“Eén keer het mes in de rug, maar geen twee keer”: De Wever (N-VA) koppelt nadrukkelijk Vlaamse regeringsvorming aan het federale, opent opnieuw deur voor Vlaams Belang

Op 100 dagen van de verkiezingen lijkt de kloof tussen de N-VA en de twee centrumpartijen Open Vld en cd&v groter dan ooit. Op een ‘groot voorzittersdebat’ van Knack en Kanaal Z kwam het tot een harde clash over de komende regeringsvormingen, Vlaams en federaal. “Ik eis een Vlaamse meerderheid in de volgende federale regering en ik koppel daar de Vlaamse regeringsvorming aan”, zo schoot N-VA-voorzitter Bart De Wever naar met name Sammy Mahdi en Tom Ongena, de voorzitters van cd&v en Open Vld. Zij, maar ook Melissa Depraetere (Vooruit) en Jeremie Vaneeckhout (Groen) wilden dan weer weten of de N-VA wel of niet met Vlaams Belang wil regeren. “Als die partijen verder blijven die meerderheid (in de Kamer, red.) niet respecteren, kan men op Vlaams niveau ook niet meer op mij rekenen. Laat dat helder zijn.” Zo is de toon gezet voor een heftige, maar pessimistische kiescampagne, waarbij de Vivaldi-partijen finaal toch dichter bij elkaar staan dan de talloze schermutselingen doen vermoeden, en N-VA en Vlaams Belang elk geïsoleerd het strijdperk in moeten.

In het nieuws: Een eerste grote clash tussen de voorzitters zindert na.

De details: Een erg lang format, anderhalf uur, met telkens een andere voorzitter vooraan, leverde een voorbode op, van wat de campagne zal geven. Telkens mocht één van de zeven partijleiders apart zijn uitleg doen, waarna het vuurpeloton van de anderen volgde. Op het eind ging Bart De Wever, en diens optreden blijft hangen.

