Picture: Cd&v wil wat ‘uitbreiden’. De vraag is naar waar.

Antwerpen is en blijft het grootste kiesgebied: daar vallen de meeste zetels te verdelen. Voor de Kamer is er Annelies Verlinden (cd&v), de eerste grote electorale test voor de minister van Binnenlandse Zaken, die het in de populariteitslijstjes goed blijft doen. Zij moet op de Kamerlijst proberen stand te houden tegen onder meer Bart De Wever (N-VA) en Jinnih Beels (Vooruit).
Voor de lijst van het Vlaams Parlement was Rombouts een gok van Mahdi: zij komt uitgesproken uit het landelijke Antwerpen, de Kempen, waar het verzet tegen stikstof zeer groot was en is. Maar Vlaams Belang, met lijsttrekker en voorzitter Tom Van Grieken, dreigt daar cd&v kaal te vreten. Rombouts kon dat counteren, en zo ook samen met Jo Brouns (cd&v) in Limburg de plattelandsflank van de partij vertegenwoordigen.
“Maar het is de expliciete wens van de voorzitter om toch ook met nieuw bloed te komen, een wit konijn erbij”, fluistert een topper van cd&v. Daarbij loopt een zoektocht die bijzonder breed lijkt te gaan, en tegelijk nu een erg hoge prijs in aanbieding heeft: de zekere zetel van lijsttrekker in Antwerpen.
Een bijna obligate vraag werd door Mahdi daarbij aan Inge Vervotte (cd&v) gesteld: of zij een comeback wilde maken? De voorzitter haalde Vervotte terug als lid van de brede partijraad van cd&v, maar verder dan dat gaat haar interesse in actieve politiek niet. “Het is logisch dat Sammy haar gaat vragen, maar het is even logisch dat zij ‘neen’ zegt, dat zou hij nu toch al mogen weten?”, zo zegt een partijtopper.
Daardoor ging de zoektocht breder. Onder meer de namen van Ine Van Wymersch, de nationale drugscommissaris en ook die van ondernemer Wouter Torfs, van het schoenenimperium vallen, in de wandelgangen van cd&v. Die laatste laat aan Gazet van Antwerpen weten “dat het nu niet op tafel ligt”, maar hij “laat in het midden”, of de vraag vanuit de partij gesteld werd.
De lat ligt voor ‘witte konijnen’ immers vaak hoog: niet enkel een parlementszetel is van belang (wat hoe dan ook zou lukken als lijsttrekker), maar vaak komt er een eis naar een uitvoerend mandaat, een ministerschap bij. En dat is niet evident te vervullen voor cd&v, waar de portefeuilles beperkt zullen zijn, ondanks het feit dat men expliciet erop rekent in beide regeringen, Vlaams én federaal er terug bij te zijn straks.
Met wie er zeker gesprekken waren: het jonge talent Amir Bachrouri. Die oud-voorzitter van de Vlaamse jeugdraad schreef onlangs een boek, ‘Doe maar niet’, en geldt als nieuwe grote belofte. Maar ook met hem sprong de zaak blijkbaar af. Net zoals met een vooraanstaande Antwerpse imam, die recent gepolst werd door Mahdi over het lijsttrekkerschap.
Het duidt er in elk geval op dat niet enkel de plattelandsflank als potentieel wingewest wordt gezien door de partij: ook de nieuwe Belgen zijn in de provincie Antwerpen een kiesvijver die cd&v wil bevissen. Het is de koers die zusterpartij Les Engagés eerder al volgde: zij schrapten finaal ook de ‘c’ van ‘christelijk’ uit hun naam.
Nochtans is er wel degelijk een alternatief in eigen rangen. Oud-minister Koen Van den Heuvel (cd&v) trok de lijst niet onverdienstelijk in 2019. Hij stond normaal klaar om de tweede plek na Annelies Verlinden te nemen op de Kamerlijst, maar is nu toch een mogelijk alternatief om de Vlaamse lijst opnieuw te trekken. Maar de voorzitter droomt dus van iets anders.

De essentie: Cd&v zal toch een extra schwung aan zijn campagne moeten geven, wil de partij in beide regeringen raken. De relaties met de andere partijen zijn niet optimaal.

