Op de avond van 6 april van dit jaar pakte de 63-jarige John Halford, een boekhandelaar uit het Engelse Milton Keynes, zijn reistas in en zette die bij de deur van zijn kajuit op het cruiseschip Thomson Spirit. Zijn weeklange Egyptische cruise liep ten einde en het schip werd de volgende ochtend in de haven van Sharm-el-Sheikh verwacht. Hij zond zijn vrouw Ruth nog een sms met de boodschap dat hij haar de dag erop op de luchthaven zou treffen.
Rond middernacht werd hij een laatste maal gesignaleerd in de cocktailbar op het bovendek. Daarna werd nooit nog iets van hem vernomen.
John Halfords verdwijning is allesbehalve uniek. Volgens de International Cruise Victims Association (ICVA), zijn sinds 1995 in totaal 165 mensen op een cruiseschip verdwenen; 13 onder hen alleen dit jaar al. Hun verdwijningen zijn alarmerend want er is een verklaring, noch een reden voor.
Reizen per cruiseschip worden steeds populairder. Volgens de Passenger Shipping Association, zullen in 2011 meer dan 1,7 miljoen van dit soort vakanties worden geboekt in Groot-Brittannië alleen.
Maar wat gebeurt er met de verdwenen passagiers? Zijn ze van boord gesukkeld of benamen ze zich van het leven? Triest feit is dat niemand het antwoord op die vraag weet. De nabestaanden blijven verweesd achter, zonder antwoorden, noch de mogelijkheid om te rouwen of een rouwproces af te sluiten. Halfords vrouw Ruth kan geen weduwepensioen claimen, want een lijk is er niet.
De rederijen zelf bieden weinig hulp en wassen hun handen in onschuld. ‘In de cruisewereld is er een probleem met verantwoordingsplicht,’ zegt Kendall Carver, de oprichter van de ICVA, wiens dochter eveneens op zee verdween.