Chinese bedrijven slagen er almaar vaker in om hun technologie rond gezichtsherkenning naar het buitenland te exporteren. Dat baart sommigen zorgen, want in welke mate heeft de overheid toegang tot die beelden?
Nog snel de weg oversteken als het rood is, kan in China niet meer ongestraft. Wie het waagt, krijgt zonder pardon een boete en zijn foto verschijnt in grote schermen langs de weg. Er zijn ook praktische toepassingen die het leven van consumenten moeten vereenvoudigen: betalen in de metro, de supermarkt of het restaurant kan steeds vaker met gezichtsherkenning.
Controlestaat China
China zelf staat bekend als een controlestaat. Dat is bijvoorbeeld zichtbaar in de streek rond Xinjiang, waar de Oeigoeren wonen. De Oeigoeren zijn een overwegend Turkse etnische minderheid, die omwille van hun geloof door de Chinese overheid onderdrukt worden.
Meer dan één miljoen Oeigoeren zit er sinds een nieuwe wet op extremisme vast in zogenaamde heropvoedingskampen. Er zijn bovendien 40.000 camera’s met gezichtsherkenning geïnstalleerd in de regio en het DNA van alle burgers zit opgeslagen in databanken.
Nieuwe Zijderoute, met camera’s
Dat China dus heel wat knowhow rond surveillance en camerabewaking opgebouwd heeft, is duidelijk. Alleen zijn de gespecialiseerde technologiebedrijven nu ook bezig met een globale expansie. Giganten zoals Huawei, HikVision, Dahua en ZTE bieden ondertussen technologie op basis van artificiële intelligentie aan in 63 landen. Dat gaat dan bijvoorbeeld over ‘smart city’-projecten in Duitsland, Spanje en Frankrijk.
Van die 63 landen zijn er bovendien 36 landen die meewerken aan het ‘Belt and Road Initiative’, hier beter bekend als ‘De Nieuwe Zijderoute’. Dat is een groot infrastructuurproject van China waarbij een samenwerking tussen Euraziatische landen tot stand komt. Vooral Huawei wordt daarbij ingeschakeld om technologie aan te leveren.
Kijkt Peking mee in het Westen? – Getty
Anti-spionagewet maakt veel mogelijk
Nu Chinese bedrijven surveillance-technologie massaal exporteren, ontstaan er bezorgdheden op het vlak van data. Het risico bestaat dat de beelden of andere gegevens terugvloeien naar Peking. Hoewel de CEO van Huawei eerder al liet weten dat hij een verzoek om klantendata vanwege de Chinese overheid ‘vast en zeker zou weigeren’, ligt dat met de wetgeving in het land toch even anders.
Zo is er bijvoorbeeld de anti-spionagewet uit 2014. ‘Wanneer de staatsveiligheid relevant bewijsmateriaal verzamelt om een zaak van spionage te onderzoeken en te begrijpen, zullen de relevante organisaties en individuen dit materiaal naar waarheid verstrekken en dit mogen ze niet weigeren’, klinkt het daarin.
Het is dan ook niet verbazend dat sommige overheden ondertussen maatregelen nemen om zulke zaken te vermijden. Zo heeft de Amerikaanse regering Huawei al eerder op een zwarte lijst geplaatst, omdat het vreest dat Peking het bedrijf misbruikt voor spionage. Maandag hebben de Amerikanen nog eens 28 Chinese bedrijven toegevoegd aan die lijst.