“Eén keer een mes in de rug. Geen twee keer.” Het was het laatste zinnetje dat de N-VA-voorzitter uitsprak, in het debat in de studio’s van Kanaal Z. En misschien wel het meest tekenend voor de toon en sfeer op het eind. Want De Wever had met een plof een heikel punt op tafel gelegd: geen federale regering meer zonder een Vlaamse meerderheid: konden de andere centrumpartijen zich daarin vinden, ja of neen?
Grondwettelijk ligt er niets vast over zo’n verplichting van een meerderheid in beide taalgebieden, maar het was wel jarenlang een traditie die de complexe Belgische constructie mee stutte.
Alleen, sinds 2008 is die traditie helemaal gebroken: de opeenvolgende regeringen Leterme I, Van Rompuy I, Leterme II, Di Rupo I en De Croo I kampten allemaal met datzelfde probleem. Aan Vlaamse kant haalden geen van die ploegen een meerderheid in zetels in de Kamer: er werd telkens met een overdaad aan Franstalige zetels gecompenseerd. Michel I was dan weer de anomalie in andere richting: daar helde men zwaar door op Vlaamse zetels, en raakten de Franstaligen, met enkel de MR in de meerderheid, helemaal niet aan een meerderheid.
De Wever zette het dus op scherp, toen hij als laatste voorzitter afgezonderd werd van het panel partijleiders:
- “De Vlaming krijgt niet waar hij voor gestemd heeft. En dat leidt tot ongenoegen, waarbij mensen het hele systeem gaan beginnen verwerpen en totaal anti-systemisch gaan beginnen stemmen.”
- “En wat heeft Paul Magnette (PS) nog meer in petto? Illegalen moeten allemaal tot de sociale zekerheid worden toegelaten. De arbeidskosten mogen met nog 20 procent verhogen, want we moeten nog maar vier dagen gaan werken. Schuld en inflatie? Da’s alleen een Vlaams fantasme blijkbaar.”
- “Is het nu de bedoeling van de Vlaamse centrumpartijen om opnieuw, zonder meerderheid en dus dominant met deze man in een regering te stappen? Ik zou daar eens een duidelijke ‘nee’ willen hoor. Ik heb die vraag al tien keer gesteld.”
- “Ik mag hopen dat wij met de Vlaamse partijen een alliantie zouden kunnen maken om een minimum aan respect voor wat de Vlamingen, wat het Noorden wil, te eisen.”
Eén na één schoten vervolgens de andere voorzitters dat af. Tom Ogena (Open Vld) antwoordde daarbij zeer eerlijk: “Liefst hebben we zo’n Vlaamse meerderheid. Maar om er wat mee te doen? Als het de bedoeling is om ons opnieuw te gijzelen en ons 500 dagen in een kasteel op te sluiten om te gaan onderhandelen over het ontmantelen en het splitsen van ons land: dan zeg ik ‘neen’”.
Sammy Mahdi (cd&v) ging niet in op de vraag: “Wij zijn allen naar deze studio gekomen om inhoudelijk te debatteren. Er is één partij die dat niet doet, die alleen maar bezig is met de vraag ‘gaan we er de volgende keer bij zijn?’ Het postje. Dat is wat interessant is blijkbaar”
En nog opvallender, gezien zijn moeilijke contacten met de andere partijvoorzitters: “Wie met wie praat, wie met elkaar belt? Dat is tof hier onder mekaar. En dat is blijkbaar tof als prioriteit voor één partij. Maar de man op straat is er niet in geïnteresseerd”, zo stelde Mahdi.
Melissa Depraetere (Vooruit) zette zich op de lijn van Open Vld: “Liefst wel zo’n meerderheid, maar ik denk dat mensen op dit moment echt niet wakker liggen van wie met wie zal gaan besturen. (…) En we hebben trouwens in dit land al een regering met een Vlaamse meerderheid: de Vlaamse regering. En dat is die regering die ondertussen wel bushaltes schrapt, die ervoor zorgt dat er geen leerkracht meer voor de klas staat, die plekken in de crèche heel moeilijk maakt.
Ook Jeremie Vaneeckhout (Groen) ging daarop door: “De hele campagne zal voor de N-VA rond één iets gaan. ‘Hoe vermijd ik fundamenteel het debat over de evaluatie van mijn Vlaams beleid van de voorbije twintig jaar?’ En de pijnlijke vaststelling is toch dat u op geen enkele manier bevestigd hebt dat ‘wat we zelf doen, we beter doen’.”
De Wever kreeg het laatste woord en stelde “verbijsterd” te zijn door de antwoorden. Daarbij richtte hij zich tot de Vivaldisten: “Jullie hebben het federale België aan de rand van de afgrond achtergelaten. 27 miljard moeten we nu besparen met een schuldratio die ontploft. Hoe komt dat? Het beleid is veel te links, veel te veel gericht op de dominantie van de PS. Ik vraag alleen maar respect voor de Vlaamse democratie. Die wordt hier doodgewoon voorwaardelijk gesteld.”
En nog meer: “De twee grootste partijen van dit land zijn aan de kant geschoven. Uniek in de wereld. De zevende partij levert de premier. Uniek in de wereld. Maar de postjespakker, dat ben ik blijkbaar.”

Waarom dit ertoe doet: Het debat toonde aan hoe de N-VA geïsoleerd staat. En dat dwingt De Wever weer de deur richting Vlaams Belang te openen.

