Hoe de komst van Ongena naar een Ardens kasteel plots Vooruit en Rousseau in verlegenheid brengt: geen campagne in de luwte voor de ex-voorzitter

“Conner Rousseau is terug, en claimt meteen weer een hoofdrol”. En nog: “Dit moet zowat de kortste kiescampagne ‘in de luwte’ geweest zijn in de geschiedenis”. De naam van de ex-voorzitter van de Vlaamse socialisten ging dit weekend fors over de tongen bij de collega-voorzitters en partijkopstukken in de Wetstraat. Die moesten allen komen opdraven voor hét VTM-programma voor de verkiezingen. Dat wordt uitgezonden op een paar weken van de stembusgang, maar daarvoor bracht tv-maker Eric Goens de Vlaamse fine fleur van de Wetstraat liefst één weekend lang samen in een kasteel diep in de Ardennen. Daar hielden ze ‘Het Conclaaf’, meteen de naam van het programma. Over de samenstelling van het panel werd flink gebikkeld: zo wilde VTM niet gelijk wie, en hadden ze er grote moeite mee dat premier Alexander De Croo (Open Vld) als vervanger voorzitter Tom Ongena ging sturen. Groot was de verrassing toen de eerste minister eerst wél kwam, maar vervolgens vertrok na het debat, en zijn vervanger Ongena opdook. Extra lastig bleek dat voor Vooruit: daar had Melissa Depraetere zich immers wél laten vervangen door Conner Rousseau, voor héél het weekend. Zo lijkt alvast de ‘rol in de luwte’ de facto onmogelijk voor de Oost-Vlaming, die zich naar eigen zeggen zou beperken “tot een rol in de provincie”.

In het nieuws: Waar ter wereld gaan politici een heel weekend lang in ‘conclaaf’ voor een tv-programma?

De details: In de Vlaamse media-context is de categorie toppolitici meer en meer ook gewoon BV. En net zoals bij andere BV’s gelden dan ijzeren wetten voor TV-makers: die willen gewoon de grootste namen, de échte vedetten. Maar dat leidt tot pijnlijke keuzes en heftige armworstelingen achter de schermen.

“Waarom doen we hier eigenlijk allemaal aan mee?”. Het was een wat retorische vraag, die we bij het samenstellen van deze nieuwsbrief dit weekend van meerdere deelnemers mochten aanhoren. Met bijhorende diepe zucht.
Liefst acht ‘toppolitici’ uit Vlaanderen trokken dit weekend naar de Ardennen, om daar deel te nemen aan het VTM-programma dat het vlaggenschip van hun electorale verslaggeving moet worden: ‘Het Conclaaf’, een productie van Eric Goens, die onder meer ook ‘Het Huis’ maakte, waar eerder al Sammy Mahdi (cd&v) en premier De Croo ook Conner Rousseau (Vooruit) hun opwachting mochten maken om hun “ziel bloot te leggen” voor heel Vlaanderen.
Wat ‘Het Conclaaf’ precies wordt, wisten de betrokken politici ook niet exact: de makers leggen hun kaarten daarover net op tafel. Er zit een groot politiek debat in, met de zeven partijen, maar ook één-op-één debatjes of eerder confrontaties tussen de deelnemers, met geen enkel script, enkel een zandloper op de tafel.
“Het is sowieso uniek dat de zeven onbetwiste toppolitici van dit land drie dagen lang in elkaars gezelschap zullen doorbrengen”, zo stelde maker Goens zelf in Het Laatste Nieuws.
Maar de focus van het programma lag volgens verschillende deelnemers wel op de ‘grote’ partijen: de drie die in de peilingen de toon zetten, mochten hun kopman of -vrouw sturen voor de volle drie dagen: van vrijdagavond tot zondagmorgen op het kasteel.
De anderen, voorzitters Sammy Mahdi voor cd&v, Raoul Hedebouw voor PVDA, en vicepremier Petra De Sutter voor Groen en de premier voor Open Vld, werden enkel ‘op bezoek’ gevraagd om het programma te vervolledigen. Dat leidde uiteraard niet tot het grootste enthousiasme bij dit groepje.
Dat ‘Conclaaf’ werd afgelopen weekend opgenomen, netjes zoals dat hoort in een kasteel, diep in de Ardennen. En het werd behoorlijk groots opgezet, met drie productiedagen van afgelopen vrijdag tot zondag. Het zou twee tot vier afleveringen prime time televisie opleveren op VTM: geen enkele partij haalde het dus in haar hoofd te weigeren.
Alleen waren er wel unisono bedenkingen bij de eigenlijke kopstukken: moest dat nu echt, een dergelijk geformatteerde show? “Eigenlijk zijn wij toch allemaal een beetje prostituees. Anders word je geen politicus, en kan je moeilijk campagne voeren”, zo besloot een voorzitter.
Even typisch voor tv-programma’s in verkiezingsperiode: de spanningen over wie dan precies wat kreeg van aandacht en finaal dus zendtijd, en wie wanneer mocht opdraven in de show. Want Open Vld doet het belabberd in de peilingen, en dus kon en wilde VTM geen rode loper uitrollen voor de premier, die niet het electorale gewicht had of vandaag heeft met zijn partij, dat zeker N-VA en Vlaams Belang wél hebben.
Tegelijk waren bij de premier grote bedenkingen over zowel de figurantenrol als de tijdsbesteding: een heel weekend, of de volle 36 uur tussen vrijdagavond en zondagmorgen kon en wilde De Croo zich niet vrijmaken: “Een eerste minister heeft wel andere dingen te doen”.
Het leidde ertoe dat de Vlaamse liberalen liever Tom Ongena wilden sturen, maar daar wilde men bij VTM dan weer absoluut niet van weten. Finaal kwam De Croo voor het grote debat en een één-op-één met De Wever, maar daarna vertrok hij weer. En even later stond Ongena alsnog in het Ardens kasteel, tot verrassing van de anderen. Dé A-figuur van de Vlaamse liberalen zit immers in de Zestien, niet op de achterste banken van het Vlaams Parlement.
Naar verluidt liep de spanning hoog op tussen de tv-makers en de premier, al ontkent men dat stellig in de entourage van de eerste minister. “Na een paar uur was hij alweer weg. En plots stond toen Ongena hier. Tot verrassing van iedereen. Zeker voor Vooruit”, zo weet een andere partijvoorzitter.

