Alexander De Croo wordt een soort politieke superman. En premier én tegelijk partijleider: een experiment dat premier Guy Verhofstadt (Open Vld) ooit 24 uur lang probeerde, toen hij Karel De Gucht (Open Vld) door het raam had gesmeten. Maar de eerste minister kon niet anders: Lachaert wees bij z’n ontslag wel héél fel naar de onenigheid met De Croo, waardoor die plots de hete aardappel bij zich kreeg, “los het maar op”. De reactie van De Croo was duidelijk: Lachaert wilde nog wel drie maand aanblijven, en had dat ook zo aangekondigd, maar De Croo veegde dat gisterenavond ruwweg van tafel. Als ondervoorzitter neemt hij volgens de statuten nu de partij ook over. Hij wordt “voor een korte periode waarnemend voorzitter”, en zal een consensusfiguur zoeken die de partij naar de verkiezingen kan leiden. Maar achter de schermen wijst men erop dat hij het nu wél zal moeten doen: zijn team duidelijk samenstellen en vooral, de lijsten met kopstukken maken. Die taak zag Lachaert, door gebrek aan draagvlak, gewoon niet meer zitten. Of dat spagaat, partij én regering, überhaupt werkbaar is, is maar de vraag. België heeft die politieke traditie niet. Opvallend: vrijwel meteen gaf Paul Magnette (PS) gisteren als zijn hard veto voor de dubbele petjes van De Croo. “Premier of partijleider, men moet kiezen. Een premier staat boven het gewoel, hij kan niet tegelijk voorzitter van zijn partij zijn, zelfs niet ad interim.” Een nieuw probleem dus. In de wandelgangen circuleren namen als Mathias De Clercq (Open Vld) en Maggie De Block (Open Vld), als oplossing.

In het nieuws: Waarnemend voorzitter De Croo gaat op zoek naar een nieuwe waarnemend voorzitter.

De details: Open Vld wil duidelijk nu interne verkiezingen vermijden, zowat iedereen pleitte voor rust en “een snelle oplossing”. Maar Egbert Lachaert (Open Vld) is wel meteen volledig weg.

• “Het partijbureau heeft aan mij gevraagd op korte termijn te kijken wie de partij kan gaan leiden. Ik ga zo snel mogelijk op zoek naar een kandidaat om ontslagnemend voorzitter Egbert Lachaert te vervangen”, met die korte verklaring greep Alexander De Croo zonet ook formeel de macht bij de Vlaamse liberalen.
• De geschiedenis herhaalt zich daarbij op een bizarre manier: destijds werd ook premier Verhofstadt even partijleider, toen hij voorzitter Karel De Gucht had buiten gewerkt, na spanning tussen beiden. En ook toen protesteerden de coalitiepartners.
• Paul Magnette (PS) stuurde al een giftige tweet, maar ook bij anderen klinkt “dat dit echt geen ideale situatie is”. “Lachaert heeft tegen De Croo gezegd: los nu je brol zelf op. Maar dat is niet ons probleem hé, in de regering”, zo is bij een andere voorzitter ter horen.
• Voor Lachaert, die gisteren bij z’n vertrek aankondigde dat hij tot september, nog drie maand dus, zou blijven zitten, eindigt het voorzitterschap zo op bruuske wijze. De Croo greep in die timing gisteren al ruwweg in, toen hij nauwelijks na de aankondiging van Lachaert een communiqué liet versturen “dat hij beschikbaar was voor de partij”. Daarop heeft hij statutair ook recht: hij haalde na Lachaert het meeste interne stemmen bij de voorzittersverkiezing in het voorjaar van 2020.
• De Croo zal nu “heel tijdelijk” de partij leiden, om een nieuwe “waarnemend voorzitter” te vinden, een soort tussenpaus, die dan de partij meer als campagneleider door de verkiezingen moet loodsen, onder de schaduw van de premier.
• De partij wilde op het partijbestuur quasi unaniem interne verkiezingen vermijden: dat zou de partij wekenlang verdelen en de focus op zichzelf leggen, in plaats van op de kiezer. Voor Els Ampe (Open Vld), altijd luis in de pels, was dat onaanvaardbaar: zij wil graag verkiezingen en zou zeker kandidaat zijn.
• Maar logischer is dat De Croo zijn mannetje of vrouwtje naar voor schuift, die dan op een partijcongres een mandaat krijgt tot de verkiezingen. Dan is het statutair in orde.
• Over wie dat kan zijn, is het voorlopig koffiedik kijken. Maar twee namen circuleren voorlopig:
  • Mathias De Clercq (Open Vld), de populaire burgemeester van Gent. Die heeft als voordeel dat hij een breed appeal heeft, geen donkerblauwe lijn zoals Lachaert: zijn discours sluit dus veel beter aan bij de allen-rond-de-premier-aanpak die de brede partijtop wenst. Alleen: De Clercq moet ook wel in Gent zijn stad besturen en daar de gemeenteraadsverkiezingen winnen. Bovendien: daar koos hij voor een kartel met Vooruit, hoe scherp kan je dan als partijvoorzitter zijn?
  • Een tweede optie is Maggie De Block (Open Vld), die over de tongen gaat. Een consensusfiguur, die nog steeds populair is, en veel natuurlijk gezag heeft binnen de partij. Maar zij verloor tijdens de corona-crisis wel veel van haar pluimen, en komt er als fractieleider in de Kamer ook niet echt door. Daar wordt overigens nu al naar Lachaert gekeken, om haar te gaan vervangen.
• Het blijft erg vroege speculatie. Bovendien is het proces nu in handen van één man: De Croo. En die zal niet snel in z’n kaarten laten kijken, voor hij een duidelijke oplossing heeft.  