Zowat elke voorzitter had ook een tegenvraag klaar voor De Wever, over diens ‘Vlaamse meerderheid’ in de Kamer: zou hij dan na 9 juni wel of niet een coalitie met Vlaams Belang overwegen, op het Vlaamse niveau?
Tom Van Grieken (Vlaams Belang) uitte daarbij zijn frustraties, over gebrek aan contact met De Wever: “Hij neemt niet op, hij antwoordt niet op mijn Whatsappjes. We praten niet. Ik vind dat heel jammer, want meneer De Wever zegt hier :‘We moeten een Vlaams front vormen, zoals de Franstaligen’. (…) Maar wij Vlamingen slagen er niet in om het te doen. Zelfs wij Vlaams-nationalisten slagen er niet in.”
Aan de uiterst linkse kant probeerde Raoul Hedebouw (PVDA) zich in het debat over regeringsdeelname te wurmen: “Er is geen cordon rond de PVDA en dat vind ik positief, omdat we een democratische partij zijn. Dus na 9 juni, laat ons samen spreken om een zwaartekracht van de linkse partijen te kunnen uitbouwen”, zo stak hij expliciet de hand uit naar Vooruit, Groen en cd&v.
Die hadden allen geen enkele zin om daar een thema van te maken, en deden één voor één de deur vrij ruw dicht. “Eerst zal uw partij klare taal over mensenrechten moeten praten”, zo blokte Vaneeckhout af.
Maar het was De Wever die de headlines kaapte, door helemaal op het eind van het anderhalfuur durende tv-debat zijn dreiging te uiten. Want vanop de spreekgestoelten wilde haast elke voorzitter toch “een duidelijk antwoord” op de vraag of N-VA al dan niet samen met Vlaams Belang zou gaan. “Als die partijen verder gaan om in de Kamer een Vlaamse meerderheid niet te respecteren, kan men op mij ook op Vlaams niveau niet meer rekenen. Laat dat helder zijn.
Zo toonde het debat vooral aan hoe geïsoleerd N-VA staat, en hoe de Vivaldi-partijen ondanks hun onderlinge schermutselingen ook in tv-debatten naar elkaar neigen. In de wandelgangen geldt dat nog veel meer: zowat iedereen schat de kans op een herneming van Vivaldi na 9 juni, met wat extra zetels van Les Engagés desnoods, als huizenhoog.
Niet toevallig begon De Wever met enige zin voor nostalgie over zijn vroegere kartelpartner.
- “Ik kan me de CVP van vroeger nog herinneren. Mijn collega (Mahdi, red.) is jong, maar die partij stond toen nog voor iets. Ik was het er vaak niet mee eens, maar die stond voor Vlaanderen, die sprak voor Vlaanderen.”
- “Het was Herman Van Rompuy (cd&v), die zei dat ‘een regering zonder Vlaamse meerderheid, federaal, het einde van België zou zijn’.”
- “Kijk nu eens wat hier staat: dwergpartijen die over elkaar struikelen om zo snel mogelijk terug in die volgende Vivaldi regering te zitten en dat beleid dat rampzalig beleid gewoon verder te zetten. En dan zal het de schuld geweest zijn van de oppositie?”
Feit is dat De Wever in Mahdi absoluut geen bondgenoot vindt over een staatshervorming: de cd&v-voorzitter bewandelt een heel andere lijn dan de vleugel rond Koen Geens (cd&v) en Hilde Crevits (cd&v) die daar wél oren naar heeft, maar niet in de cockpit zit.
En hetzelfde geldt voor de Vlaamse liberalen. De N-VA verloor zowat alle aanknopingspunten van meer Vlaams-rechtse trekkers binnen Open Vld. Met een kiescampagne die integraal is opgebouwd rond de federale premier Alexander De Croo (Open Vld) herhaalt Open Vld telkens “dat ze zich absoluut niet in een avontuur van staatshervorming wil storten.” Diametraal tegen N-VA dus.
Wat uiteraard niet helpt: bij N-VA heeft men al langer de analyse gemaakt dat zowel Open Vld als cd&v finaal moeten verdwijnen, wil er echt nog iets veranderen in de Vlaamse politiek. Ook dat is wel een analyse die zowat heel de Wetstraat deelt: er zijn te veel partijen vandaag. Alleen, in tussentijd helpt zo’n axioma vanuit het Antwerpse stadhuis niet bepaald om de relaties met beide andere partijen te verbeteren.

On the campaign trail (1): Wat ons nog opviel tijdens het debat.