Waarom dit ertoe doet: Rousseau zet nu al onvermijdelijk Depraetere in de schaduw. Deze tv-opnames bevestigen dat zonder pardon.

Dat Ongena wél kwam als stand-in van De Croo maakte het des te vreemd, omdat bij Vooruit zich een soortgelijke discussie had voorgedaan. Daar was finaal niet Melissa Depraetere voor drie dagen komen opdagen, om in het kasteel door te brengen met haar tegenstanders. De verbazing bij de andere voorzitters was ook bijzonder groot daarover, toen bleek dat daar plots Rousseau opdook.
Want die maakte pas vorige week zijn comeback in de vaderlandse politiek, na een tocht van een paar maanden door de spreekwoordelijke woestijn, in zijn geval een job als communicatieconsultant in Amsterdam.
De druk op Rousseau vanuit de eigen partij was de afgelopen weken steeds voelbaarder geworden, om meerdere redenen:
- Een aantal slechtere peilingen voor Vooruit deed de zenuwachtigheid toenemen bij de Vlaamse socialisten: zonder Rousseau zat de partij geleidelijk aan steeds meer op het niveau van 2019. Onder meer cd&v klom plots naar de derde plek, die al meer dan twee jaar door Vooruit bezet werd bij steekproeven.
- De basis van de partij schreeuwde al langer om een terugkeer van Rousseau. Nogal wat leden hadden initieel wel stevige moeite met de aangebrande en racistische uitspraken van Rousseau en diens ontspoorde cafébezoek in de nazomer, maar tegelijk bleef de ex-voorzitter razend populair bij de achterban. Die liet niet na dat kenbaar te maken, intern.
- Evengoed was er de absolute partijtop, waar men het Rousseau toch kwalijk zou genomen hebben als hij niet “zijn verantwoordelijkheid” zou nemen en “hen in de steek laten”, door te passen voor een comeback. Met name de ministers Frank Vandenbroucke (Vooruit) en Caroline Gennez (Vooruit) maakten hun standpunt duidelijk over.
- Voorzitter Depraetere zelf stipte evengoed meermaals aan dat het veel moeilijker zou zijn na de verkiezingen Rousseau terug te brengen, hetzij als minister hetzij in de onderhandelingsdelegatie, indien hij zich niet zou laten ‘witwassen’ door de kiezer.
Tegelijk was en is er binnen Vooruit geen twijfel over het voorzitterschap van Depraetere. Haar stijl van leidinggeven is minder cassant dan Rousseau, maar daarom niet minder efficiënt, zo is te horen. Alleen: de ultieme vraag in de politiek is altijd ook hoe ver iemands persoonlijke ambitie reikt, en of men zin heeft in de ‘hondenjob’ van voorzitter. Voor Depraetere geldt dat ze haar rol altijd zag als die van een invaller, om de klap na het plotse vertrek van Rousseau op te vangen.
De partijtop was zich tegelijk wel maar al te bewust van het feit dat Rousseau best niet meteen op het grote podium moest gesleurd worden. Hij zou ‘vanuit de luwte’ gebracht worden. Want los van de ultieme ambities van Depraetere wilde men het beeld van een soort ‘schaduwvoorzitter’ allerminst voeden.
Rousseau liet de communicatie rond zijn comeback dan ook initieel aan zijn voorzitster. Hijzelf ‘beperkte’ zich tot zijn geliefde platform Instagram. En de volgende dag zou hij enkel in zijn eigen Sint-Niklaas “de markt gaan doen” en “geen nationale campagne gaan voeren, maar zich beperken tot zijn provincie”.