De essentie: Lachaert kon niet meer lukken, hij zat compleet gevangen tussen zijn oude, donkerblauwe profiel, en de koers van de Zestien. Met nergens nog bondgenoten.

• “De dag dat hij in Vivaldi stapte, was het eigenlijk afgelopen met hem”, zo vat een andere partijvoorzitter het vanmorgen scherp samen. “Want in het trio, met De Croo en Van Quickenborne, kreeg die eerste de hoogste prijs, die tweede werd netjes vicepremier op zijn droomdepartement. En wat kreeg Lachaert? Dat hij alles moest gaan verloochenen wat hij eerst wel beloofd had.”
• Feit is dat Lachaert, die in 2014 een erg verdienstelijke 40 procent haalde in de voorzittersrace tegen Gwendolyn Rutten, als Kamerlid en later fractieleider een stevige reputatie had opgebouwd. Toen hij zich in het najaar van 2019 warm liep om Rutten op te gaan volgen, zaten De Croo en Van Quickenborne als enigen in heel de partijtop klaar om hem te steunen.
• Daarbij trok het trio fel van leer tegen Rutten, toen die in het najaar van 2019 heel dicht tegen een Vivaldi-coalitie stond. Lachaert leek de ideale man om als partijvoorzitter te lanceren, tegen heel het partij-establishment in. Want die schaarden zich allemaal rond Bart Tommelein, behalve dus De Croo en ‘Q’.
• Met een donkerblauw programma, “opnieuw onze geloofwaardigheid herstellen op vlak van fiscaliteit”, enthousiasmeerde Lachaert de achterban. Maar zijn ‘Team Egbert’ raakte nauwelijks verkozen in het partijbureau: wel voorzitter dus, maar vanaf dag één met een vijandige partijtop tegen hem.
• Toen Lachaert amper een paar maand later dan in Vivaldi marcheerde, smaakte dat voor de rest van zijn partij heel dubbel: zij waren altijd eerder voor een paars-groen-oranje verhaal geweest, Lachaert had dat bestreden. Maar de posten in die regering gingen exclusief naar de mensen die de voorzitter trouw gesteund hadden, met De Croo op kop.
• Die bocht is vooral Lachaert duur komen te staan: de oude garde, met niet alleen Rutten, maar ook een Patrick Dewael (Open Vld), Karel De Gucht (Open Vld) of zelfs Guy Verhofstadt (Open Vld) keken meedogenloos toe hoe de partijvoorzitter week na week, maand na maand, vruchteloos probeerde om zelf nog een ietwat donkerblauw tintje te behouden.
• Dat Lachaert op den duur ook zijn voeling met de Zestien verloor, zijn enige levenslijn, werd die brede partijtop, die hem nooit smaakte, hoe langer hoe meer duidelijk. De premier en zijn entourage deden de laatste maanden ook niet veel moeite meer om de barsten te verbergen: het deed de voorzitter verder verzwakken.
• Daarbij verraste die toch uiteindelijk iedereen: het dreigement “dat hij niet vasthield aan zijn postje”, maakte hij uiteindelijk wél hard. Er waren niet veel andere opties meer over, en aan de reacties intern te zien en te horen, was het draagvlak er ook niet meer. Integendeel, de interne kritiek klinkt nog meer. “De puinhoop die die man achterlaat: ongezien”, zegt een topper. “De kapitein verlaat het zinkend schip“, zo klinkt hard als analyse bij een ander.
• Een enkeling verdedigt Lachaert nog: “Het zijn wel diezelfde oude krokodillen, die jarenlang de partij hebben geleid en hun eigen postjes gekozen hebben, die Open Vld naar dit dieptepunt hebben geleid: Dewael, De Gucht en andere”, zo zegt een liberaal Kamerlid. “Tel er gerust ook De Croo en Van Quickenborne bij“, zegt een andere insider.

