Politieke partijen worden steeds meer herleidt tot één boegbeeld, één vaandeldrager, de voorzitter of premier, die op zich steeds meer een merk wordt of moet zijn: Bart De Wever bij N-VA, Alexander De Croo bij Open Vld, Georges-Louis Bouchez bij MR. Dat is, heel kort samengevat, een evolutie in de Wetstraat die Conner Rousseau haast verpersoonlijkt: het nieuwe succes van Vooruit in de peilingen, is vooral zijn succes.

De jonge Vooruit-voorzitter vierde z’n dertigste verjaardag, gisteren met een feestje/voorstelling op het onderste verdiep van de Keizerlaan, het partijhoofdkwartier dat hij deelt met de PS.

• Naar verluidt was de voorzitter van de studiedienst van die PS er niet over te spreken, dat borstbeelden van illustere socialistische leiders, waaronder Emile Vandervelde, ruwweg door het jonge volkje van Vooruit in een opslaglokaal waren gestockeerd, om plaats te maken voor glitters, en metersgrote polaroid-portretten van Rousseau, die het geheel een wat vreemde ‘ode aan de leider’ gaven als gevoel.
• Huisgenoot Paul Magnette (PS) was overigens niet uitgenodigd: het aanwezige volkje waren vooral partijmedewerkers, parlementsleden en een heel pak vrienden van Rousseau, die samen met hem de leiding vorm(d)en van het vakantieoord ‘De Barkentijn’. Die kampen, van de socialistische mutualiteiten, vormen ook de rode draad in een mini-reeks op YouTube, die Rousseau voorstelde aan het aanwezige publiek.

Daarmee toont de Vooruit-voorzitter dat hij andermaal zichzelf waagt aan nieuwe marketingtechnieken, nieuwe formats en nieuwe kanalen, om zijn politieke boodschap uit te dragen. Op Instagram is Rousseau al veruit de populairste van de Wetstraat, op YouTube is enkel Vlaams Belang al actief. “We gaan dat echt niet overlaten aan die rotzakken”, zo stelde hij vooraf aan het publiek.

De reeks zelf, ‘The Last Summer’, zijn vier korte afleveringen van een tiental minuten, over zijn laatste zomer als hoofdmonitor op het kamp. Het is een heel persoonlijk document, doorspekt met emotie, waarbij nostalgie misschien wel primeert: afscheid van een zichtbaar belangrijk deel van zijn (privé-)leven. Al loopt alles op dat vlak toch een beetje door elkaar bij de partijvoorzitter: een engagement als monitor is voor hem ook een ‘politiek’ verhaal, waarbij hij op heel subtiele manier zijn socialisme aan de man brengt.

Rousseau zelf is zonder discussie de ster en het dominante onderwerp van de reeks, maar het toont wel een heel gedreven en geëngageerde voorzitter, waarbij dure woorden als ‘authenticiteit’ mogen vallen. Reclamemakers in de zaak knikten alvast goedkeurend: vakwerk, los van ideologische overtuiging, zo erkende men.

Dat de leider zo centraal staat, in het verhaal dat de socialisten vandaag vertellen, is niet nieuw: dat model is zo oud als politiek zelf.

• Het model-Rousseau is vernieuwend in die zin dat de man uit Sint-Niklaas in geen tijd een uitzonderlijke overlap van publieke rollen weet te combineren: Rousseau als partijvoorzitter, die het inhoudelijke debat wil sturen, Conner als BV, die in TV-programma’s opduikt en de populaire Frans kan uithangen, en ook Conner als influencer, die een rechtstreekse band opbouwt met een jong en moeilijk te bereiken kiespubliek. De YouTube-reeks kadert zonder discussie in die laatste zone.
• De vraag in de Wetstraat: hoe lang zijn die drie rollen combineerbaar? Een wat ongelukkig bericht over zijn optreden als DJ in de Versuz in Hasselt, toonde wat potentieel de bedreigingen zijn: het aantasten van geloofwaardigheid in één van de drie rollen. Elk van de drie vereist een andere mediastrategie: de eerste via de traditionele media, de tweede via de entertainmentpoot en de derde via sociale media.

Hoe dan ook, in zijn eerste rol duwde Rousseau er gisteren ook eventjes door dat hij de verkiezingen intern om het voorzitterschap van de Vlaamse socialisten vervroegt: het kreeg enkel maar een luid applaus in de zaal. Gezien zijn populariteit en de resultaten in de peilingen, lijkt zo’n vervroegde interne verkiezing een formaliteit: op het partijcongres begin december in Gent wordt de timing vastgelegd. Dat garandeert Rousseau in elk geval een mandaat dat tot lang na de verkiezingen in 2024 meegaat.