Vanaf dag twee bleek hoe onhoudbaar die strategie was: de markt in Sint-Niklaas bleek het decor van een quasi-persconferentie, inclusief een lange informele babbel met de massaal aanwezige journalisten. Dagenlang was Rousseau zo voorpagina-nieuws, tot en met de obligate vox pop in duidingsprogramma’s: de man-en-vrouw-in-de-straat mochten hun mening komen geven over de al dan niet geoorloofde comback. Maar het was Rousseau voor en na.
Dat Vooruit hem vervolgens doodleuk inschoof in het driedaagse format van VTM, en niet Depraetere, deed collega-voorzitters meteen besluiten: “Conner Rousseau is terug, en claimt meteen weer een hoofdrol”.
Daarbij maakte men zich toch ook enigszins vrolijk over de op zijn minst dubbele aanpak van de Vlaamse socialisten: “Dit moet zowat de kortste kiescampagne ‘in de luwte’ geweest zijn in de vaderlandse politieke geschiedenis”.
En dat daar vervolgens bij de Vlaamse liberalen wél Ongena toekwam, als vervanger voor De Croo, die er zich na nauwelijks twee uur verblijf in de Ardennen uit de voeten maakte, wreef het er extra in voor de Vlaamse socialisten: zijn hadden dan ook met twee kunnen komen, met ook hun voorzitter dus.
Die commentaar werd bij de Vlaamse liberalen dan weer maar matig geapprecieerd. “Als ze het allemaal zoveel beter weten, dan moeten ze maar zelf journalist worden en hun tv-debatten organiseren”, zo was het commentaar bij de top van Open Vld.

De essentie: Met de terugkeer van Rousseau in de Wetstraat zijn er een paar duidelijke ‘winnaars’ en ‘verliezers’.

Dat Rousseau een niet al te hartelijke relatie heeft met Tom Van Grieken, de leider van Vlaams Belang, is een understatement. “Onwennig”, zo omschreef men het ook bij het Belang, het driedaags verblijf in het Ardens kasteel met De Wever en Rousseau.
Onrechtstreeks is Van Grieken wel een beetje de verliezer van die comeback van de gevallen Vooruit-kopman, al is het maar omdat De Wever en Rousseau er nooit een geheim van gemaakt hebben dat het op menselijk vlak wél botert. De kansen op een entente van N-VA met de socialisten na de verkiezingen zijn met de terugkeer van Rousseau wel degelijk wat toegenomen. En die op een eventuele doorbraak voor het Belang met N-VA, als die al zouden bestaan, nemen evenredig af op dat moment.
Tegelijk kan ook Paul Magnette (PS) zich onmogelijk al te vrolijk voelen over een terugkeer van zijn voormalige collega-voorzitter. Rousseau levert via de Vlaamse socialisten straks mogelijk wel extra zetels voor de rode familie, maar als dat effect iets te stevig zou zijn, is hij meteen een serieuze rivaal voor Magnette richting de Zestien.
Bij de liberalen keek men afgelopen weekend met verwondering naar hoe snel Rousseau zich weer op het voorplan werkte. “Hoe brutaal wordt Melissa nu al geslachtofferd?”, was een commentaar uit die hoek, dat ook bij cd&v overigens wel te horen was.
Maar anders dan met Open Vld heeft Rousseau met cd&v-voorzitter Mahdi altijd al een wat gespannen relatie gehad. Dat hij veel liever werkt via de andere sterke figuren van cd&v, moet voor de christendemocraat uit Vilvoorde toch wat wringen. De kansen van Mahdi op een premierschap, waar onder meer Georges-Louis Bouchez (MR) maar niet over kan zwijgen, krijgen met de terugkeer van Rousseau tegelijk ook wel een tikje: de gunfactor is er niet voor de cd&v-voorzitter.
Bij de groenen tenslotte kijkt men evengoed weinig enthousiast naar de terugkomst van de rode leider. De liefde tussen Rousseau en Groen is altijd minimaal geweest, ook in 2020 was hij maandenlang voorstander van coalities zonder de ecologisten.