Wat er gisteren gebeurde: De blauwe kruik gaat zo lang te water tot ze barst. Ook voor Lachaert.

• Al maanden borrelde de frustratie bij de blauwe voorzitter op. Lachaert voelde zich steeds eenzamer op partijbureaus of andere meetings van de partij, waar hij nauwelijks nog steun kreeg van de premier, die zelden opdook.
• Bovendien werd hij zelden nog betrokken en zelfs ingelicht over het regeringswerk. De breuk daarover, die vorig jaar voor de zomer opdook rond de pensioenhervorming, werd nooit echt geheeld: toen gingen De Croo en Van Quickenborne veel verder dan waar arbeidsmarktspecialist Lachaert mee akkoord kon gaan. En de voorzitter moest bovendien de contouren van het akkoord vernemen via collega-voorzitter Georges-Louis Bouchez (MR), die grote ogen trok bij die gang van zaken bij zijn liberale collegae.
• Sindsdien bleek zich eenzelfde scenario te ontrollen over de fiscale hervorming, nochtans ook een ingrijpen op de absolute core business van een liberale partij: de belastingen. Onwerkbaar dus.
• Lachaert z’n operatie ‘Liberaal vuur’ werd bovendien hoe langer hoe meer een martelgang: het interne geloof was weg. Dat zijn cafétour vervolgens nog gekaapt werd door hardnekkig protest van de politievakbonden, hakte er diep in bij de voorzitter: waren het niet Van Quickenborne en De Croo, die verantwoordelijk waren?
• Bovendien kwam de campagne eraan. Een beslissing rond de naamsverandering was daarbij symptomatisch: moest het nu veranderen of niet? Nooit kreeg Lachaert een duidelijke ‘go’ van De Croo, het dossier bleef liggen tot het rot was.
• En erger: de lijstvorming, toch een cruciaal deel van de job van voorzitter. Daar voelde Lachaert duidelijk dat hij niet de autoriteit meer had om zijn wil door te drukken. Want Lachaert droomde nog altijd van veel frissere lijsten, met nieuwe gezichten, maar dreigde ook daar op de oude krokodillen te stoten: de familie De Gucht stond al prominent vooraan om een plaatsje te eisen.
• Het wantrouwen tussen de Melsensstraat, het partijhoofdkwartier, en de Zestien, werd bovendien groter en groter: Lachaert had het gevoel dat de oude garde, gesteund door Gwendolyn Rutten, tegen hem in opstand kwam, en z’n vel eiste. Maar vooral over de premier voelde de onzekerheid aan steun als zeer naakt aan.
• Zijn beloofde ‘plan’ na de dramatische peilingen, dat hij tegen begin juli moest presenteren voor de fracties, dreigde meteen ook weer de oude tegenstellingen in de verf te zetten: moest het nu een keuze zijn voor ‘meer blauw, meer liberalisme’ of ‘radicaal achter de premier?’. Op het partijbureau twee weken geleden voelde Lachaert de steun wegebben: al dan zou hij naar eigen zeggen besloten hebben de handdoek in de ring te gooien.

The Big Picture: De schade is wel groot voor de regeringen. Want Lachaert was lijm, binnen Vivaldi, maar ook binnen de Vlaamse regering.