Tom Van Grieken was niet in topvorm, wat hij ook stelde: grieperig. In een campagne die nog 100 dagen duurt spaart hij nog wat munitie. En richting N-VA is het toch een mix van slaan én zalven. Zo begon hij zowaar op een bepaald moment De Wever te verdedigen, toen die verweten werd een “postjespakker” te zijn.”Jullie hebben die Vivaldi regering gevormd, midden in een een gezondheidscrisis, puur voor de postjes.” Opvallend dus,
Raoul Hedebouw kan best aimabel overkomen bij momenten, maar is toch echt geen debater. Vaak viel hij terug op z’n humor (“we gaan hier banden smeden, in de studio’s van Kanaal Z”) om te verbloemen dat het inhoudelijk moeilijk was erdoor te raken. Anderzijds: in dergelijk tv-debat hoeft hij niet te winnen: niet zijn kiespubliek.
Voor Tom Ongena blijft het een ondankbare opdracht. Telkens moet hij proberen wat ideologische lijnen te zetten, maar de grote schaduw van zoveel jaar regeringsdeelname en finaal dus de geloofwaardigheid van beloften vanuit Open Vld, maakt dat bijzonder kwetsbaar. Zijn moment, afgezonderd vooraan in de studio, waarbij hij een lastenverlaging op tafel legde, eindigde echt in een turkey shoot. “Hoe dom om uitgerekend een stelling te kiezen, waarbij ze de afgelopen jaren net het omgekeerde deden”, zo merkte een collega-voorzitter op.
Jeremie Vaneeckhout beloofde deze week in Humo om in de campagne “rugby te gaan spelen” en bracht dat ook wel: heel offensief ging de voorzitter van Groen telkens opnieuw in de debatten. De tijden van aan “constructieve politiek” te willen doen, bij Groen, en niet telkens de confrontatie of het debat expliciet te zoeken, lijken helemaal voorbij. Jammer dat z’n micro een echo gaf, die heel de uitzending door bleef galmen.
Hetzelfde geldt in extenso, al veel langer, voor Sammy Mahdi. Die beloofde na Joachim Coens zijn partij veel meer “scherpte” te gaan geven, en houdt zich manifest aan die belofte. De vraag of hij met zijn aanpak veel bruggen bouwde richting de andere partijvoorzitters is al langer beantwoord. Maar ook voor de kiezer geldt of het niet contraproductief wordt, en al te bitsig, met alleen maar aanvallen: “Hij windt zich over zoveel op, hij maakt zich kwaad over vanalles en nog wat”, vatte een collega mooi samen.
Melissa Depraetere tenslotte bewees andermaal wel dat ze inhoudelijk overeind blijft: de jaren als fractieleider in de Kamer hebben haar voor debatten duidelijk klaar gemaakt. En zolang Vooruit ‘on message’ blijft over koopkracht, en niet afdwaalt richting ‘racisme’ of ‘Vlaams Belang klein krijgen’, lijkt het haalbaar de goede peilingsresultaten vast te houden.

In de Kamer (1): Een wisselmeerderheid over kernenergie.