Na het vertrek van Joachim Coens (cd&v) als voorzitter, omdat de partij onder de 10 procent zakte in peilingen, nam de man over die zich al maanden stond warm te lopen: Sammy Mahdi (cd&v).
Die overname werd niet meteen een succes: een weinig doorgesproken poging om in september 2022 de Vlaamse regering te verlaten, over de kinderbijslag, leverde Jambon I een trauma op, en een uiterst gespannen verhouding met de Vlaamse ministers van cd&v. “De voorzitter communiceert zijn plannen niet altijd pro-actief”, zo vat een topper van cd&v dat vandaag kort samen.
In 2023 keerde de rust terug, en vooral: in kleine sprongetjes in opeenvolgende peilingen ging het plots weer wat omhoog, tot vreugde van het partijhoofdkwartier die dat telkens met pancartes van de peilingen vierde. Dat, en goede communicatie van de vakministers, Hilde Crevits (cd&v) en Vincent Van Peteghem (cd&v) op kop, zorgde voor meer rust in de tent.
De laatste peilingen toonden echter weer een dip (er volgde geen pancarte deze keer): statistisch blijft de partij een pak onder het resultaat van 2019, toen ze nog 14 procent haalden. Historisch is het al helemaal een pijnlijke vergelijking, voor de partij die ooit oppermachtig was in Vlaanderen. Alleen focust iedereen in de peilingen vooral op de ondergang van die andere centrumpartij, Open Vld.
In de komende kiesstrijd zal cd&v het buzzword van ‘respect’ wel concreter moeten maken: die geslaagde pre-campagne maakt dan plaats voor de echte debatten en duels, met inhoudelijke punten. Of het nog van regeringswerk kan komen, is dan de vraag: de nieuwe staatsbon, die in februari of maart moet komen, is alvast iets waar Van Peteghem van droomt, midden in de kiescampagne.
Tegelijk rekent men bij cd&v erg koel-mathematisch voor de komende coalitievorming: voor de Vlaamse regering gaat men uit van vier partners, en zitten ze er hoe dan ook dan bij. Voor de federale ploeg is de kans op een soort verderzetting van Vivaldi huizenhoog: ook daar zijn ze er dan bij.
Het maakt dat Madhi opvallend weinig moeite steekt in het bouwen van relaties met de andere voorzitters. Met N-VA-voorzitter Bart De Wever zijn de lijnen al langer dood. Maar evengoed horen ook de andere Vivaldi-voorzitters hun cd&v-collega bitter weinig, zo valt op.
Pokeraar Madhi lijkt erop te gokken die banden niet nodig te hebben: hij heeft één strategische alliantie afgesloten, die met Maxime Prévot van Les Engagés. Het is ‘samen uit, samen thuis’ voor de oranje partijen op federaal niveau. Dat, en dus nog een extra tikje glans van een nieuw, wit konijn, zou moeten volstaan, zo redeneert men op het partijhoofdkwartier.

In het nieuws: Charles Michel (MR) zal de Europese lijst van MR trekken. Meteen moet de Europese Raad een nieuwe voorzitter gaan zoeken.

