Het is voor het eerst in maanden dat de inflatiecijfers in België een heel klein beetje hoop geven: met 8,31 procent is dat een recordhoogte die sinds de jaren ’80 niet gezien is. Dat veroorzaakt enorme schade: geldontwaarding, een gebrek aan vertrouwen en een spiraal die maar moeilijk te stoppen is. Maar, het cijfer stabiliseert, dat is dus op zich al bemoedigend.
- Daarbij dus wel opvallend dat de Europese Centrale Bank (ECB), die maandenlang bleef beweren dat er geen vuiltje aan de lucht was en de inflatie “tijdelijk” was en wel snel “zou weggaan”, nu eindelijk schuld bekent.
- In hun recentste rapport geeft de ECB eindelijk toe dat ze sinds 2021 de bal flink heeft misgeslagen. De laatste twee kwartalen projecteerde ze erg ruim onder de reële cijfers. Dat had alles te maken met haar politiek: al sinds 2008 is de ECB bezig met zogenaamde ‘quantative easing’, het massaal opkomen van staatspapier en tegelijk geld bijdrukken. De rente ging daardoor historisch laag, de economie kreeg zuurstof.
- Maar dat feestje lijkt voorbij, met de inflatie die naar recordhoogte schoot. Meteen zijn renteverhogingen straks onvermijdelijk, en gaat de gelddrukpers op slot.
- De ECB schermt nu met ‘technische factoren’, om haar koppigheid van de laatste maanden af te dekken. “Het is moeilijker dan verwacht om rekening te houden met deze uitzonderlijke omstandigheden. (…) Vergissingen zijn eigen aan de aard van de projecties.”
- Dat is opvallend, omdat een monetaire koers uiteraard enorme politieke impact heeft: doordat de ECB besliste om massaal staatspapier op te kopen, onder de Italiaan Mario Draghi, nam men de facto de druk op de Zuid-Europese landen in de eurozone, met hoge staatsschuld, helemaal weg.
- Draghi werd later de premier van Italië, dat is hij tot vandaag. De Française Christine Lagarde, vandaag de voorzitter van de ECB, is niet toevallig ook van een Zuid-Europees land: zij hield wel heel lang vast aan die lage rentes.
- Vandaag valt overigens haar naam voor een nieuwe job: nu Emmanuel Macron opnieuw vijf jaar de Franse president is, zoekt hij een nieuwe premier. En men tipt op Lagarde om dat op te nemen. Al blijft de ECB misschien toch net een trapje hoger staan, dan de vuile was van Macron gaan sorteren.