Meer dan wat symboliek is het niet, puur juridisch gezien: een wetsvoorstel van de N-VA, van Kamerlid Bert Wollants, om de kernuitstap terug te draaien, is naar de Raad van State gestuurd voor advies, vanuit de Kamer.
Maar dat gebeurde wel met een wisselmeerderheid, nadat Wollants bleef aandringen, en voor de elfde keer het ter stemming had voorgelegd: Open Vld, MR, maar ook de PS stemden samen met N-VA, tegen de groenen.
Die wet op de kernuitstap dateert van de paars-groene regering in 2003 en verbiedt de bouw van nieuwe kernreactoren. Het voorstel van Wollants draaide vooral rond de ontwikkeling van SMR’s, kleinere modulaire reactoren, die de regering wil gaan ondersteunen: met steun van de groenen trok men 100 miljoen daarvoor uit. Maar tegelijk weigerde men binnen Vivaldi het kader aan te passen, van die wet. Volgens de groenen is het ook niet nodig om die wet aan te passen, en tegelijk wél onderzoek naar de SMR’s toe te laten.
Het argument was bovendien dat minister van Energie Tinne Van der Straeten (Groen) met een eigen wetsontwerp zou komen. Maar dat liet op zich wachten, zodanig dat de andere meerderheidspartijen alvast Wollants zijn voorstel nu wel willen voorleggen aan de Raad van State, ter advies. Dat is een stap richting het finaal aannemen van het voorstel.
Op het eind van een legislatuur wisselmeerderheden krijgen is niet ongebruikelijk: de regeringscoalitie wordt losser met de weken. Mogelijk wordt kernenergie zo wel een heet onderwerp, ook vrij snel na de verkiezingen, in lopende zaken: ook dan is de Kamer relatief ‘vrij’ om meerderheden te vinden. Rond de wet op de kernuitstap is die er duidelijk.

In de Kamer (2): Geen deal over de vermindering van partijfinanciering. MR en PS raakten het niet eens, dus gebeurt er niets.

“Alle hoop op beslissingen deze legislatuur is vervlogen. Ik kan alleen maar concluderen dat de Franstalige partijvoorzitters niet beseffen hoe belangrijk dit is. Ze gaan hun kop wel niet in het zand kunnen blijven steken. Dit komt sowieso terug op tafel.” Een bittere Joris Vandenbroucke, fractieleider van Vooruit in de Kamer, kon gisteren niet anders dan concluderen dat een bijzonder symbolisch dossier aan Vlaamse kant strandde op tegenstand over de taalgrens.
Nochtans leek het de voorbije weken wel alsof er nog een doorbraak mogelijk was: zowel Paul Magnette (PS) als Georges-Louis Bouchez (MR) waren (onrechtstreeks) betrokken bij gesprekken, waarbij PS-fractieleider Ahmed Laaouej en zijn tegenhanger Benoît Piedboeuf van de MR aan tafel gingen. Maar ook daar lukte uiteindelijk een deal dus niet.
“Als je dan als voorzitters dat dossier opeist, is dat toch om te slagen? De beeldvorming na die zitting van gisteren was dramatisch, maar het lijkt MR en PS niets te kunnen schelen”, zo is ook Kristof Calvo (Groen) scherp.
Zo komt er dus geen vermindering van de royale dotaties voor de partijen, die 78 miljoen euro per jaar bedragen. Calvo hoopt wel nog op wat kleinere bewegingen, op basis van de aanbevelingen van het burgerpanel ‘We Need to Talk”.
Elke partij werd gevraagd om op basis van hun voorstellen duidelijk te maken wat wél en niet zou kunnen. “Kaarten op tafel”, noemde Calvo dat, al is het maar de vraag of het zo werkt, straks in de Kamer. Daar zijn wel wat punten waar iedereen het over eens is, onder meer de verplichting om hogere budgetten voor inhoudelijk werk te reserveren. Maar of dat nu betekent dat er nog iets aangepast zal worden?
Wisselmeerderheden lijken alvast moeilijk: de N-VA weigerde om “mee te spelen in het spelletje van Vivaldi” en gaf geen antwoorden op de voorstellen van het burgerpanel. Maar ook vorige vergaderingen van de meerderheid, met toen kleinere aanpassingen op tafel, eindigden op een sisser.

On the campaign trail (2): De ellende voor Vooruit houdt niet op. Met ‘dank’ aan Jinnih Beels (Vooruit).

