Eind april moet België aan de Europese Commissie de meerjarenbegroting tot 2025 overmaken. Maar daarover moeten in principe alle ‘entiteiten’, die ook samen die begroting afleveren, het eens zijn. Alleen: Vlaanderen gaat niet akkoord, dat hebben ze nu al beslist.

• Vrijdag is er een Overlegcomité, maar daarop zal men het dus niet eens raken. Het probleem is simpel: terwijl Vlaanderen een zekere vorm van begrotingsdiscipline hanteert, met een evenwicht tegen 2027 voor ogen, lijken de Waalse, Brusselse en Franse gemeenschapsregering andere prioriteiten te stellen. En de federale regering stelde met staatssecretaris Eva De Bleeker (Open Vld) wel dat ze “wilde vasthouden aan het pad naar 3 procent tekort tegen het einde van de legislatuur”, maar dat blijkt niet uit de cijfers.
• Want daarbij zou België in 2024 eindigen op een begrotingstekort van 3,4 procent, buiten de normen van de Europese Commissie. Die zijn voorlopig opgeschort, door de crisis, maar er komt een moment, vermoedelijk in 2023 al, waarop men opnieuw richting een maximumtekort van 3 procent wil gaan.
• Voor de N-VA is dat handig: zij leveren Vlaams minister van Financiën Matthias Diependaele (N-VA), maar zijn federaal erg kritisch voor het begrotingswerk. Voor Open Vld en CD&V, die ook federaal meebeslissen, is het vervelender: zij moeten op het ene beleidsniveau toegeven dat ze niet akkoord zijn (het standpunt werd met heel de Vlaams regering beslist), terwijl ze op het andere niveau wel ook aan de kar moeten trekken.
• Hoe dan ook: naar Europa toe is het alweer een signaal dat er “interne verdeeldheid” is, iets wat men niet zal nalaten om in de feedback vanuit de Commissie ook te signaleren.
• Tegelijk is er nog een ander discussiepunt dat vrijdag op tafel ligt: Vlaanderen eist via een technische correctie nog eens 500 miljoen euro terug van het federale niveau. De oorzaak is de zesde staatshervorming: daarbij werden nieuwe bevoegdheden overgedragen aan de deelstaten, die daarvoor ook meer geld zouden krijgen, in de vorm van de zogenaamde ‘dotaties’. Over dat principe is geen onenigheid, wel over de uitvoering. In feite komt er dan ook niet plots meer geld naar Vlaanderen: een stukje van de schuld verschuift gewoon.