Een spits, geen middenvelder bij cd&v, meteen forse tackles van Mahdi als nieuwe voorzitter naar coalitiepartners, met vragen in de eigen partij: "Is dit het model dat werkt voor ons?"

Sammy Mahdi (cd&v) is meteen als nieuwe voorzitter begonnen met de hemel te bestormen. Of eerder: de coalitiepartners. Want opvallend, echt iedereen, van N-VA, over Vooruit en Open Vld tot Groen, kreeg een sneer van de leider van de christendemocraten. Die agressieve positionering wordt wennen in de Wetstraat: cd&v lag niet alleen in het verleden altijd midden in het bed, met Joachim Coens neemt ook iemand afscheid die op menselijk vlak erg goede relaties met alle voorzitters kon voorleggen, haast als enige. Het telefoonboekje van Mahdi is voorlopig veel beperkter. “Wij hebben historisch altijd een spelverdeler gehad op die positie, geen spits die kost wat kost zelf moet scoren. Het is echt afwachten voor onze partij, of dit een model is dat werkt”, zo vraagt een topper van de partij zich af.

In het nieuws: Sneren tellen, op de gezinsdag van cd&v in Plopsaland, waar de nieuwe voorzitter de aanval inzette.

De details: Dat leidt intern toch tot vragen, ook aan de top van de partij.

Een start die kan tellen: werkelijk iedereen kreeg er dit weekend van langs van Sammy Mahdi, de 33-jarige cd&v-voorzitter met Irakese roots.
- “Wij zijn de enige originele, verantwoordelijke en verstandig groene partij“, was er aan het adres van Groen, die Mahdi ook “dogmatisch” noemde.
- “Wij geloven niet in de wereld waar de liberalen voor staan: een wereld van individualisme en egoïsme“, was er een boodschap voor Open Vld, die volgens hem “mensen vooral hun plan laat trekken”.
- “Ik heb het gevoel dat we onze boeren aan het wegpesten zijn”, over het beleid van N-VA en haar minister Zuhal Demir in de Vlaamse regering, waarbij hij verwees naar de voedselbevoorrading, die in gevaar zou komen: “Ik hoop dat we de Chinezen nooit moeten smeken om voedsel.”
- De socialisten kregen dan weer een sneer over “de betutteling van links”. “Een pint verbieden op Chirokampen, kinderen verplicht naar de opvang sturen: dat is niet mijn samenleving.”
- En ook tegen N-VA trok hij over die “overdreven betutteling” nog eens fel van leer. “Wij hebben een totaal andere visie op onderwijs“, klink het over Ben Weyts (N-VA).
Tot zover werkelijk alle Vlaamse coalitiepartners van cd&v, in de Vlaamse en federale regering. Daarbij liet hij in De Zondag ook duidelijk de achterliggende redenering voor zijn nieuwe aanpak voor cd&v horen: “Ooit waren wij de grootste partij. Toen hadden we de coalitiepartners voor het kiezen. Zij brachten de wijn mee, wij deden het water in de glazen. Dat was toen geen probleem, want door de verzuiling waren we zeker van onze stemmen. Die tijd is voorbij. We moeten niet langer álle kiezers willen overtuigen. We moeten soms zelfs durven schofferen“, zo stelde Mahdi onomwonden. Een nieuwe smoel dus voor de partij, maar ook een nieuwe toon.
Bij de andere partijen kwamen meteen tegenreacties voor de schermen, maar vooral ook veel verwondering achter de schermen, over de gretigheid waarmee Mahdi, met het gestrekte been vooruit, in de match komt gevlogen.
- “Een ideologie wordt niet gedefinieerd door anderen aan te vallen met karikaturen over hun overtuiging“, zo reageerde Egbert Lachaert (Open Vld).
- Groen reageerde dan weer op zijn standpunt rond stikstof: “Landbouwers zijn cruciaal voor de voedselstrategie. Maar de realiteit is dat stikstofuitstoot al 15 jaar niet is gedaald, dat het water hen economisch boven de lippen staat en dat uw beleid hen in schulden duwde”, zo stelde Jeremie Vaneeckhout, Groen-voorzitter.
- Bij de anderen, die niet veel zin hadden in publieke reacties, werd wel degelijk notie genomen van de aanvallen. “Is dit een drang die er al lang was en moest worden gelost? We zullen zien of de soep ook zo heet gegeten wordt“, klonk het daarbij wat afwachtend.
Het geheel aan aanvallen zette bekend politiek analist Carl Devos (UGent) alvast aan om het volgende te tweeten: “Wie zijn eigen partij enkel in de markt kan zetten door karikaturen te maken van zijn tegenstrevers, heeft nog veel huiswerk.”