De Vooruit-top kan niet bepaald gelukkig zijn met het laatste rondje media-optredens dat hun Antwerpse schepen en kopvrouw voor de Kamerlijst in Antwerpen gaf. Want Jinnih Beels strooide nog eens extra zout in de etterende wonde waar de partij mee kampt: mandatarissen en een ex-voorzitter die aangebrande, racistische uitspraken deden.
Vanuit menselijk oogpunt is het best te verstaan: nadat Tom Meeuws (Vooruit) met een stevige plof de deur publiekelijk dichttrok bij Vooruit en ontslag nam als schepen, is het aan zijn eeuwige rivale in de stad, Beels, om nu de puntjes op de i te zetten. Maar nogmaals: voor de partij is het een ramp.
Meeuws nam midden februari ontslag omdat hij naar eigen zeggen “moegestreden was”, en waarbij hij “de agressie van N-VA” als hoofdoorzaak gaf, maar ook tussen de lijnen sneerde naar Beels, die “te meegaand” was met die N-VA in Antwerpen”. Een stevig deel van de Antwerpse Vooruit-afdeling volgde hem openlijk in die analyse.
Niet veel later bleek dat hij net daarvoor zwaar over de schreef was gegaan ten opzichte van N-VA-schepen Nabilla Ait Daoud die hij “mocroschepen” had genoemd. En nog schadelijker: hij zou Beels systematisch als “ons bruin” omschreven hebben.
Beels schoot in Terzake en De Tijd met scherp:
- “Tom heeft een aantal zeer verkeerde uitspraken gedaan. Zowel racistische als seksistische. En ik denk dat zoiets absoluut niet kan. Als politicus heb je een voorbeeldfunctie en word je verondersteld integer te handelen.”
- “Persoonlijk vind ik dat hij die uitspraken beter niet had gedaan. Vandaar ook mijn aandringen om deze niet meer te doen. En dat hij zich daarvoor expliciet zou verontschuldigen.”
- Dat Meeuws niet, en zij wel, aan Ait Daoud verontschuldigingen aanbood, zit diep: ““Melissa heeft zich wel geëxcuseerd. En ik ook. Maar eigenlijk klopt dat niet. In wat voor wereld leven wij als ik mij in mijn functie moet verontschuldigen voor de woorden en daden van een ander? Daar heb ik het moeilijk mee.”
- En nog lastiger voor de partij, ook over Conner Rousseau ging Beels zich uitspreken: “Veel mensen willen dat hij terugkomt, maar als ik hem was zou ik op de bank blijven zitten. Al was het maar omdat we ons anders opnieuw in elk verkiezingsdebat moeten verantwoorden.”

In het Europees Parlement: Een thriller over de Natuurherstelwet eindigt in een ‘groene’ zege, met dank aan Viktor Orban.

Het was de grootste fractie, de EPP van de christendemocraten, die finaal onder druk van het felle boerenprotest overal in Europa de zaak leek te doen kantelen. Want hoewel Ursula von der Leyen als Commissievoorzitter haar ‘Green Deal’ met hand en tand had verdedigd, en de ‘Natuurherstelwet’ daar een onderdeel van is, keerden de Duitse christendemocraten de laatste weken hun kar.
En zo sloot Manfred Weber, de Duitse fractieleider van de EPP, zich plots aan bij de fracties van de ECR, de rechts-conservatieven, én ID, de rechts-radicalen, om in het Europees Parlement alsnog de Natuurherstelwet weg te stemmen, gisteren in Straatsburg.
Hij wilde zijn fractie verplichten om “neen” te stemmen, maar in totaal waren 35 dissidente stemmen in zijn fractie genoeg om de boel toch te doen kantelen richting een ‘ja’. De doorslag werd gegeven door de stemmen uit Hongarije, waar plots de Fidesz-partij van Victor Orban wél voor de wet was.
De nieuwe Europese wet verplicht lidstaten om tegen 2030 minstens 30 procent van de natuur-habitats die er slecht aan toe zijn te herstellen en tegen 2050 moet dat zelfs 90 procent zijn. De maatregel moet nu nog door de EU-lidstaten goedgekeurd worden.
Daarbij riepen de tegenstanders in België, cd&v, Vlaams Belang, N-VA maar ook zijn eigen Open Vld, premier Alexander De Croo (Open Vld) op om het voorstel toch niet te agenderen. Maar die wimpelde dat af: als voorzitter van de EU kan je niet eventjes zomaar je eigen agenda doordrukken, de zaak is toch onafwendbaar.