Zondagochtend waren “meer dan 1.000 militanten” volgens de voorzitter Georges-Louis Bouchez aanwezig in de Aula Magna in Louvain-La-Neuve om de MR-nieuwjaarswensen uit te spreken. De lijsttrekkers van Waals-Brabant werden aangekondigd, met burgemeester van Waterloo Florence Reuter (MR) als federale lijsttrekker, vóór federaal staatssecretaris Mathieu Michel (MR). Valérie De Bue, de huidige Waalse minister van Toerisme en Erfgoed, deed hetzelfde voor de regio.
Maar niemand maalde erom. Want Charles Michel, uit Waver, trekt straks de MR-lijst voor Europa, voor Valérie Glatigny. Een aankondiging die onvermijdelijk internationaal weerklank kreeg.
Michel moet immers, als hij ook echt zijn mandaat wil opnemen in het Europees Parlement en dat is hij zeker van plan, dan wel meteen ontslag nemen als voorzitter van die Europese Raad. Zo krijgt de Europese Unie er net voor de Europese verkiezingen nog een onverkwikkende stoelendans om postjes bovenop.
Het doet de reputatie van Michel, die door z’n eeuwige strijd met Commissievoorzitter Ursula von der Leyen al stevig klappen had gekregen, geen deugd: de kritiek dat zijn eigen carrière boven de belangen van Europa gaat, klinkt van overal.
Zeker omdat in de internationale pers, van Politico tot de Financial Times, men zich zorgen maakt over de opvolging van Michel. De schaduw van de Hongaarse premier Viktor Orbán hangt boven dit dossier, aangezien zijn land België zal opvolgen voor het roterende EU-voorzitterschap vanaf juli. Als de rol van voorzitter van de Europese Raad niet wordt ingevuld, zou Orbán wel eens plots alle discussies tijdens de Europese topbijeenkomsten moeten gaan leiden.
Alberto Alemanno, hoogleraar Europees recht aan HEC Parijs, heeft harde woorden voor Michel: “Zijn beslissing om vroegtijdig af te treden als voorzitter van de EU-Raad om zijn eigen politieke carrière als Europees parlementslid voort te zetten, is niet alleen egoïstisch maar ook onverantwoordelijk. Dit opent de weg voor Viktor Orbán, die het roterende voorzitterschap van de EU zal waarnemen”, zo stelt de academicus.
Dit is een scenario dat alle staatshoofden zullen proberen te vermijden, maar ze moeten snel handelen. Een opvolger moet uiterlijk begin juli worden gevonden, tijdens de beëdiging van de Europese parlementsleden. De Europese leiders zullen op Europese toppen op 17 juni, en vervolgens op 27 en 28 juni bijeenkomen. Op dat moment zal er een beslissing moeten worden genomen.
Meteen is deze situatie een trieste primeur voor de Europese instellingen. De functie van voorzitter van de Europese Raad werd pas in 2009 gecreëerd na het Verdrag van Lissabon: vaste spelregels voor de benoeming zijn er niet, in tegenstelling tot die voor leden van de Commissie. De twee voorgangers van Charles Michel, Herman Van Rompuy en Donald Tusk, deden beiden hun termijn netjes uit.
Op Europees niveau rijst tegelijk wel de vraag of het voeren van een verkiezingscampagne vóór het einde van zijn mandaat als voorzitter van de Europese Raad politiek wenselijk is.
De staatshoofden moeten dus meer dan waarschijnlijk een tijdelijke kandidaat vinden of een definitieve kandidaat inplannen, die de job dan meteen voor meerdere jaren zal doen. Het probleem is dat de belangrijkste Europese functies normaal gesproken later worden toegewezen, en dit is op zich al een enorm politiek puzzelwerk.
“U denkt wat ik ook denk”, zo was vanmorgen al het commentaar in de wandelgangen van de federale regering. Want daar duikt dan onvermijdelijk de gedachte aan premier Alexander De Croo (Open Vld) op, die al lang internationale ambities koestert. Hij heeft dan net zes maanden EU-voorzitterschap achter de rug. “Die topjob zou er dan toch nog kunnen komen”, zo fluistert men rond een vicepremier.
Voor Michel wacht tegelijk ook nog een nieuwe politieke toekomst, zo is wel duidelijk: droomt hij ervan om het hoofd te worden van de Europese liberalen in het Europees Parlement, of toch nog een rol als Europees Commissaris? Dat laatste zou de MR dan wel moeten ‘betalen’ in de federale regeringsonderhandelingen: daarbij kost een post van Europees Commissaris evenveel als een federale minister.
Maar er zijn meerdere opties. Via intimi opperde Michel zelf al de mogelijkheid om terug te keren als redder van het land, als de onderhandelingen om een federale regering te vormen in België zouden aanslepen.
Ondertussen wordt het zo wel druk aan de top bij de MR: er is Georges-Louis Bouchez, met zijn eeuwige ambitie, ook voor het premierschap. Er is oud-premier Sophie Wilmès (MR), die de lijst trekt in Brussel en een vooraanstaande rol wil. En dus Charles Michel, die nog steeds een carrière wil. En dan hadden we het nog niet over Didier Reyders (MR).

Alles komt terug: De Raad van Europa voor Reynders?