Waarom dit ertoe doet: Menselijke relaties spelen altijd mee in de Wetstraat.

Zo’n 6.000 leden van cd&v waren volgens de partij komen afzakken zaterdag, naar Plopsaland, waar het de ‘gezinsdag’ van de partij was. Een winnende formule, want veel leden combineren graag de aanwezigheid op een partijcongres met een uitje voor heel de familie. Niet iedereen van al die 6.000 onderbrak dan ook de activiteiten op de verschillende attracties, om de kroningsceremonie van Mahdi bij te wonen: er stond echt geen 6.000 man aan het podium.
Joachim Coens, de afscheidnemende voorzitter, gaf op dat podium, waar hij 10 minuten spreektijd kreeg, opvallende raad mee met Mahdi: “Leid onze partij als een echte familie. En vanuit die filosofie kunnen we dan ook de samenleving besturen. Geef cd&v zo de plaats die ze verdient als de verbindende familiepartij van Vlaanderen.”
Het klonk als de milde vertaling van een tijdperk voor cd&v waarin de voorzitter intern veel kritiek te slikken kreeg, en waarbij constant aan zijn poten werd gezaagd, maar waarbij Coens er tegelijk wél in lukte om met elke andere partijvoorzitter on speaking terms te zijn en de banden gaaf te houden.
“Joachim was helemaal niet te onderschatten als onderhandelaar, hij wist zeer sluw zijn punten binnen te halen, maar tegelijk was hij een van de grootste constructieve personen aan tafel. In gelijk welke combinatie van partijen bijeen. Wij hadden veel respect voor hem, en werkten graag samen”, zo klinkt op het partijhoofdkwartier van de PS.
Die commentaar loopt gelijk bij zowat elke andere partij: “Hulde aan de altijd integere en gedreven Coens”, stelde Groen, “misschien wel de meest sympathieke voorzitter van al“, was bij Vlaams Belang te horen. Open Vld dankte Coens dan weer uitgebreid voor “de goede samenwerking in vaak stormachtige tijden”. Bij Vooruit was er een “well done” en “dank voor de fijne samenwerking”.
Het klopt daarbij zeker dat er af en toe wat lacherig gedaan werd over de positie van cd&v, “de partij die er hoe dan ook altijd bij zal zijn voor een regeringsvorming, desnoods met één zetel“. Maar tegelijk is het een feit, zoals Lachaert aanhaalde, dat Coens in de hoogst turbulente tijden van 2020, toen midden in een coronacrisis eerst paars-geel en daarna paars-groen gepoogd werd te maken, zichzelf nooit op ramkoers met andere bracht. Dat is tegenwoordig een schaars goed, in de Wetstraat.
Terwijl tussen de top van Open Vld en N-VA de banden zo goed als bevroren zijn, maar ook tussen liberalen en socialisten er nog bitter weinig liefde is, hield Coens altijd alle lijnen open. Zelfs met MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez, die toch in heel die periode ook voor Coens een aantal onwerkbare manoeuvres probeerde in gang te zetten.
Voor Mahdi wordt dat meteen een enorme opgave: die informele banden aanhalen, en zorgen dat hij een werkrelatie opbouwt met zowel Vlaamse als Franstalige voorzitters. Als staatssecretaris waren er wel sporadische contacten met andere voorzitters, maar die verliepen ook niet altijd even positief: qua persoonlijkheid is er behoorlijk wat verschil tussen de eerder gereserveerde, een tikje Pruisische Mahdi en de goedlachse allemansvriend Coens.

The Big Picture: Kan cd&v die nieuwe, offensieve huisstijl aan?

