Het afscheid van Valerie Van Peel (N-VA), zindert na. Van Peel staat bekend als een verdienstelijk Parlementslid, die over partijgrenzen heen probeerde wel wat dossiers in beweging te zetten in het Parlement. Met John Crombez (Vooruit) kreeg ze er onder meer een wetsvoorstel rond de verstrenging van straffen voor misbruik van minderjarigen door. 

• Maar bij recentere dossiers, onder meer rond de asbestvervuiling en een werkgroep rond kinderbescherming, botste Van Peel op de muur van de Vivaldi-meerderheid die haar niet wilde steunen, waarna ze verbitterd de handdoek in de ring gooide. Ze is in 2024 geen kandidaat meer, al blijft ze wel nog twee jaar in de Kamer.
• Koen Geens (cd&v) reageert erop, in zijn “kijk op de week”, een bedenking die hij iedere week over politiek maakt. “De manier waarop bepaalde partijvoorzitters van de Vivaldi-meerderheid zich laten meeslepen door hun eigen belang, is niet mijn ‘cup of tea’. Onvermijdelijk zal dit na verloop van tijd leiden tot een opbod tussen alle partijvoorzitters. Het zal een regering, die al niet voor het geluk geboren lijkt, verder uitputten”, zo stelt hij algemeen.
• “Hoe kunnen politici die ernstig bezig zijn met hun vak, en niet heel de tijd met hun profilering, nog aan de bak komen? Hoe houden we ze bij de les? Vele collega’s in de regering en het parlement vragen zich af waarmee we/ze bezig zijn. Zelden is er zoveel anarchie geweest”, zo schetst hij een donker beeld. Daarmee legt Geens de vinger op de wonde. 
• Meerdere kopstukken van Vivaldi haalden deze week overigens diezelfde bedenkingen naar boven, in de wandelgangen. Dat bij cd&v met Mahdi nu een “spits” in de plaats komt van een “spelverdeler“, die Coens toch was, baart daarbij sommigen ook wel wat zorgen.
• En Geens schetst daarbij loepzuiver de pijnlijke spagaat van de Vivaldi-parlementsleden: 
  • “Binnen bepaalde partijen heerst een ijzeren tucht, maar binnen de Vivaldi-regeringsmeerderheid is er weinig. Zodoende mogen parlementairen van de meerderheid naar hartenlust de premier of een vakminister aanvallen (voor zover hun partijvoorzitter dat toestaat/aanmoedigt uiteraard).” 
  • “Anderzijds mogen de parlementairen van de meerderheid geen initiatief nemen of geen initiatief steunen van een andere parlementair dan wanneer de zeven partijen van de meerderheid dat steunen. Elke partij(voorzitter) van de meerderheid heeft dus de facto een vetorecht”, zo stelt Geens, een duidelijke verwijzing naar wat er aan de hand is met Van Peel, maar niet alleen met haar.
• “Democratie is een georganiseerd meningsverschil. Georganiseerd. Wie was het weer die zei dat een open debatcultuur binnen de meerderheid eindigde in bont en blauw?”, zo sluit Geens z’n tekst af.
• En opvallend, terwijl Geens z’n tekst donderdag in de Kamer loste, had enkele meters verder in de gang Jean-Luc Crucke (MR) ook eens zijn gal gespuwd over de stijl van zijn eigen voorzitter, binnen Vivaldi. Hetzelfde idee kwam terug: “Ik zie dat er soms een beetje een Trump in mijn voorzitter zit. Dat is niet de richting van de toekomst”, zo stelde die. Daarbij nam hij opvallend genoeg de verdediging op van Tinne Van der Straeten (Groen), de minister van Energie die door MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez telkens fel wordt aangepakt. “Iedereen erkent haar dossierkennis en haar harde werk. Je moet achter ministers staan, en haar steunen, in plaats van met woorden strooien”, zo stelde Crucke.
• Die uitspraken werden dan weer op sociale media door zowat elk Kamerlid en kopstuk van Groen triomfantelijk gedeeld: de woordenoorlog binnen Vivaldi raasde dus lekker door.