• De crisis rond minister van Buitenlandse Zaken Hadja Lahbib (MR) strooide nog roet in het eten, qua timing van Lachaert zijn exit: bij een val van de regering zou Lachaert best aanblijven. Zelf hielp hij achter de schermen volop de brand te blussen, waarvoor hij lof kreeg van andere partijvoorzitters, tot en met woensdagmorgen, de dag van zijn ontslag, nog steeds.
• Want toch niet te onderschatten: Lachaert was en is binnen Vivaldi zowat de enige die een goede band heeft met Bouchez én met Magnette. Ook zijn relatie met de Vlaamse partijvoorzitters is gaaf: zelfs de banden met Bart De Wever (N-VA) waren hersteld. Ook voor de Vlaamse regering was dat niet onbelangrijk.
• Die unieke rol maakte dat hij toch wel boodschappen kon doorgeven, als bemiddelaar optreden en de zaak gelijmd houden, bij momenten beter dan de premier zelf. Dat destijds, bij de vorming van Vivaldi in september 2020, ook aan hem het premierschap werd aangeboden, zijn enkel ingewijden vandaag nog niet vergeten. Die cruciale tussenpersoon valt nu weg, voor de coalities.
• “Ach, het kerkhof ligt vol onvervangbaren”, is in de entourage van Lachaert te horen. Die kijkt nu al uit naar een terugkeer in de Kamer, als fractieleider mogelijk, maar zeker als specialist arbeidsmarkt. “Minister van Werk Pierre-Yves Dermagne (PS) gaat z’n borst moeten natmaken”, klinkt strijdvaardig, eerder dan bitter.

Alles komt terug: Alweer hoogspanning rond Hadja Lahbib.

• Het houdt niet op, voor de minister van Buitenlandse Zaken. Want wat iedereen zo kon voorspellen, gebeurt nu effectief: de familieleden van Iraanse opposanten worden in hun thuisland keihard aangepakt door het regime, nadat ze hier in Brussel geïdentificeerd zijn door Iraanse agenten. Die kwamen doodleuk binnen, via de 14 visa die op het allerlaatste door het kabinet van Lahbib groen licht kregen, op 8 juni.
• Hoewel daar maar zeven Iraniërs ook een uitnodigingsbrief hadden, kwamen er toch plots 14 personen door het systeem. En dat terwijl de ambassade in Teheran waarschuwde voor een negatief advies van de Dienst Vreemdelingenzaken, én de interne dienst van de FOD Buitenlandse zaken voor de visa, de C4, ook een negatief advies gaf.
• Dat Pascal Smet (Vooruit), de staatssecretaris van Internationale Betrekkingen in Brussel, via zijn kabinet die dag liet weten dat het voor hen ‘okay’ was, maar er wel op wees dat er maar zeven uitnodigingsbrieven waren, deed er niet toe: Lahbib erkende ondertussen in de Kamer “dat zij finaal politiek verantwoordelijk is voor het uitreiken van de visa”.
• En daar knelt nu het schoentje opnieuw. Want nu duiken in Het Laatste Nieuws twee Iraanse oppositieleden op, van wie hun moeder in Iran urenlang keihard ondervraagd is door de brutale veiligheidsdiensten. Beiden werden op 13 juni gefilmd, door verschillende leden van de 14-koppige Iraanse delegatie, die met de komst van Alireza Zakani, de burgemeester van Teheran, in België waren binnengeraakt.
• De getuigenis van de twee Iraanse vluchtelingen, broers die in het Gentse wonen, hakt er stevig in:
  • “Nadat eerst haar huisraad overhoop was gehaald, werd mijn moeder meegenomen voor verhoor. Gedurende drie à vier uur werd ze die nacht ondervraagd en geïntimideerd. Pure mentale foltering.”
  • “Tijdens het verhoor werd mijn moeder herhaaldelijk gevraagd waarom haar zonen protesteerden tegen Zakani, waarop mijn oude moeder, die de politiek niet volgt, steeds uitriep: ‘Wie is Zakani?‘
  • “De veiligheidsagenten eisten dat mijn moeder haar zonen zou opdragen om hun protestacties te stoppen. Ze dreigden met celstraffen van 15 tot 20 jaar voor de moeder als zij weigerde om mee te werken met het Iraanse regime.”

En nu: PS en Ecolo eisen alweer het ontslag van Lahbib. Ook Groen duwt. In oppositie staan N-VA en Vlaams Belang met de hakbijl klaar.