Gevolgd: De werkgelegenheid bij Bpost komt onder druk te staan, zo vertelde de nieuwe CEO Chris Peeters in de Kamer.

Peeters kwam gisteren in de Kamer toelichting geven over het overheidsbedrijf. Op korte termijn is het uitkijken hoe Bpost het verlies van zijn monopolie op de krantenbedeling zal verwerken. Maar daarnaast is er de snelle erosie van de klassieke brievenpost.
Bpost telt in België circa 25.000 werknemers, waarvan 15.000 postbodes. “Dit bedrijf heeft hoe dan ook een transformatie nodig, die losstaat van het krantencontract”, zo verklaarde hij. “De brievenpost daalt met 8 à 10 procent per jaar. Dat is heel zichtbaar voor onze mensen in de sorteercentra, dat merken onze postbodes zelf ook.”
De CEO hoopt ook dat werknemers openstaan voor functiewijzigingen, bijvoorbeeld van postbode naar chauffeur, zodat ze “mee-evolueren met de noden van het bedrijf”. Nog een manier om een harde herstructurering te vermijden, is het verschuiven van personeel naar andere overheidsdiensten of naar het leger, waarmee momenteel een proefproject loopt. “Maar wel steeds op vrijwillige basis”, zegt Peeters daarover.
En opmerkelijk: De CEO heeft ook plannen om de postkantoren verder uit te bouwen tot “multidienstenkantoren”, waar burgers terechtkunnen voor basisvragen over hun belastingen, ziekenfonds of andere administratieve kwesties. “We zien dat daar nood aan is, bijvoorbeeld na het wegvallen van het gemeentehuis bij de fusie van gemeenten. Maar we gaan die diensten wel afbakenen. We gaan geen broodjes verkopen.”

Opvallend: De eigenaar en uitgever van de site ‘t Scheldt is nu officieel bekend bij het gerecht. Dat kan grote gevolgen hebben.

De site ’t Scheldt, vroeger ooit een ‘faxkrant’, is via zijn eigenaar/uitgever Gert Van Mol veroordeeld tot zes maanden cel met uitstel én een geldboete van 4.000 euro. De reden: aanzetten tot haat tegen Zelfa Madhloum, de voormalige woordvoerder van Egbert Lachaert (Open Vld), toen die voorzitter van de partij was. Aan Madhloum moet Van Mol 2.500 euro schadevergoeding betalen.
Alles draait om een artikel uit mei 2020, waar Madhloum werd op de korrel genomen, en waarbij Van Mol een foto gebruikte van de vrouw in een hoofddoek in het geboorteland van haar ouders, in Irak. Het leek zo alsof ze in België die doek ook droeg, wat helemaal niet het geval is.
De tekst en foto van het artikel waren volgens de rechtbank genoeg om “doelbewust de omstandigheden te hebben gecreëerd die racistische en haatdragende uitlatingen uitlokken en aanmoedigen”. Van Mol haalde doodsbedreigingen als reactie op het artikel ook niet weg. De man die die uitte, werd door de rechtbank ook veroordeeld.
Belangrijker dan deze zaak is misschien wel het feit dat de rechtbank op basis van onderzoek erkende dat Van Mol, die ooit voor cd&v werkte als digitaal consultant, wel degelijk de eigenaar en uitgever is achter de site. Dat bleef de man zelf altijd ontkennen.
Het zet meteen de deur open voor een pak meer schadeclaims: ’t Scheldt is notoir in aanvallen lanceren op figuren voor en achter de schermen in de Wetstraat, met de wildste verhalen daarrond. Tot nu toe was claims indienen niet evident: wie moest men dan aanklagen? Van Mol zou nu dus wel eens een pak meer rechtszaken aan z’n broek kunnen krijgen. (ddw)