“Wij zijn traditioneel een partij waar de voorzitter de synthese maakt, stromingen samenbrengt en dat verenigt tot wat wij zijn. Op de heuvel van Akropolis staan veel tempels, elk met hun eigen gedacht. Dat was onze partij ook altijd, niet één iemand die daarbovenuit steekt”, zo klinkt het bij een hoge bron.
De bedenkingen zijn niet nieuw, na Mahdi zijn debuut en vooral offensieve communicatie van dit weekend. Iedereen wist bij cd&v welk vlees ze in de kuip kregen, toen Mahdi uiteindelijk op het schild werd gehesen. Maar heel expliciet klonk de afgelopen dagen in de partij: “Zo’n model als Conner Rousseau, met één dominante spits, kan dat bij ons ook werken? Wij hebben historisch altijd een spelverdeler gehad op die positie, geen spits die kost wat kost zelf moet scoren. Het is echt afwachten voor onze partij, of dit een model is dat werkt.
Daarbij valt het op dat achter de schermen zeker Hilde Crevits (cd&v), de sterke dame van de partij, wel een stevige alliantie gevormd heeft met Mahdi. Maar bij een aantal anderen blijven toch de vragen. Niet toevallig riep Coens dus op om “cd&v als één echte familie te leiden”.
Komt daarbij dat er een bredere analyse leeft, over partijgrenzen heen, in de Wetstraat, waarbij men het eeuwige bikkelen moe is. Dat model van de voorzitter-straatvechter, die dat zonder schroom doet vanuit de meerderheid, geperfectioneerd door Georges-Louis Bouchez, leidt op zowat alle niveaus van de uitvoerende macht tot ergernis.
“Kan gewoon goed beleid, waarbij men compromissen maakt, akkoorden loyaal verdedigt, en het land bestuurt zoals het hoort, ooit nog beloond worden?“, zo vroeg een Vivaldi-kopstuk zich onlangs nog oprecht af. De eeuwige negativiteit, het wederzijds gijzelen, de schoonmoederrol van voorzitters: velen voelen zich, met de zomer in aantocht, moe gevochten. De federale, en evengoed de Vlaamse coalitie, zien de komst van Mahdi zo met lede ogen tegemoet, of houden minstens hun hart vast.
Dat geldt, voor Mahdi, in extenso aan Franstalige kant. Bij Groen en zeker Ecolo heeft men nu een bittere nasmaak over de periode van de nieuwe cd&v-voorzitter als staatssecretaris voor Asiel en Migratie. In Le Soir haalde Simon Moutquin, een Ecolo-Kamerlid, dit weekend nog eens hard uit: “Wij zitten in een coalitie waar communicatie belangrijker is dan resultaten. Maar het regeerakkoord wordt rond asiel en migratie al twee jaar lang niet uitgevoerd.”
De groenen ergeren zich blauw aan de huidige crisette rond de opvang: het regent veroordelingen, omdat Mahdi en zijn diensten niet de minimumvereiste van ‘bed, bad en brood’ kunnen vervullen. Diens forse communicatie daarrond, waarbij hij het vonnis van de rechtbank die hem veroordeelde als ‘onzin’ afdeed, viel niet in goede aarde bij de groenen. De vijs wordt straks, voor gelijk welke nieuwkomer, aangedraaid.
Bij de PS leeft dat minder: na de heftige botsing in de zomer van 2021, die leidde tot een regeringscrisis, was er een positief contact tussen Magnette en Mahdi, wat de plooien glad streek. Maar bij de PS hebben ze zich wel voorgenomen om eens aandachtig ‘Van hol naar vol’, te lezen, het conservatieve ideologische werkstuk dat Mahdi vorig jaar afleverde als bijbel voor zijn voorzitterschap.

Wie straks als opvolger: Toch maar iemand met ervaring?

