De Europese Unie is een schijndemocratie die gebaseerd is op technocratische principes. Wanneer de macht van de EU toeneemt, verdwijnt de beslissingskracht van de Europese burger en zijn invloed op een politiek beleid dat in toenemende mate zijn economische scheppingskracht verstikt.
De Nederlandse libertariërs van de Dagelijkse Standaard leggen uit dat de klassieke ‘links-rechts’ tegenstelling in democratische staten een aanhoudend debat is tussen ‘solidariteit’ (aan de linkerzijde) en ‘vrijheid’ (aan de rechterzijde).
Vrijheid en solidariteit zijn concepten waarover enkel binnen een context van individuele beslissingskracht of kleine democratische verbanden kan worden onderhandeld. In deze zin is decentralisatie een terugkeer naar meer democratie, want meer beslissingskracht.
De EU gaat echter de andere kant uit. Op topontmoetingen van de EU wordt niet aan dergelijke politiek gedaan – want in welke zin vertegenwoordigen de verkozen (als ze dat al zijn) EU-politici hun kiezers? – maar aan meta-politiek: het zijn technocraten die de macht over het leven en de activiteiten van burgers onder elkaar verdelen.
Echte maatschappelijke verandering ontspringt echter nooit aan dergelijk meta-politiek debat, maar eerder aan factoren van spontaan gegroeide orde (zoals het bedrijfsleven en bevolkingsgroei) en omgevingsfactoren die niet politiek gestuurd kunnen worden (zoals klimaat en grondstoffen).
De technocraten passen een financieel beleid toe dat niet hoeft te worden uitgelegd aan het gewone volk. Ze vaardigen wetten uit die bepaalde belangengroepen bevoordelen en zo de onderlinge machtsverhoudingen en hun eigen posities stabiel houden. Daarbij worden woorden als ‘vrijheid’ en ‘solidariteit’ enkel gebruikt om hun autoritaire bevelschriften te rechtvaardigen bij het volk.
De trend naar meer EU betekent dus meer internationale verstrengeling en meer technocratie en minder betrokkenheid, minder vertrouwen en minder échte politiek. Politiek heeft immers enkel zin als burgers geloven dat hun stem nog iets betekent.