- Zowel het defensie-dossier als de arbeidsdeal lijken zo af te stevenen op een clash, de zoveelste, binnen Vivaldi. Die coalitie lijkt te kampen met metaalmoeheid, wederzijdse frustratie en simpelweg wantrouwen tussen de partners.
- De oppositie reageerde gisteren in de Kamer luid op beide grote discussies en kreeg daarbij ook de ene voorzet na de andere.
- Terwijl de premier in de Kamer hamerde op het regeerakkoord over Defensie, stond Groen-fractieleider Wouter De Vriendt in de gangen doodleuk een interview te geven aan Villa Politica, dat nog eens het tegendeel uitdroeg: “Deze regering, mét groenen, deed al een ongeziene inspanning van 11 miljard euro extra voor Defensie. Terecht. Maar even helder: koopkracht, pensioenen, of hernieuwbare energie zijn óók essentiële maatschappelijke noden. Er zijn grenzen. Het geld valt niet uit de lucht.”
- “Ik weet dat deze regering al maatregelen heeft genomen, maar die volstaan niet meer. U moet terugkomen naar het Parlement met oplossingen. Mijn vraag is niet meer hoe, maar wanneer. Aan welke maatregelen mogen we ons verwachten, aan de pomp, in de supermarkten? Budgettaire zorgen wegen daarbij niet langer op tegen deze onhoudbare situatie“, zo sneerde Chanelle Bonaventure namens de grootste regeringspartij, de PS, richting de premier.
- De oppositie van N-VA moest niets anders doen dan binnenkoppen. Op beide dossiers, zowel dat van de budgetverhoging van Defensie, als de arbeidsdeal, bood ze zowaar een wisselmeerderheid aan. Dat is geen realistisch scenario, maar het is extra zout in de Vivaldi-wonde. “Het gebeurt zelden dat ik de PS napraat, maar inderdaad, aan welke kant staat u, mijnheer de premier? Staat u aan de kant van uw voorzitter, Egbert Lachaert, of aan de kant van de PS? Die vraag ligt vandaag voor”, zo duwde Peter De Roover (N-VA).
- Dat de groenen nu hun hakken in het zand zetten over Defensie, ook al is het eigenlijk geen probleem voor deze legislatuur, is veelzeggend: na het nucleaire dossier, waar ze voortdurend in het defensief zaten, hadden ze een rekening openstaan met de liberalen. Als de premier in Madrid dus iets zal willen kunnen zeggen, gaan de liberalen deze keer moeten “betalen”. Ecolo en Groen leunen achteruit.
- En ook over de arbeidsdeal speelt zich eenzelfde spelletje af. De PS leunt achteruit, en doet waar ze ook in vorige regeringen zo goed in was: de coalitiepartners minstens twee keer cash laten betalen voor elk akkoord, één keer bij het sluiten, één keer bij het uitvoeren. Wat de Franstalige socialisten als pasmunt eisen is na hun persconferentie niet echt een staatsgeheim: opnieuw een pakket maatregelen nemen rond koopkracht.
- “Misschien dat hij nu, wanneer zijn eigen internationale imago op het spel staat, wel klaar is om eindelijk naar onze eisen te luisteren”, klinkt wat onheilspellend uit rode hoek in de regering. Dat het spel zo ruw verloopt, met openlijke animositeit binnen Vivaldi in de Kamer en harde woorden achter de schermen, is niets nieuw. Integendeel: ondertussen is het zo’n wekelijks weerkerend tafereel geworden, dat niemand er nog echt van opkijkt. Maar fundamenteler is dat de federale ploeg zo de facto eigenlijk niet langer functioneert: de premier moet dringend op zoek naar een tweede adem.
Het wantrouwen regeert binnen de Vivaldi-ploeg
