Er is maar een land ter wereld waar het Amerikaanse fastfoodconcern McDonalds zich verplicht zag zijn deuren te sluiten en met de staart tussen de benen huiswaarts te keren. Dat land is Bolivië. Tussen 1997 en 2002 deed McDonalds al wat het kon om in de gratie van de Boliviaanse consument te komen, waarbij het er zelfs niet voor terugdeinsde om zijn internationale imago op het spel te zetten. McDonalds nam specifieke Boliviaanse gerechten in zijn menukaart op en in de restaurants weerklonken lokale folkloristische melodieën.

Tevergeefs. Na jaren van tegenvallende economische resultaten, besloot de Amerikaanse keten om de acht Boliviaanse restaurants te sluiten in de drie grootste steden van het land: La Paz, Cochabamba en Santa Cruz. De keten was niet vertrouwd met dit soort situaties. Nooit eerder zag McDonalds zich verplicht een land te verlaten. Nooit zou de keten een tweede poging wagen om alsnog in Bolivië door te breken.

Waarom draaide het Boliviaanse avontuur van McDonalds op een nachtmerrie uit?

Bolivië blijft een weinig geglobaliseerd land met een bevolking die voor 60% inheems blijft.  De doelgroep van McDonalds bleef dus beperkt tot die andere 40%. Hoewel de hamburgerketen zich positioneert als een goedkope en vriendelijke eetplaats hebben de meeste Bolivianen nooit in hun leven een hamburger gegeten en wel omdat ze er het geld niet voor hebben of omdat ze zich niet welkom voelen in deze Amerikaanse omgeving. Daarbovenop zijn Bolivianen gewend natuurlijke producten te eten die bereid worden op een manier die vaak urenlang koken vergt. Fast food is voor hen dus een contradictio in terminis.