Eén zaak lijkt wel duidelijk: Mahdi laat alvast niet in zijn kaarten kijken. De speculatie over wie hem straks mag opvolgen blijft zo vandaag nog hevig.
De cirkel is tegelijk niet zo groot: een wit konijn sluit men uit, terwijl het wel duidelijk een vrouw moet zijn, en liefst iemand uit de fractie in de Kamer.
Vanmorgen hield De Tijd-journalist Rik Van Cauwelaert op Radio 1 een opmerkelijk vurig pleidooi voor Benjamin Dalle (cd&v), nu nog Vlaams minister. Een beetje vreemd: dan zou cd&v twee Brusselse kopstukken moeten groot maken. En bovendien zijn hij en Mahdi nu niet meteen twee handen op één buik.
Maar het pleidooi om “op dit moment, waarop het departement in crisis is, en in een uiterst moeilijk kabinet”, toch naar ervaring te grijpen, is dan weer niet zo gek. Eigenlijk houdt cd&v al sinds 2020 haar meest bekwame en meest ervaren figuur op de bank: Koen Geens. Als signaal voor een partij die ‘goed bestuur’ en ‘rentmeesterschap’ als toverwoorden hanteert, zou zo’n zet van de nieuwe voorzitter meteen het narratief van ‘straatvechter’ veranderen. En Geens zou bovendien voor Mahdi een lastig probleem oplossen: als de ex-vicepremier opnieuw naar de regeringsbanken zou verkassen, komt Mahdi zelf ook opnieuw in de Kamer. Een partijvoorzitter zonder parlementair mandaat, dat blijft immers wringen.
Enig probleem is dat Geens zelf absoluut niet zit te wachten op de job. En dat Mahdi dus eigenlijk ook gebonden is aan een vrouw benoemen, nadat Vlaams met Jo Brouns (cd&v) opnieuw een ‘mooie man’ werd aangeduid, zoals Hilde Crevits hem bij zijn aanstelling omschreef.
Vandaar dat Nathalie Muylle (cd&v) blijft over de tongen gaan: de West-Vlaamse maakte de regering mee in de moeilijke coronamomenten, en kent dus wel wat van crisismanagement. Maar tegelijk keerde ze na de voor haar bittere pil van het gemiste ministerschap in oktober 2020 terug naar Roeselare, om daar opnieuw eerste schepen te worden. Daar nu alweer weer weggaan, ligt lastig. Bovendien gunde niet iedereen in West-Vlaanderen haar alle ruimte: straks moeten er ook weer lijsttrekkers worden aangeduid.
Hoe dan ook is de PVDA vast van plan om het oude voorstel van 2020 weer te agenderen. Op dat moment zal de rest van paars-groen, met of zonder cd&v, dan toch weer kleur moeten bekennen in de Kamer.
De vraag is dus of de partijtop Muylle toch zover krijgt. Indien niet, dan moet men naar een plan B, waarbij namen als Nahima Lanjri (cd&v) en Els Van Hoof (cd&v) vallen. Die eerste heeft de dossierkennis, die laatste het geografische voordeel dat Mahdi dan zijn zitje als eerste opvolger voor Vlaams-Brabant weer krijgt.

Als het stormt in Washington DC, regent het in Brussel? Plots is abortus een hot topic.

Zelden of nooit heeft een uitspraak van het Amerikaanse Hooggerechtshof in Europa, laat staan in België, ooit enige invloed gehad op de Wetstraat. Tot afgelopen weekend. Het terugdraaien van Roe v. Wade, een vijftig jaar oud vonnis van de Supreme Court dat het recht op abortus in heel de VS garandeerde, veroorzaakte ook hier een stortvloed aan reacties.
Daarbij kwam een oud zeer voor Vivaldi weer naar boven, onherroepelijk. Destijds, in 2019 en 2020, was er in de Kamer wel degelijk een meerderheid, van socialisten, groenen, liberalen en communisten, die bereid was om de Belgische wetgeving, die nog steeds behoorlijk streng is, wat vrijer te maken.
Een wetsvoorstel lag klaar om ook in België, waar abortus tot 12 weken na de conceptie nu mag, én met 6 dagen bedenktijd, uit te breiden. Door die relatief strenge regels, trekken ongeveer elk jaar zo’n 500 vrouwen uit België nog over de grens, meestal naar Nederland, om daar alsnog een abortus te laten uitvoeren. Ter vergelijking: door Roe v. Wade was dat in de VS dus tot afgelopen vrijdag wel een leeftijd van maximum 15 weken, de Amerikanen waren dus ‘vrijer’ dan de Belgen.
De polemiek in het debat in België kristalliseerde zich vrij snel rond Vlaams Belang, die als enige aan Vlaamse kant de huidige abortusregels verder wil inperken. Aan Franstalige kant slaagde de MR-burgemeester van Wezembeek, Frédéric Petit erin om heel wat aandacht naar zich te zuigen, door publiek achter de beslissing van de Supreme Court te gaan staan. PS-voorzitter Paul Magnette veroordeelde vervolgens gretig de “MR-gekozene”, “een revolterende en onwaardige positie”, zo stelde hij.
En de PS haalde, net als Ecolo en DéFI, uit naar Bouchez, die “weigerde dit soort reactionaire houding in zijn partij aan te pakken”. Bouchez zag zich uiteindelijk genoodzaakt om te bevestigen dat zijn partij wel degelijk voor een soepelere abortuswetgeving gaat: iets wat ze in 2020 ook ferm verdedigde.