In de Aula Magna kon niemand een opvallende afwezigheid negeren: Didier Reynders. De speculaties waren onvermijdelijk. Maar vanochtend, op nieuwszender LN24, probeerde Bouchez het vuur te blussen: “Didier Reynders was afwezig vanwege een agendakwestie. Hij was in het buitenland. Hij zal aanwezig zijn bij onze nieuwjaarswensen deze woensdag in Brussel.”
Maar zal de huidige Europese commissaris voor Justitie nog een rol hebben binnen de liberale partij? “Als hij dat wil, heeft Didier Reynders altijd een toekomst binnen de MR. Alle capabele personen kunnen een rol spelen binnen onze politieke formatie, maar we zullen moeten zien wat de wens is en wat de doelstellingen zijn”, voegde GLB eraan toe.
Dat Reynders in het zand beet, andermaal tegen eeuwige rivaal Michel, is nochtans evident. Hij had zich immers kandidaat gesteld als lijsttrekker voor de Europese verkiezingen in december vorig jaar. Hij sloot ook niet uit opnieuw kandidaat te zijn voor het partijleiderschap, over iets minder dan een jaar. Een niet mis te verstaan dreigement.
Bouchez kon moeilijk die rode vlaggen negeren. En dus is er wel degelijk ook een plan ‘voor Didier’. De huidige Europese commissaris voor Justitie heeft immers andermaal zijn oog laten vallen op de functie van secretaris-generaal van de Raad van Europa in Straatsburg, een internationaal orgaan van mensenrechten.
In 2019 kwam Reynders al erg dicht tegen die diplomatieke topjob. Hij sneuvelde in de laatste ronde tegen de Kroatische Marija Pejčinović. De job haalt weinig media-aandacht, maar Reynders zou er wel een vergoeding van 310.000 euro netto per jaar binnenhalen.
België wil woensdag een kandidaat voordragen, via de kabinetten raakte in de federale regering dit weekend de naam van Reynders bekend: de premier wil hem graag daar krijgen. Een beslissing die wel de goedkeuring van de kern vereist. De liberalen steunen hem voluit, niemand lijkt tegen te zijn: maar de groenen vragen wel dat de zaak besproken wordt. Mensenrechten liggen daar gevoelig. Maar evengoed is er een grotere tapijtenmarkt bezig, binnen Vivaldi.

Alles komt terug (bis): Vivaldi raakt het maar niet eens over een reeks topbenoemingen.

“Het feit dat de premier in de verlofperiode de hele zaak niet meer heeft kunnen ontmijnen, is een signaal dat hij er geen greep meer op heeft. Op den duur is het echt een tapijtenmarkt, een koehandel”, zo merkt een regeringsbron op vanmorgen.
Daarbij verwijst men naar een pijnlijke laatste meeting van de kern voor kerst op 22 december, waarbij een reeks topbenoemingen moest gebeuren. Alleen, de meeting stokte omdat Vooruit-vicepremier Frank Vandenbroucke ging dwarsliggen, nadat hij er een aantal van zijn dossiers niet door kreeg.
Daarop weigerde hij de verlenging van het mandaat van Pierre Wunsch, de voorzitter van de Nationale Bank, goed te keuren. Die heeft een MR-etiket.
Onderliggend is wel meer aan de hand: Wunsch heeft z’n mandaat wel heel “politiek” gekleurd ingevuld, vinden PS en Ecolo al langer. Zij ergeren zich aan de regelmatige boodschappen die Wunsch de wereld instuurt dat de overheid moet besparen. De linkerflank in Franstalig België is heel hard bezig met dat “anti-austerité-discours”: een aanval op overdreven besparingsdrift. Zowel de groenen als de socialisten stellen dus toch Wunsch ook in vraag.
Meteen moest Wunsch met kunst- en vliegwerk dus toch een tijdelijke verlenging krijgen, om de internationale schade bij een Nationale-Bank-zonder-voorzitter te vermijden. Maar tegelijk raken zo een hele reeks topbenoemingen, in de laatste grote ronde van topposten voor Vivaldi, er niet door.
Dat het overheidsapparaat daarbij ‘gedepolitiseerd’ of neutraal zou zijn, is alvast een duidelijke illusie: twintig jaar nadat de paars-groene regering Verhofstadt met grote trom een meer neutrale overheid aankondigde met de Copernicus-hervormingen, blijft daar niet veel van over.
- Voor de FOD Financiën, een enorme bron van informatie ook, moet er een opvolger komen voor Hans D’Hondt (die van cd&v komt). Er zijn twee kandidaten: Filip Van de Velde, de kabinetschef van Vincent Van Peteghem (cd&v) en Arnaud Vadja, met PS-etiket.
- Voor de FOD Justitie wilde Open Vld graag de kabinetschef van minister van Justitie Paul Van Tigchelt (Open Vld), Mathilde Steenbergen. Maar ook Sarah Blancke, de huidige HR-directeur van die FOD, is kandidaat én kwam beter uit de selectieprocedure.
- Voor de Staatsveiligheid moet er ook een definitieve benoeming komen. Francisca Bostyn (ook met cd&v-etiket) hoopt om te kunnen blijven, haar belangrijkste kaper op de kust, Van Tigchelt, is nu minister. Ook het OCAD en de ADIV, de militaire veiligheidsdienst, én de federale politie moeten allemaal nieuwe bazen krijgen.
- De Kanselarij, de administratie van de premier, wordt vandaag ad interim geleid door Arlin Bagdat, die best uit de selectieronde kwam. Maar Open Vld wil Patrick d’Hondt, uit het kabinet van De Croo.
- Ook het federaal parket moet een nieuwe baas krijgen, dat wordt normaal Ann Fransen. Maar tegelijk moet dan ook het pijnpunt van een nieuwe (Franstalige) procureur-generaal voor Brussel geregeld worden.
- Zelfs bij staatsbank Belfius moeten nieuwe zitjes ingevuld worden. Lutgart Van den Berghe heeft de leeftijdslimiet bereikt.
- En er is nog een bijzonder pijnlijk dossier: de voorzittersstoel van Brussels Airport. Daar moest Marc Descheemaecker van N-VA gaan, en wilde De Croo Wouter Gabriëls, de ex-kabinetschef van Guy Verhofstadt (Open Vld). Maar dat lukte drie jaar lang niet.
Woensdag moet de zaak geregeld worden op de kern, donderdag vertrekt de premier op reis naar China. In de trommel dan dus ook de naam van Didier Reynders, samen met tientallen anderen.

