De Britse regering is nog geen 100 dagen bezig en premier Keir Starmer heeft al een wissel doorgevoerd. Het zet de regeringsleden op scherp: is een van hen de volgende?
Key takeaways
- Premier Starmer voerde een niet onbesproken wissel door: stafchef Sue Gray werd aan de kant geschoven.
- Door de wissel hoopt Starmer grip te krijgen op een ontspoorde situatie in de pers. Het zou kunnen helpen.
- Pessimisten beweren dat het wisselend beleid exemplarisch is voor de onzekerheid van Starmer, iets wat afstraalt op de rest van de Britse regering.
In het nieuws: Keir Starmer verving stafchef Sue Gray, een ervaren politica, door Morgan McSweeney.
- Als stafchef zette Sue Gray mee de lijn uit van Starmers premierschap. Ze moest toezien op de overgang van de regering-Sunak naar die van Starmer. Vóór het aantreden van de nieuwe linkse regering verwierf ze bekendheid doordat ze het parlementaire onderzoek leidde naar Partygate, de coronafeestjes van ex-premier Boris Johnson. Ondertussen werkte Gray zich als ervaren kracht binnen in de inner circle van Keir Starmer.
- Maar er bleek onvrede over haar manier van leiderschap als stafchef. Gray wist in geen tijd vijanden te maken, die haar in de Britse kranten zwartmaakten. Er lekte uit dat ze meer zou verdienen dan Keir Starmer zelf.
- En dus kon Starmer niet anders dan concluderen dat Grays positie onhoudbaar geworden was. De nieuwe premier blijft er erg op gebrand om niemand voor het hoofd te stoten, vooral de publieke opinie niet. En dus werd Sue Gray vervangen door Morgan McSweeney, een ander kabinetslid dat erg trouw is aan Starmer.
- Volgens de geruchten kunnen Gray en McSweeney niet door een deur. Gray zou de touwtjes in handen hebben willen houden waardoor McSweeney niet gebrieft zou zijn over bepaalde zaken. Grays team ontkent dit en doet dit af als een nieuwe poging om haar zwart te maken.
Scharniermoment
Genoteerd: De wissel zou positief kunnen uitdraaien.
- Het feit dat Keir Starmer Sue Gray zonder pardon aan de kant schoof, bewijst volgens insiders dat de premier ver durft gaan om zijn greep op het publiek niet te verliezen. Tegelijk is er binnen de Britse regering te horen dat Starmer de juiste keuze maakte, om de rust niet te verliezen.
- Zo zouden Starmer en Gray gewerkt hebben aan ‘vijf missies’ voor Starmers premierschap, schrijft Politico. Die zouden nogal vaag zijn en worden door McSweeney best omgezet in iets wat meer aanspreekt.
- En dat is van groot belang, omschrijft Stewart Wood aan Politico. Wood was adviseur van voormalig Labour-premier Gordon Brown en is nog altijd actief in de linkse partij. Hij heeft het over een “scharniermoment naar een tijd die iets zekerder is”, waardoor de regering moet zorgen voor “een narratief waar elke minister achter staat”. Want op 30 oktober moet Starmer de begroting toelichten en uitleggen wat de financiële plannen van de regering zijn.
“Starmer heeft gebrek aan mensenkennis”
Maar: Zenuwachtigheid heerst binnen de regering.
- Binnen de Britse regering overheerst de angst. “Iedereen loopt op eieren”, zegt iemand die het reilen en zeilen kent. Volgens die persoon, die sprak met Politico, houden ministers op dit moment “hele, hele moeilijke gesprekken” met het ministerie van Financiën over budgetten en personeelsbeleid. Er wordt gevreesd voor verdere doorlichtingen. Te dure of niet functionerende postjes zouden opgeheven kunnen worden.
- En echte regeringswissel, waarbij er ook ministers worden vervangen, wordt door iedereen categoriek van tafel geveegd. Het gaat puur om kabinetsmedewerkers die niet zeker zijn van hun baan.
- Volgens anderen is de wissel die Keir Starmer doorvoerde exemplarisch voor zijn wisselende leidersstijl. Zo beweert iemand dat McSweeney te weinig ervaring heeft om Gray te vervangen en dat “dit ons nog zuur zal opbreken”. Ook Starmer zelf wordt niet gespaard, hij zou “mensenkennis tekortkomen, en hij heeft zichzelf omringd met anderen die hetzelfde probleem hebben”.
- Door de verpletterende overwinning van Labour heeft Starmer een groot voordeel: hij heeft een behoorlijke meerderheid in het Britse parlement. Er moet dus veel gebeuren om de regering te doen vallen. Maar de sfeer binnen de Britse politiek is allesbehalve standvastig: ook over de hernieuwde Brexit-deal die Keir Starmer wil beklinken is er onenigheid. Starmer zoekt ondertussen koortsachtig naar houvast.