Concreet: Abortus zal als thema nu maar moeilijk door Mahdi kunnen worden vermeden.

Meteen zwaaide de PS met een nieuw offensief: het recht op abortus moet in de Grondwet verankerd worden, zo vond PS-fractieleider Ahmed Laaouej. Een niet zo gek idee, als men iets symbolisch wil doen, zonder onnodig de coalitie helemaal op te poken.
Want bij de vorming van Vivaldi ging één partij fors op de rem staan, om toch maar het wetsvoorstel in de Kamer van socialisten, groenen, liberalen en communisten tegen te houden. Coens was daarover, vanuit een diep christelijke overtuiging, vastberaden: dat ene dossier leek bij momenten belangrijker dan alle andere verzuchtingen van cd&v, tijdens de onderhandelingen over Vivaldi.
Het akkoord dat Vivaldi maakte was om niets te stemmen in de Kamer, tegen één coalitiepartner in. Vervolgens ging het dossier de politieke frigo in, met een “expertencommissie”, die een oordeel zou moeten vellen, wat iedereen ruim tijd kocht. Vivaldi kon vervolgens starten.
Mahdi, die minder wakker ligt van de zaak dan Coens destijds, verwees afgelopen weekend voorzichtig naar die politieke oplossing van toen: “We moeten wachten op het oordeel van die commissie”, zo stelde hij. Die zou eind dit jaar pas klaar zijn, waardoor de commotie rond het dossier al zou afkoelen.
De vraag is of cd&v de druk zo lang kan afhouden. Want hoe dan ook zou een grondwettelijk initiatief wel snel veel steun krijgen: Groen-voorzitter Nadia Naji sprak zich al fel uit voor zo’n initiatief, net als Ecolo, maar evengoed de liberalen.
Opvallend was dat andermaal oud-voorzitter van Open Vld Gwendolyn Rutten zich roerde in het dossier. Zij wil doorduwen met het andere, oude voorstel in de Kamer: “Is er ooit een beter moment om de wereld te laten zien dat wij vrouwenrechten au sérieux nemen? Dat vrouwen in ons land baas zijn over eigen buik? Laat het Parlement een duidelijk signaal geven en versoepel de Belgische abortuswetgeving”, zo stelde ze dit weekend. Daarbij zou de termijn naar 20 weken gehaald worden, de wachttijd verkort van zes naar twee dagen, en vooral: het zou ook uit het strafwetboek gehaald worden.
De vraag is of de Vivaldi-partijen het aandurven om door te duwen, of het initiatief om het in de Grondwet te verankeren voorlopig volstaat, als uitlaatklep. Dat laatste zou wel erg symbolisch zijn, als zo’n recht niet verder omschreven wordt. Geen enkele partij in de Kamer is immers tegen het recht op zich.

Opvallend: In Brussel is Open Vld geen Open Vld meer, maar open.brussels.

