• Grassiani: “Volgens internationaal recht zijn alle nederzettingen illegaal. De internationale gemeenschap veroordeelt die allemaal. Voor Israël zelf zijn veel van de nederzettingen gelegaliseerd. De legalisering en legitimering wordt steeds verder doorgetrokken. Met deze recente verandering van de wet wordt dat proces nu nog veel makkelijker: maar één minister hoeft er zijn handtekening onder te zetten. En dat is niet toevallig een extreemrechtse minister die zelf in zo’n nederzetting woont.”
• “Er zijn verschillende redenen waarom de internationale gemeenschap niet harder optreedt. Voor de Amerikanen zijn die meer geopolitiek van aard. Israël is een strategische partner in het Midden-Oosten en kijkt naar de politieke ambities van Amerika en hoe zij zichzelf positioneren in de wereld. Israël krijgt ook veel geld van de Amerikanen voor militaire steun en de aankoop van wapens.”

Een schuldgevoel

• “Er is een lange geschiedenis van steun voor Israël. In de jaren 70 met de Yom Kippoer-oorlog en na de Tweede Wereldoorlog. Europese regeringen kunnen daar keer op keer niet echt uitkomen. Er is ook een soort van schuldgevoel over de Tweede Wereldoorlog”, stelt Grassiani. “Europa laat zich intimideren door Israël, daardoor worden er geen hardere stappen ondernomen. Nochtans zijn die instrumenten er wel.”
• “Dat schuldgevoel kan geen vrijgeleide zijn voor verdere schendingen van mensenrechten door Israël, of het schenden van akkoorden die Israël met de Europese Unie heeft getekend. Dan gaat het over handel, maar ook over akkoorden over hoe er bijvoorbeeld wordt omgegaan met kinderen in gevangenissen.” (kg)