Hilde Crevits (cd&v) wel heel openhartig in nieuw boek: "Ik blijf fan van kartel tussen cd&v en N-VA"

In een nieuw boek van Hilde Crevits (cd&v) is de leading lady van cd&v wel heel openhartig, over graag baas zijn, over rapporten en over het belang van humor.

“Ben ik graag de baas? Ja, dat zal dan wel. Mijn echtgenoot zegt daarover: ‘Was ze in het klooster gegaan, ze was in no time moeder-overste geweest.’ Ik heb graag impact. Bij alles wat ik doe. Meelopen is voor mij moeilijker dan de leiding nemen.”
In haar nieuwste boek “Tussen eb en vloed”, naar eigen zeggen “een neerslag van gesprekken en gedachten tijdens lange strandwandelingen langs onze kust”, is Crevis behoorlijk filosofisch over haar rol in de Wetstraat. ”Ja, soms vraag je je wel eens af, moet het nog? Zijn er nog andere jobs die ik wil doen, lesgeven in het hoger onderwijs bijvoorbeeld?”
Het is een beetje een reflectie van de donkere periode die Crevits had, waarbij ze als minister even een stapje terugzette, en de Wetstraat een paar weken losliet. Maar tegelijk beantwoordt ze in het boek die vraag ook wel krachtig: “Toch kom ik er telkens weer bij uit dat de politiek voor mij de beste manier is om mijn engagement en mijn overtuigingen te realiseren.”
Het staaft wat ook in deze nieuwsbrief al eerder verscheen: Crevits is achter de schermen duidelijk terug, en heeft een deel opnieuw de touwtjes in handen genomen in haar partij én in de ploeg van Jan Jambon (N-VA). Dat er finaal wél een stikstofakkoord gesloten werd in de Vlaamse regering, is daar niet vreemd aan.
Tegelijk staat het boek bol van eerlijke reflecties uit de Wetstraat, ook ten opzichte van de media. Zo kaart ze de cultuur aan van ‘rapporten’ die elke minister krijgt van de kranten. “Zo’n rapport is zelden goed voor het zelfvertrouwen. Je zet je jarenlang met hart en ziel en al je expertise in voor een sector, honderden dossiers passeren op de regeringstafel, en dan krijg je op een blauwe maandag een zesje van een journalist. Als ik zo’n rapport vroeger kreeg, was ik ontmoedigd. Vijf jaar lang dossier na dossier realiseren en een zesje krijgen. Hoe rijm je dat? Gelukkig ga je dat na verloop van tijd relativeren.”
Haar medicijn? “Humor is levensnoodzakelijk. En zelfrelativering. Mensen maken fouten. Ministers evenzeer. Het kan een moeilijke situatie openbreken, het licht toelaten. In heel zware vergaderingen zal ik altijd iets zoeken om het ijs te breken.

De essentie: Crevits pleit wel heel nadrukkelijk voor een “grote, gematigde volkspartij”, “Vlaanderen zou daar baat bij hebben”.

Politiek veruit meest relevant is een opvallend pleidooi tot herverkaveling. Het was al langer geweten dat Crevits wel nadacht over hernieuwde samenwerking met N-VA en dat zij ook de lijnen met de top van die partij open hield. Maar nu maakt de lijsttrekker van cd&v én toch nog altijd het boegbeeld dat wel heel expliciet.
Dat is opvallend omdat ook Bart De Wever (N-VA) exact dezelfde analyse maakte: een absolute noodzaak tot herverkaveling. Maar in praktijk blijkt die droom van beiden dus toch onhaalbaar, op zes maanden van verkiezingen.
“Ik ben iemand die van nature meer verbinding zoekt, ter wille van het algemeen belang. Op dat vlak was het kartel voor Vlaanderen de beste oplossing, ondanks de verschillen. En dus blijf ik die mislukking spijtig vinden. Puur qua grondslag hebben de twee partijen veel common ground, eenzelfde DNA, een gelijkaardig gemeenschapsgevoel. Vlaanderen zou ook baat hebben bij een grote, gematigde volkspartij”, zo stelt ze.
“Is het kartel begraven? Je weet nooit. Ik blijf fan. Maar tussen droom en daad staan veel praktische bezwaren, en menselijke tegenstellingen”, zo geeft Crevits meteen ook aan.
“Ook op het vlak van politieke stijl zou er dan toch een en ander moeten veranderen. Soms heb ik het gevoel dat de N-VA de calimero in elke Vlaming wakker gemaakt heeft; het is altijd de schuld van een ander. De verruwing, de verharding in de recente politiek, ik kan daar enorm van afzien.”
Minstens even interessant is dat Crevits opnieuw aangeeft dat een verdere staatshervorming voor haar noodzakelijk is. “Ik ben ervan overtuigd dat die nodig zijn. Ik was destijds een hevige voorstander van het kartel tussen cd&v en N-VA. Helaas sneuvelde dat al na enkele jaren omdat wij een staatshervorming steunden die voor N-VA niet ver genoeg ging. Nochtans brengt elke stap in de goede richting je dichter bij je doel.”
Tegelijk deelt Crevits ook wel steken uit: “Er lag toen een kans om een brede centrumbeweging te maken. We hebben die kans gemist. Voor mij was dat een dieptepunt in de haat-liefdeverhouding die er altijd wel geweest is tussen cd&v en N-VA. Om in een huwelijk bij elkaar te blijven, moet je al eens water bij de wijn doen. Ik vond en vind dat N-VA daar te weinig toe in staat is”.
Het schetst meteen de discussie die onvermijdelijk wacht voor cd&v na de verkiezingen: gaat men voor een ‘federale lijn’, waarbij de partij absoluut opnieuw in de beleidsploeg wil, met of zonder staatshervorming en dus zonder N-VA, of kiest men voor een ‘Vlaamse lijn’, waarin cd&v andermaal voor een staatshervorming met N-VA kiest? Alles komt terug vanuit 2019, waarbij toen ook al Hilde Crevits aan één kant stond, de ‘Vlaamse’ en Sammy Mahdi (cd&v) vandaag de voorzitter, samen met Vincent Van Peteghem (cd&v) aan de ‘federale’ kant staat.