Politiek is de kunst van het haalbare, zo luidt een boutade. In Antwerpen bij Open Vld lijken ze die wijsheid systematisch naast zich neer te leggen. Want vrijdag koos Erica Caluwaerts, vandaag gemeenteraadslid van Open Vld, eieren voor haar geld: zij zou de enige schepen van de Vlaamse liberalen worden in de coalitie.

• Dat was het gevolg van een pijnlijke onderhandeling, die op voorhand al verloren leek. Want Open Vld onderhandelde bij de start van de coalitie wel een deal waarbij ze midden in de termijn van één naar twee posten zouden springen, maar die verdeling leek niet langer haalbaar. De coalitiepartner Vooruit versterkte in tussentijd haar fractie en eiste boter bij de vis. De N-VA stond toe dat de socialisten de liberalen uitkleedden.
• Open Vld, dat mathematisch dus uiterst zwak stond, omdat de twee raadsleden op 55 in de Antwerpse gemeenteraad geen verschil maken, speelde het vervolgens erg onhandig. Lokaal kopstuk Willem-Frederik Schiltz (Open Vld) kondigde openlijk in de pers aan in het college te stappen, zonder dat af te toetsen bij Jinnih Beels (Vooruit) of Bart De Wever (N-VA), de twee sterkhouders van de coalitiepartners. Die laatste zat allerminst te wachten op Schiltz in zijn coalitie.
• Het kwaad was helemaal geschied toen vervolgens ook Egbert Lachaert, de nationale Open Vld-voorzitter, op het toneel verscheen: die eiste met een ultimatum dat De Wever zich aan zijn woord zou houden. De klok tikte ongenadig weg, De Wever deed niets.
• Vrijdag bleek dus dat het vooral Vooruit was dat goed heronderhandelde, en Open Vld in Antwerpen dwong om zich te tevreden te stellen met dat ene zitje. Claude Marinower (Open Vld) wordt dus straks gewoon vervangen door Caluwaerts. En de post van OCMW-voorzitter blijft netjes bij Vooruit. Voor N-VA verandert er niets.
• Maar daarmee was het leed nog niet geleden: bij Open Vld ging de lokale voorzitter Bavo De Mol in overdrive. Hij stuurde een persbericht uit om Caluwaerts publiek terug te fluiten: die had niets zelf te beslissen, het waren de lokale leden, die zouden moeten beslissen. “Mevrouw Caluwaerts speelt soloslim. Als voorzitter kan ik niet toelaten dat mijn leden opzij worden geschoven en onze partij in zijn hemd wordt gezet”, zo stelde De Mol in een felle mededeling. Caluwaerts ontkende dat in alle talen: zij had met verschillende liberale mandatarissen overlegd.
• Automutilatie dus in elk geval: Open Vld had van een crisis tussen de coalitiepartners plots een interne crisis gemaakt. Daarbij stonden duidelijk twee kampen tegenover elkaar. Want om het circus compleet te maken: Covoorzitter van Open Vld Antwerpen Carim Bouzian, sprak De Mol tegen, en steunde Caluwaerts wél openlijk. Zij had immers het “meest haalbare” binnengehaald. Waarop dan plots een discussie ontstond over het statuut van Bouzian, was hij nu ‘covoorzitter’ of ‘ondervoorzitter’?
• Na een weekend crisis lijkt de zaak beslecht: Open Vld blijft in het college, en aanvaardt de deal die Caluwaerts sloot. Veel opties hadden ze niet: met twee zitjes nu in oppositie gaan aanschuiven zou de partij nog verder gemarginaliseerd hebben in de grootste stad van Vlaanderen.