Op de agenda vandaag: De Marokkanen krijgen vandaag een heel stevige delegatie Belgen over de vloer.

Premier Alexander De Croo (Open Vld), vicepremier en minister van Justitie Paul Van Tigchelt (Open Vld), minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (cd&v), minister van Buitenlandse Zaken Hadja Lahbib (MR) en staatssecretaris voor Asiel en Migratie Nicole de Moor (cd&v) zijn vanmorgen allemaal in Rabat, de hoofdstad van Marokko.
Toeters en bellen dus, want een heel stevige delegatie, en daar houdt men in Marokko wel van: hoe meer pomp and circumstance, hoe beter. Want naast de toppolitici zijn ook de topambtenaren van zowel de politie als migratiediensten van België mee, allemaal om toch maar aan te geven hoe belangrijk men in Brussel de Marokkaanse homologen vindt.
Vivaldi heeft het regime in Rabat immers nodig, wil het een stevige cluster problemen toch een beetje proberen op te lossen, zowel op vlak van migratie als justitie. Marokko is het nummer één land van zowel legale als illegale migratie naar België. In de Belgische gevangenissen zitten tegelijk zo’n 1.000 mensen van Marokaanse origine, waarvan liefst 670 die niet op legale manier in België verbleven.
Tot vorig jaar nam Marokko maar heel weinig van hun landgenoten terug: gemiddeld zo’n 2 per maand. “In het najaar is minister Van Tigchelt al in Rabat geweest, om banden te smeden. En het netto-effect is dat er sindsdien zo’n 20 per maand worden teruggenomen”, zo is in de entourage van de minister van Justitie te horen.
Bij collega de Moor klinkt een ander verhaal: daar geeft men al veel langer aan dat het een erg eenzame en moeilijke opdracht is om als staatssecretaris van Asiel en Migratie te gaan smeken bij herkomstlanden op toch maar hun illegaal verblijvende landgenoten in België terug te willen nemen. “Dat op eigen houtje doen, maakt heel weinig indruk, zeker in landen als deze”, zo zegt de Moor.
Die problematiek kwam op harde manier aan de oppervlakte na de dood van twee Zweedse fans in Brussel, die vermoord werden door de Tunesische terrorist Abdesalem Lassoued: het is en blijft aartsmoeilijk om mensen zonder papieren het land uit te krijgen, zo moest de Moor toen achteraf in de Kamer toegeven. Binnen Vivaldi kreeg die problematiek toen plots voor meer aandacht.
Staatssecretaris de Moor pleitte er toen openlijk voor om meer gezamenlijke initiatieven te nemen met heel de regering, liefst in een breed bezoek mét de premier én nog een batterij ministers, die wel meer indruk maken op derdenlanden die hun burgers moeten terugnemen. “Het is dankzij dit aangekondigde bezoek dat de Marokkanen nu al die cijfers hebben opgedreven, de afgelopen maanden”, zo stelt de Moor, een beetje in tegenspraak met Van Tigchelt.

Ondertussen in Rabat: De Croo schetst het belang van de reis, maar de Belgische kiescampagne is nooit ver weg.