Ook genoteerd: Een toch wat geïmproviseerde vergunning voor Ineos, vanuit de Vlaamse coalitie.

2023 eindigde voor de Vlaamse regering andermaal met een kaakslag, in het stikstofdossier: het nieuwe decreet werd door de oppositie naar de Raad van State voor advies gestuurd. Dat maakte dat er bij Ineos, de Britse chemiereus, een groot probleem ontstond: zij zaten te wachten op dat decreet, om dan snel een vergunning te krijgen die goed juridisch onderbouwd zou zijn.
Quod non, en dus ging de Vlaamse regering afgelopen weekend over op het hier al vorig jaar omschreven ‘plan B’: een tijdelijke constructie, in afwachting van het decreet, dat de Vlaamse regering nu nog in januari alsnog zou willen goedkeuren.
De reden was simpel: Ineos wilde absoluut vandaag verder kunnen bouwen aan hun nieuwe ethaankraker. Dat is vanmorgen ook gebeurd: met de nieuwe vergunning die minister van Omgeving Zuhal Demir (N-VA) gisteren afleverde.
De vergunning is voorwaardelijk: Ineos moet binnen tien jaar alle netto uitstoot van CO2 tot nul herleiden. En er zijn strenge normen voor PFAS-uitstoot. Van zodra er dan een echt stikstofdecreet is, zou er een juridisch robuustere milieuvergunning komen.
Groen-fractieleider Mieke Schauvliege haalde al hard uit, ze verwijt Jambon I te dansen naar de pijpen van Ineos en eigenaar Jim Ratcliffe. “Your wish is my command. De Vlaamse regering is een handpop van Ratcliffe. De tijdelijke vergunning wordt afgeleverd enkele uren voor de deadline van Sir Jim. /Dit is ongezien en een aanfluiting van het milieurecht”, zo stelde ze op X.
Op Radio 1 negeerde Vlaams minister-president Jan Jambon (N-VA) grotendeels de kritiek: “Ik ben vooral bijzonder blij dat de investeringen nu verder kunnen gaan, het gaat niet enkel om Ineos, maar heel de chemiesector in de Antwerpse haven. in januari nog gaan we het stikstofdecreet kunnen stemmen, en dan nodig ik mevrouw Schauvliege uit om ook mee te stemmen.”

Op de agenda: Bij sneeuw in Brussel komt ongetwijfeld het debat van de asielzoekers terug.

Vanmorgen lanceerde het Brusselse gewest haar ‘winterplan’: naast 5.000 opvangplaatsen voor daklozen, die er altijd zijn, opende ze nog eens 145 extra plekken voor opvang, omwille van de winterkou.
De vraag is of dat zal volstaan. Want federaal blijft nog altijd de beslissing van staatssecretaris Nicole de Moor (cd&v) van kracht om voorrang te verlenen aan kinderen met gezinnen en kwetsbaren, in de opvang.
De facto zijn er op die manier niet genoeg plekken in de asielopvang, voor mensen die nochtans een procedure hebben lopen, en dus recht hebben op een plek. Die kwestie leidde de afgelopen maanden telkens tot spanning, tussen de regeringspartners: de groenen zijn het er niet mee eens.
De vraag is of er bij een week absolute vrieskou weer aandacht voor het dossier komt: de kans is, zeker aan Franstalige kant, huizenhoog. (cv/ddw)