• De getuigenis is olie op het vuur voor Lahbib, wiens lot al aan een zijden draadje hing. Het maakt het vooral moreel zeer moeilijk om nog langer aan te blijven, wanneer slachtoffers van haar beslissing zo openlijk naar buiten treden.
• Voor de PS, waar fractieleider Ahmed Laaouej (PS) al langer haar vel wil, was het dé gelegenheid om nog maar eens terug te komen op hun eis om af te treden. Die hadden ze niet ingetrokken, wel hadden ze gezegd een regeringscrisis te willen vermijden: enkel Lahbib zelf kan de eer aan zichzelf houden. Een motie van wantrouwen van N-VA en Vlaams Belang wilde de PS niet steunen.
• “Wij doen een beroep op de persoonlijke verantwoordelijkheid van de minister van Buitenlandse Zaken. Mensen lopen momenteel gevaar in Iran vanwege die visa. We vragen haar om een stap opzij te zetten“, herhaalde Laaouej vanmorgen op LN24. Over de getuigenis van de twee broers stelde hij: “als dit waar blijkt te zijn, dit bijzonder ernstig is. Het is een bijkomend bewijsstuk tegen minister Lahbib.”
• Ook Ecolo volgde daarna, met een straffe verklaring: “Dit is waar het bezoek van de burgemeester van Teheran aan Brussel toe leidt: tot de arrestatie van een moeder van Belgische betogers in Iran. Hoe lang gaat de MR nog een oogje dichtknijpen? De verleende visa brengen levens in gevaar”, tweette Samuel Cogolati van Ecolo. Ook zij blijven ontslag eisen.
• Ook bij Groen ging men vervolgens duwen. Groen-fractieleider Wouter De Vriendt riep een overleg binnen de meerderheid bijeen. “Groen wil weten wat de positie is van de MR en premier Alexander De Croo naar aanleiding van het nieuws”, zo is te horen.
• De vraag blijft of het niet opnieuw, nogmaals, een extra beschadiging is voor Lahbib, vanuit PS en Ecolo. Want tussen partijvoorzitters van Vivaldi werd begin deze week wel duidelijk dat Magnette en ook Jean-Marc Nollet (Ecolo) niet bereid zijn om de regering te laten vallen over Lahbib.
• Alleen, hoe ver kan dat spelletje gaan? Want de oppositie heeft ondertussen wel bloed geroken. Straks in de Kamer wacht Lahbib opnieuw een vreselijk moment, waar de oppositie onvermijdelijk zal klaarstaan tijdens het vragenuurtje. Die koorddanserij in de Kamer kan Lahbib niet nog veel langer blijven volhouden. 

Het cijfer: Engie betaalt maximum 15 miljard euro voor berging van het afval en 8 miljard voor de ontmanteling van de kerncentrales.