Dat Vivaldi plots met zo’n delegatie opduikt, en met alle egards in Rabat wordt ontvangen, komt zeker de premier helemaal niet slecht uit. Integendeel: zijn kiescampagne is opgebouwd rond hem als leider, als staatsman, die België op het internationale toneel boven haar gewicht doet boksen. De Marokko-reis heeft, ook al omdat er zoveel ministers mee zijn, meteen flink wat pers aangetrokken: mooi meegenomen in electorale tijden.
Toeval of niet: De Croo zelf is ondertussen volop het voorwerp van een pre-campagne van affiches, van zijn eigen Open Vld. In heel het land zal de premier twee weken lang overal te zien zijn op borden, niet alleen in zijn eigen kieskring Oost-Vlaanderen.
“Na twee weken wordt dat dan overplakt met lokale kandidaten”, zo is bij de Open Vld-top te horen. Het onderlijnt wat we al langer weten: alles op De Croo, bij de Vlaamse liberalen.
In Rabat speelt de premier ondertussen zonder fout zijn rol: zowel bij de informele als formele contacten verzorgt hij zijn relaties met de meegereisde pers uitstekend, veel meer dan andere meegereisde ministers, zoals Verlinden.
“Marokko is een belangrijke geopolitieke en economische speler, hier gebeuren veel moderniseringen, de wind waait in de juiste richting hier. Het is voor ons dus wel van belang om hier energie aan te besteden. En ook in het conflict in het Midden-Oosten neemt Marokko een gematigde positie in die vergelijkbaar is met de onze: de-escalatie en het geweld veroordelen”, zo stelt De Croo in de residentie van de Belgische ambassadeur, voor hij straks de Marokkaanse premier ontmoet.
De Croo vergelijkt daarbij het Belgische initiatief met wat de Europese Unie ondertussen aan deals afsloot met Tunesië, Mauritanië en Egypte: realpolitik rond migratie. “We komen hier niet met gigantische leningen, of andere steun, maar het is wel dezelfde insteek. We hebben een belangrijke economische delegatie mee, waar we morgen mee naar Casablanca trekken. Dat is de logica zelve. We moeten met partnerlanden rond de Middellandse zee op voet van gelijkheid praten.”
In het kielzog reizen inderdaad een pak bedrijven mee, van pijplijnbedrijf Fluxis tot Waterleau en baggeraars Deme en De Nul. “We gaan voor het komende WK ook onder meer leveringen voor de grasmat doen”, zo weet de premier.
En als big picture is er natuurlijk onvermijdelijk straks een migratiedeal op EU-niveau, zo weet de premier. “Dat zal niet meer voor ons voorzitterschap van de EU zijn, de komende maanden. Maar het zit er wel aan te komen, net zoals met Turkije overigens”, zegt De Croo.
Vanuit België reageert de oppositie ondertussen scherp. Migratiespecialist Theo Francken (N-VA): “De halve Vivaldi-regering en de hele media trekken naar Marokko om een terugkeerakkoord te ondertekenen. Ik deed hetzelfde maar dan in het eerste deel van de legislatuur destijds. Vivaldi doet het helemaal op het einde van de legislatuur, enkele weken voor de verkiezingen na jaren van rampzalige terugkeercijfers en asielchaos. Een zoveelste stuntkluifje waar de kritiekloze pers gretig in zal bijten”, zo stelt die.

Om te volgen: Hoogspanning in het Brusselse Parlement over de code van ‘Dierenwelzijn’.

Het is een thema dat al veel langer de gemoederen beroert in Brussel: het onverdoofd slachten. In het Vlaamse en Waalse Parlement werd een verbod gestemd, in Brussel ligt het thema veel gevoeliger, omwille van het stevige contingent etnische stemmers, dat zowel bij de PS als Ecolo, maar ook Les Engagés een bepalende invloed heeft.
De Brusselse regering, en zeker de PS, had gehoopt het thema te kunnen begraven tot na de verkiezingen. Maar het kleinere DéFI heeft het via de achterdeur toch weer op de agenda gekregen (goed wetende dat het hun tegenstanders diep verdeelt): hun minister Bernard Clerfayt heeft een code voor dierenwelzijn klaar. Daar zit zo’n verbod niet in, maar binnen de regering vreesde de PS dat de oppositie snel een amendement zou klaar hebben. Zij probeerden het dus binnen de Brusselse regering tegen te houden.
De vraag blijft of de geest niet toch nog uit de fles komt: want de oppositiepartijen MR en N-VA zijn alvast van plan om het voorstel opnieuw te agenderen. En omdat onder meer een PTB’er overliep naar de MR, én omdat ook PS’ers zoals Julien Uyttendaele (PS) weleens voor zouden kunnen stemmen, raakt het er mogelijk alsnog aan een meerderheid.
Dat zou meteen een game changer zijn voor de electorale dynamiek in Brussel zelf: de klap voor PS-kopman Ahmed Laaouej zou dan bijzonder groot zijn. Afwachten dus wat het wordt.

