Key takeaways

• Europese politici geven prioriteit aan uitkeringen boven economische ontwikkeling en productiviteit.
• Het resultaat is een omgekeerd economisch model waarin sociale uitgaven de groei verstikken, waardoor een vicieuze cirkel ontstaat van zwakke economieën die worstelen om hun eigen programma’s te ondersteunen.
• De last van de verzorgingsstaat in Europa geeft voorrang aan het “welzijn van de staat” boven het welzijn van burgers en bedrijven, wat leidt tot wanhoop in de regio.

Europese politici gebruiken bedreigingen van buitenaf als dekmantel voor de fundamentele problemen die hun verzorgingsstaatsysteem teisteren. Dit systeem, dat vaak “welvaart” wordt genoemd, is opgezet als een vangnet dat wordt gefinancierd door robuuste economische groei en een bloeiende particuliere sector.

De Europese regeringen verwaarloosden echter om prioriteit te geven aan economische ontwikkeling en productiviteit, wat leidde tot onhoudbare niveaus van sociale uitgaven. De opkomst van het linkse populisme verergerde het probleem nog verder, met politici die voortdurend nieuwe “rechten” en aanspraken toevoegden, waardoor de focus verschoof van het creëren van welvaart naar een extractief beleid.

Omgekeerd economisch model

Het resultaat is een geleidelijke uitholling van de productieve sector, verstikt door stijgende belastingen en een steeds groter wordende bureaucratie. Dit omgekeerde economische model geeft voorrang aan uitgaven voor uitkeringen boven het stimuleren van groei, waardoor een vicieuze cirkel ontstaat waarin een zwakke economie worstelt om haar eigen sociale programma’s te ondersteunen.

Een systeem in crisis

Het pensioenstelsel van de Europese Unie heeft bijvoorbeeld te maken met ongedekte verplichtingen die alleen kunnen worden gedekt door drastische maatregelen zoals devaluatie van de munteenheid als de huidige trends doorzetten. Frankrijk dient als een grimmige illustratie van dit onhoudbare model, met decennia van stagnatie, oplopende schulden en wijdverspreid ongenoegen dat voortkomt uit het voorrang geven aan uitgaven voor uitkeringen boven economische groei.

Regeringen rechtvaardigen stijgende uitgaven onder de noemer “sociale uitgaven”, wat leidt tot oplopende tekorten en schulden. Om de begroting in evenwicht te brengen, verhogen ze de belastingen, die op hun beurt de economische groei en investeringen verder verstikken. Deze cyclus van onteigening van productieve rijkdom creëert een vijandige omgeving voor bedrijven en werknemers, wat uiteindelijk zowel individuele welvaart als nationaal concurrentievermogen belemmert.

Verzorgingsstaat in Europa

De roep om meer investeringen in defensie stuit op weerstand omdat politieke partijen niet bereid zijn de banen van hun leden, die afhankelijk zijn van overheidsfuncties, op het spel te zetten. Deze situatie benadrukt de wanhoop waar Europa mee te maken heeft omdat de welvaartsstaat een last is geworden, waarbij het “welzijn van de staat” voorrang krijgt op het welzijn van de burgers en bedrijven.

Wil je toegang tot alle artikelen, geniet tijdelijk van onze promo en abonneer je hier!