• Vanmorgen losten premier De Croo en zijn minister van Energie Tinne Van der Straeten (Groen) opnieuw hetzelfde nieuws, dat dit weekend al kwam: er komt een akkoord met Engie. Dat is nog steeds geen definitieve deal. De twee partijen willen tegen eind volgende maand de puntjes op de i zetten. Daarna moet het akkoord ook nog eens worden goedgekeurd door de Europese Commissie.
• Maar wél nieuws: de prijs van de factuur is eindelijk bekend. De twee partijen leggen een maximumfactuur voor de kosten van de berging en verwerking van het kernafval vast: een bedrag van 15 miljard euro. Daar komt nog eens 8 miljard bovenop voor de ontmanteling van de kerncentrales. In totaal gaat het dus om een som van 23 miljard. De voorbije weken circuleerde in de Wetstraat een bedrag van 20 miljard, voor zowel de berging als de ontmanteling van de kerncentrales.
• In ruil is Engie bereid tot de verlenging van de kernreactoren Tihange 3 en Doel 4, voor tien jaar. Maar dat was eigenlijk al langer bekend, het ging nog over de hoogte van de factuur, waarbij Engie vooral garanties eiste om dat te plafonneren. Zo houden ze hun financieel risico perfect onder controle. België stond met de rug tegen de muur: zij moesten de centrales hebben in hun energiemix. En zo kon Engie eindelijk een heel gevaarlijk financieel dossier voor hen afronden.
• De 23 miljard zal door Engie in twee schijven overgemaakt worden. Het eerste deel zal in 2024 voor het afval van categorie B en C (hoogradioactief en langlevend afval) worden overgemaakt. De tweede schijf, voor het afval van categorie A (laagradioactief afval), zal volgen wanneer de levensduur van de reactoren effectief wordt verlengd.
• Nu al heeft het energiebedrijf zo’n 17,3 miljard opzij gezet in het Synatom-Fonds, een bedrag dat gebruikt zal worden om niet enkel het kernafval te bergen, maar ook om de oude kernreactoren te ontmantelen. Engie zal daar dit jaar nog eens 4,5 miljard euro voor vrijmaken.
• Dé politieke vraag is nu of die 23 miljard dan veel of weinig is. Dat is een beetje een gevaarlijk spelletje, want met die astronomische bedragen moeten men vooral rekenen wat datzelfde bedrag binnen een aantal decennia waard is. De totale kosten van de berging en afbraak zijn immers ook in de tijd uitgesmeerd.
• De miljarden van vandaag, worden door normale beleggingen binnen 20 jaar of meer ook veel meer. De totale kost is altijd zo’n 41 miljard geweest, maar in de tijd dus. 23 miljard vandaag, is volgens minister Van der Straeten dus 60 miljard in de toekomst. En dat zou ruim voldoende moeten zijn dan, volgens de groene minister.
• De twee partijen zullen een verbintenis aangaan om “alles in het werk te stellen” om de twee reactoren in november 2026, of indien mogelijk zelfs in november 2025 op te starten. Dat laatste zal enkel mogelijk zijn als de regelgeving kan worden aangepast: de wet op de kernuitstap dus. Maar dan is in principe de energiebevoorrading verzekerd, in de moeilijke winters die komen.
• Ook belangrijk, voor Engie: er komt een prijsgarantie voor de elektriciteit die wordt opgewekt in de twee kernreactoren. Om te verzekeren dat “de belangen van beide partijen op elkaar worden afgestemd”, zal ook een juridische structuur worden opgezet voor Tihange 3 en Doel 4, waarvan beide partijen paritair eigenaar zullen zijn. België wordt dus de helft eigenaar van kerncentrales, toch wel een heel grote stap voor de groene coalitiepartners. Die stapten in 2020 in Vivaldi met het vaste voornemen de laatste centrales dicht te doen.
• Vanuit de oppositie reageerde N-VA-voorzitter Bart De Wever al: “Engie heeft nu haar plafondprijs binnen, in ruil voor een zoveelste intentieverklaring. De overheid ontving tot op heden jaarlijks miljoenen aan nucleaire taks, maar wordt nu opgezadeld met een onbegrensde factuur van “minstens” enkele tientallen miljarden. De prijs van jarenlange groene sabotage… Bovendien verspeelt men hiermee elke onderhandelingsmarge die er nog was om de sluiting van andere centrales tegen te houden.”

Genoteerd: Vandenbroucke “haalt z’n slag thuis”.

• “Niet zonder slag of stoot”, “in één klap binnengehaald”, “het gevecht op lange termijn evenwel nog niet gewonnen”: wie in de pers vanmorgen de artikelen leest over Frank Vandenbroucke (Vooruit), de vicepremier en minister van Volksgezondheid, kan zich niet van de indruk ontdoen dat er hier en daar een knipoog in de artikelen is geslopen.
• Vandenbroucke heeft namelijk zijn akkoord over het beknibbelen op de erelonen van radiologen binnen. Daarover had Vandenbroucke al vorig jaar een hervorming aangekondigd: hij vond dat patiënten te weinig radiologen kunnen vinden die de officiële tarieven respecteren. De meesten rekenen forse ereloonsupplementen aan.
• Dat wordt nu beknot. Maar het ging dus niet “zonder slag of stoot”. Want vorige woensdag, op de kern, kwam het tot een handgemeen, tussen Vandenbroucke en Open Vld-vicepremier Vincent Van Quickenborne over het dossier. De versies lopen uiteen: volgens de socialisten probeerde Vandenbroucke gewoon met zijn arm z’n collega tegen te houden, om z’n uitleg te kunnen afmaken. Maar bij de liberalen zag men het toch anders.
• Dat het incident lekte, zette de regering in vuur en vlam: bij Vooruit vonden ze het schandalig en wezen ze naar de liberalen. Bij de liberalen reageerden ze schamper op de complete ontkenning van Vandenbroucke.
• De zaak werd met een ‘hug’ tussen beide vicepremiers op een volgende kern beslecht. “Maar Frank heeft toch maar mooi zijn dossier binnengehaald. Gelieve dat te noteren”, klinkt hoog in de boom bij Vooruit.