Om te volgen (2): Ook hoogspanning in de Franse Gemeenschapsregering.

De besparingen in het onderwijs in Franstalig België, met het zogenaamde decreet ‘Paysage’, zijn al langer een doorn in het oog van de oppositie van PVDA-PTB. Maar ook daar gaf de PS de afgelopen weken volle gas: zij zetten via de studentenverenigingen nog eens fors druk, en PS en Ecolo leken daarop alsnog overstag te gaan.
Zij zouden bereid zijn een wisselmeerderheid te leveren, als de MR niet wil praten over het alsnog terugdraaien van die besparingen, zo klonk vorige week de openlijke dreiging. Dat maakte dan weer de minister-president van die Franse Gemeenschapsregering, Pierre-Yves Jeholet (MR), razend kwaad: zouden zijn coalitiepartners hem in laatste rechte lijn dan een mes in de rug gaan planten?
Ondertussen wordt de soep minder heet gegeten dan ze voorlopig is opgediend: ook bij de PS beseft men wel dat een wisselmeerderheid nu, met die PTB die ze al zo vaak verguisden, niet het meest gelukkige signaal is. Maar ook daar dus wel een wankele coalitie, in de laatste weken voor de verkiezingen.

Oeps (1): De PS belegt op de beurs. Gênant.

Toch wel pijnlijk, vorige week: La Libre onthulde dat de PS via haar Kamerfractie stevig belegt op de beurs. In totaal zou er voor de socialistische partij zo’n 1,2 miljoen euro in waardepapieren belegd zijn, een soort oorlogskas.
Zeker voor een partij die altijd maar bezig is over vermogensbelastingen die fors omhoog moeten, is dat wat gênant. Maar het onderstreept meteen het bredere fenomeen, dat Belgische partijen al langer kennen: ze zwemmen gewoon in het geld.
Aan de basis liggen de veel te royale partijdotaties. Aan Vlaamse kant willen alle partijen, onder massale druk van de publieke opinie, die bedragen fors terugdraaien. Dat blokkeerde de afgelopen maanden echter in de Kamer, omdat zowel de MR als de PS dwars gingen liggen.
Ironisch genoeg kreeg onder meer de N-VA vanuit Vivaldi forse kritiek omdat het te veel in vastgoed zou beleggen: de Vlaams-nationalisten kochten immers heel het kantoorgebouw in de Koningsstraat, waar hun partijhoofdkwartier op de bovenste verdiepingen zit. “Moeten partijen nog in vastgoed beleggen dan?” was de kritiek daarop, vanuit Vivaldi.
De PS blijft nu weinig argumenten hebben, als het tegelijk zelf fors in waardepapieren belegt als extra zakcentje.

Oeps (2): ‘Voor U’ is alweer een bekende naam kwijt.

Eerst was er oud-VRT-journalist Peter Verlinden, die zich aansloot bij de club van Els Ampe, om niet veel later de partij al opnieuw te verlaten voor een job bij cd&v.
Nu is er Ludo Abicht, filosoof en Midden-Oosten-expert die regelmatig wordt opgevoerd door de VRT en De Standaard.
Die kondigde eerst in Gazet van Antwerpen aan dat hij de Antwerpse lijst van ‘Voor U’ zou gaan duwen. “Het zou kunnen dat de partij op een gegeven moment standpunten inneemt die me doen beslissen niet meer mee te doen. Dan stap ik er gewoon uit, punt”, zo liet hij toen al visionair weten vorige week donderdag.
Op vrijdag was het al zover: “Ik ontdekte dat het niet om de partij ging die ik dacht te steunen. Ik zal u de hele uitleg besparen, maar er zijn toch negen van de twaalf punten in hun programma waar ik het helemaal niet mee eens ben”, zo liet hij optekenen.
Ampe, de stichter-voorzitster, verzamelde ondertussen wel genoeg volk voor lijsten in alle provincies. Daarbij vooral wat oud-LDD’ers en ex-N-VA’ers.
Hun grootste overwinning tot nu toe is dat ze in de stemtest van Het Laatste Nieuws raakten, in tegenstelling tot die van onder meer de VRT, Het Nieuwsblad en anderen.
Toch blijft het moeilijk om hen effectief op hun programma te taxeren: de partij is een los verbond van allerlei kleinere partijen, zoals onder meer Vista, die niet per se de rechtse standpunten van Ampe volgen.