Geheel origineel kan je het bezwaarlijk noemen: er is al een one.brussels, de versie van Vooruit in de hoofdstad. In 2019 trok Pascal Smet (Vooruit) met een andere, wat internationalere vlag, naar de Brusselse kiezer. Die is erg divers: de puur ‘Vlaamse’ of eerder ‘Nederlandstalige’ stemmen zijn ondertussen veruit in de minderheid, ten opzichte van de Europese expats, van onder meer ambtenaren van de EU en consorten.
Door zich met een Engelstalige naam te profileren, wist Smet electoraal wel wat breder te rekruteren in 2019.
Die toer gaat Sven Gatz (Open Vld) nu ook helemaal op. Met een nieuwe naam voor zijn Open Vld, namelijk ‘open.brussels’: tot en met dezelfde Engelstalige benaming én het puntje tussen beiden in de naam. Er zijn er die voor minder al een proces van plagiaat aan hun been kregen.
Maar het duidt ook op een bredere evolutie in de vaderlandse politiek: de Brusselse versies van hun partij drijven steeds verder weg van de ‘moederpartij’. Dat geldt zowel voor de Vlaamse partijen, als voor de Franstaligen: het dossier van het onverdoofd slachten, maar evengoed het rekeningrijden in de hoofdstad, met een zogenaamde ‘stadstol’, toonden dat de afgelopen jaren al aan.
Dus het is niet enkel de naam die wat verandert, ook inhoudelijk zijn de Vlaamse, of dus Brusselse liberalen eerder centrum-links, en hebben ze de discussie of ze nu VVD of D66 zijn al lang beslecht: het is dat laatste.
Bovendien bewees de regeringsvorming voor Brussel in 2019 hoe weinig greep het moederhuis eigenlijk nog had en heeft op de Brusselaars: toenmalig Open Vld-voorzitter Gwendolyn Rutten kwam kopman Gatz en Guy Van Hengel destijds smeken om geen akkoord over de Brusselse regering te maken, en de deur open te laten voor zusterpartij MR. Na heel kortstondig wat te dralen, besliste het duo Gatz-Van Hengel dat Rutten kon afdruipen, en met haar de MR.
Maar dat belette Egbert Lachaert (Open Vld) niet om dit weekend trots te komen opdraven voor het Brusselse congres, dat feestelijk dus de algemene merknaam van de Vlaamse liberalen dumpte, terwijl dat merk toch de partij van de Belgische premier is (misschien wel de enige Belgische politicus die de expats kennen), voor een flauw afkooksel van Pascal Smet zijn verzinsel.
De operatie lokte meteen verontwaardiging uit bij Vlaams Parlementslid Els Ampe (Open Vld), die al langer op ramkoers ligt met Gatz. Zij was niet op de hoogte van de naamsverandering, zo liet ze weten. “Dit is niet ter discussie of stemming voorgelegd aan de leden. Is dit een ledendemocratie?” Ze dook ook niet op in de uitgebreide lijst van kandidaten die Gatz meteen presenteerde voor de hoofdstad.
Ten gronde is de evolutie wel interessant: steeds meer duikt de vraag op, bij volgende staatshervormingen, wat er met Brussel als institutioneel kluwen moet gebeuren. Daarbij is men zowel aan Vlaamse als Waalse kant bereid om Brussel meer te lossen, en een eigen weg te laten gaan.
Al is één vraag, zeker aan Vlaamse kant, cruciaal: is men dan nog langer bereid miljoenen aan Vlaams geld te spenderen, voor Nederlandstalig onderwijs in de hoofdstad? En moeten zaken als de pariteit tussen Nederlands- en Franstaligen, bijvoorbeeld in de Brusselse regering, dan niet gelost worden? Er zullen straks weinig Vlaamse partijen overschieten, die dat ‘recht’ van hun Brusselse dochterondernemingen nog met hand en tand gaan verdedigen: dat gebeurt nu eenmaal, als de banden zo losjes zijn geworden.

Genoteerd: Stoelendas op de Zestien.

Het is misschien wel de zwaarste job in de Wetstraat: woordvoerder van de premier. Constant telefoons beantwoorden, nationaal en internationaal. Constant (soms lastige, of diplomatische) antwoorden moeten formuleren, en immer paraat staan, 24 op 24 uur beschikbaar zijn en netjes journalisten te woord staan. Achter de schermen stuurt die woordvoerder ook vaak heel de regering zelf wat aan, op vlak van communicatie: door regelmatig de collega-woordvoerders bijeen te roepen en wat lijnen uit te zetten. Die traditie bestaat echter niet echt levendig binnen Vivaldi, anders dan bij voorgangers.
Bij zijn aantreden als premier nam Alexander De Croo (Open Vld) zijn oude getrouwe luitenant Tom Meulenbergs mee, die tot nu toe de functie invulde. Maar ook een klassieker in de Wetstraat: het werk eist zijn tol. Meulenbergs krijgt nu promotie en zal voortaan “de strategie” meer uitzetten als directeur communicatie. Ook toen De Croo vicepremier was, schoof Meulenbergs al een keer door naar zo’n bredere rol.
Bram Delen, ooit medewerker van Guy Verhofstadt (Open Vld) in het Europees Parlement, valt nu in. Hij was al aan de slag als speechwriter, maar kruipt nu de loopgraven in, als nieuwe woordvoerder.