De inkomensongelijkheid is in China bijzonder snel gestegen en is inmiddels al opmerkelijk groter geworden dan in de Verenigde Staten. Dat is de conclusie van een onderzoek van wetenschappers aan de University of Michigan. De onderzoekers merken op dat de inkomensongelijkheid in China inmiddels één van de hoogste niveaus van de hele wereld heeft bereikt.

Er moet vooral een groot verschil worden opgetekend in vergelijking met landen met een vergelijkbare of hogere levensstandaard. Volgens de onderzoekers valt de toename van de Chinese inkomensongelijkheid samen met de snelle economisch ontwikkeling van het land sinds het einde van de jaren zeventig van de voorbije eeuw.

De onderzoekers stelden vast dat de Gini-coëfficiënt, die de inkomensongelijkheid in een land weerspiegelt, op dit ogenblik in China een niveau van 0,55 punten heeft bereikt, tegenover 0,45 punten in de Verenigde Staten. In het begin van de jaren tachtig vertoonde de Chinese economie een Gini-coëfficiënt van 0,30 punten.

Wanneer de coëfficiënt het niveau van 0,50 punten heeft bereikt, wordt gewag gemaakt van een ernstige inkomensongelijkheid. “De gewone Chinese bevolking kent het fenomeen van de toenemende ongelijkheid,” voert onderzoeksleider Yu Xie, professor sociologie aan de University of Michigan, aan. “Het probleem wordt immers constant in dagelijkse leven ervaren.”

“Hoewel de gewone Chinese man een grote graad van ongelijkheid lijkt te tolereren, wordt het fenomeen echter ook aangewezen als een sociaal probleem dat moet worden aangepakt,” benadrukt professor Xie. “Uit een onderzoek twee jaar geleden bleek dat de Chinese bevolking de economische ongelijkheid als het grootste probleem van het land bestempelde en dus erger inschatte dan corruptie en werkloosheid.”

Volgens de onderzoekers moet het probleem worden toegeschreven aan de grote regionale verschillen in economische activiteit en de grote inkomenskloof tussen stadsbewoners en de bevolking op het Chinese platteland.

“De snelle toename van de Chinese inkomensongelijkheid kan gedeeltelijk worden toegeschreven aan de ontwikkelingspolitiek van de overheid, die duidelijk de stadsbewoners bevoordeelt tegenover de landelijke regio’s en ook de nadruk legt op de groei van de ontwikkelde kustgebieden ten nadele van de achtergebleven provincies in het binnenland,” zegt professor Xie nog.

“Een beleid dat de verschillen tussen de steden en de landelijke gebieden en de regionale tegenstellingen zou bestrijden, zou dan ook een belangrijke impact kunnen hebben op het afbouwen van de Chinese inkomensongelijkheid.” (mah)