Zwitserland is wereldwijd een van de belangrijkste bestemmingen voor vrouwenhandel geworden. Het land kent dan ook een bloeiende seksindustrie. Er moet worden geconcludeerd dat de liberalisering van de prostitutie en de groeiende vraag naar seksuele diensten in het land voor een belangrijke groei van de Zwitserse seksindustrie hebben gezorgd. Dat zegt Julie Blindel, oprichter van de rechtenorganisatie Justice for Women, in de Britse krant The Telegraph.

Volgens de Coalition against Trafficking in Women (CATW) bieden in Zwitserland ongeveer 14.000 vrouwen momenteel seksuele diensten aan. Buitenlandse vrouwen zouden 70 procent van de Zwitserse sekswerkers uitmaken.

Imago

“De Zwitserse seksindustrie wordt vooral gevoed door een handel in vrouwen – niet zelden ook minderjarige meisjes – uit Oost-Europa, maar ook uit Thailand, Nigeria, China, Brazilië, Kameroen, de Dominicaanse Republiek en Marokko,” aldus Julie Blindel. “Het feit dat Zwitserland ermee instemt dat vrouwen op klaarlichte dag in de straten worden verkocht, is duidelijk in strijd met de imago van het land als een toevluchtsoord.”

“Experts maken gewag van een onophoudelijke instroom van vrouwen. De bordeeleigenaars en hun klanten willen immers steeds nieuwe gezichten zien. De sector heeft in Zwitserland een waarde van ongeveer 1 miljard franc per jaar.” Ongeveer 125.000 Zwitsers zouden geregeld van de diensten van prostituees gebruik maken. Dat komt overeen met ongeveer 5 procent van de mannelijke volwassen bevolking van het land.

“Zelfs de ambtenaren van allerhande organisaties voor mensenrechten gaan op zoek naar seksuele diensten,” aldus getuigen.

Een belangrijk gedeelte van het probleem moet volgens experts worden toegewezen aan de definitie die in Zwitserland door de wet aan prostitutie wordt gegeven. Prostitutie wordt er immers omschreven als het verkopen van seks. De klant blijft – zowel in de wetgeving als in het publieke debat – daarentegen nagenoeg onzichtbaar.

Noords model

“De onverschilligheid van de Zwitserse regering tegenover het lijden van de slachtoffers van de sekshandel en prostitutie is alarmerend,” benadrukt Taina Bien-Aimé, directeur van Coalition against Trafficking in Women. “Ambtenaren verstoppen zich achter het idee dat de vrouwen hebben gekozen om in de Zwitserse seksindustrie tewerk te worden gesteld.”

“Er is echter geen diepgaande studie nodig om te weten dat jonge vrouwen uit het Afrikaanse platteland zonder de hulp van trafikanten of pooiers nooit bewust aan een reis zouden kunnen beginnen die hen uiteindelijk naar sekswerk in Zwitserland zou leiden.”

De tragische situatie van de verhandelde vrouwen heeft een aantal Zwitserse politici aangezet om de liberale wetten van hun land over prostitutie in twijfel te trekken. “In plaats van zich enkel te richten op de strijd tegen seksueel overdraagbare aandoeningen en geweld tegen vrouwen, zouden de wetten ook de pooiers en trafikanten moeten aanpakken,” zeggen deze politici.

Volgens Ursula Nakamura-Stoecklin, die zich in Zwitserland inzet voor de slachtoffers van vrouwenhandel, zouden de wetgevers daarbij inspiratie moeten zoeken bij de noordse visie over de omgang met prostitutie. Dat model wordt onder meer in Zweden, Frankrijk en Noord-Ierland gehanteerd.

In de noordse benadering van het probleem blijft de verkoop van seksuele diensten legaal, zodat de betrokken vrouwen niet zouden worden gecriminaliseerd. De aankoop van seksuele diensten is in dit concept daarentegen illegaal.

“Hierdoor verschuiven de machtsverhoudingen ten gunste van vrouwen en wordt het voor bendes en pooiers veel moeilijker om ongestraft te kunnen blijven opereren,” benadrukt Ursula Nakamura-Stoecklin. “Sinds het model op het einde van de vorige eeuw in Zweden werd geïntroduceerd, is de sekshandel en het geweld tegen vrouwen in het land sterk afgenomen.”