Vanmiddag om 14 uur moeten de minister van Justitie Vincent Van Quickenborne (Open Vld) en minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (cd&v) zich in de Kamer komen verantwoorden voor de moord op een jonge agent, donderdag in Brussel. De posities liggen daarbij anders: zowel Vlaams Belang als de politievakbonden eisen het ontslag van Van Quickenborne, die zelf de aanval koos, als beste verdediging. Verlinden was veel meer terughoudend, en kwam met een empatische brief. Zo wordt de strijd straks in de Kamer andermaal ook een oorlogje tussen politie en gerecht. In principe kan Van Quickenborne niet in de problemen komen: niemand binnen Vivaldi eist zijn ontslag, zijn partij vormt een blok rond hem. Hem moeten vervangen zou dan ook een ramp zijn voor Open Vld. Vraag blijft wel waarom verdere wetgeving, die zou toelaten potentiële terroristen beter op te volgen, niet gestemd raakt.

In het nieuws: Hoe raakt Van Quickenborne uit de politieke omknelling?

De details: Ontslag verwacht eigenlijk niemand, maar de minister van Justitie staat wel onder forse druk.

• Een politieman is gestorven. De vakbonden van de politie eisen het ontslag van minister van Justitie Van Quickenborne. Die kreeg gisteren zelfs extra bewaking aan z’n deur, omdat men impulsieve acties vreesde van de vakbonden: om maar te zeggen, de sfeer tussen minister en politiediensten is broeierig. Een dergelijke, collectieve eis tot aftreden van een minister is dan ook behoorlijk ongezien.
• Daarbij stopt het niet: op eind van de maand plannen de NSVP, de VSOA, twee onafhankelijke bonden, én ACV en ABVV een heuse betoging over geweld tegen de politie. Daarbij eisen ze “meer respect van deze Vivaldi-regering”, maar ook “meer respect van Justitie”.
• Vanmiddag in de Kamer komen de commissies Binnenlandse Zaken en Justitie versneld bijeen, om de dramatische feiten te overlopen. Daarbij zal de chronologie overlopen worden, van wat donderdag gebeurde met de in de gevangenis geradicaliseerde Yassine Mahi, een Belg van Marokkaanse afkomst.
• Die diende zich aan op een politiekantoor, met een vraag om hulp: hij had agressieve neigingen, en sprak haat uit tegen agenten. De man stond tegelijk op een lijst van OCAD, het veiligheidsorgaan dat geradicaliseerden monitort: hij was als gevangene ook in een speciale vleugel van de gevangenis ondergebracht, bij extremistische moslims. Maar hij was ondertussen op vrije voeten, en werd als dusdanig niet meer van kortbij opgevolgd door Justitie.
• Alleen, het parket besliste, nadat ze een in terrorisme gespecialiseerde magistraat hadden gecontacteerd, om de man naar het ziekenhuis door te sturen, waar hij een psychiatrisch onderzoek zou ondergaan. Die beslissing zal vandaag scherp onder de loep genomen worden.
• Een tweede cruciale stap in de chronologie, is dan de communicatie tussen parket, politie en het ziekenhuis, in deze het Universitaire hospitaal Saint-Luc.
• “Er is geen enkele instructie gegeven door de bevoegde autoriteiten”, zo laten die in een mededeling weten. Met andere woorden, het ziekenhuis is nooit op de hoogte gebracht door het parket, al dan niet via de politiemannen die Mahi daar afleverden. Dat konden ze nochtans wél beslissen, gaf ook Ine Van Wymersch, procureur in Halle-Vilvoorde, toe.
• Zij kwam in de Zevende Dag opdraven om de flank van de magistratuur wat af te dekken: ze stelde daarbij dat, zelfs als die informatie gedeeld zou geweest zijn, dat slechts een paar uur verschil zou hebben uitgemaakt. De vraag is of de politiediensten en de oppositie dat straks ook zo zien.
• Feit is dat op deze twee cruciale momenten in de tijdslijn de magistratuur er eerder bekaaid vanaf komt. Wat meteen de animositeit tussen beide kampen wat aanwakkert.
• Anderzijds, ook de politie zelf gaat schijnbaar niet helemaal vrijuit. Want nog uit de verklaring van het hospitaal: “Wij wijzen erop dat elke patiënt die op de spoedeisende hulp komt, vrij is om op eigen initiatief te vertrekken, tenzij het deel uitmaakt van een voortdurende politiebewaking, wat bij deze opname niet het geval was.” Met andere woorden: de politie is niet gebleven, bij Mahi.
• Toch een aantal ernstige menselijke fouten dus, zo lijkt het, waar straks in de Kamer stevig op zal ingezoomd worden. Opvallend is dat in de Wetstraat voorlopig enkel Vlaams Belang het standpunt van de politiebonden volgt: Tom Van Grieken en co eisten al vrijdag het ontslag van Van Quickenborne.
• Bij de N-VA, die andere grote oppositiepartij, is men voorzichtiger. Koen Metsu (N-VA) had vanmorgen op Radio 1 “begrip voor de woede van de vertegenwoordigers van de politie”. “De minister heeft ook niet bepaald bescheiden gecommuniceerd, dat heeft de zaak geen goed gedaan. Wanneer de eis om ontslag vanuit de oppositie komt, is het vaak iets te makkelijk, politiek gezien, om dat af te wimpelen. Maar als het unisono komt van bij de politie is er wel een probleem. Als er echt fouten gebeurd zijn, en dat blijkt, dan zal de minister toch wel de eer aan zichzelf houden?”
• Vanuit de meerderheid dreigt ook de MR zich wel te roeren. Want heel het weekend was voorzitter Georges-Louis Bouchez (MR) bezig om de politiemannen, zijn ‘natuurlijke’ achterban, door dik en dun te steunen. In de Kamer wachten kritische vragen van Denis Ducarme (MR), traditioneel een stokebrand.
• “De dader staat sinds 2015 in een dossier. Dat had voor de magistraat genoeg moeten zijn om hem 24 of 48 uur vast te houden, op basis van de antiterrorismewetgeving”, zo zegt Ducarme nu al, in Le Soir.
• Zowel Ducarme als Metsu wijzen overigens naar de speciale Kamercommissie die er na de aanslagen van 2016 kwam: te weinig van die aanbevelingen zijn gevolgd.

De essentie: Van Quickenborne heeft alvast de strijd gekozen.

• “Hij heeft het een beetje zichzelf aangedaan, met altijd die forse communicatie. Ook nu weer. Maar blijkbaar was de aanval de beste verdediging?” Een prominente stem binnen Vivaldi zucht eens: Van Quickenborne polariseert als figuur, ook binnen de meerderheid.
• Want het moet gezegd, Verlinden (die nochtans de soms wat naïeve reflex heeft om bij probleemsituaties voor Vivaldi in de bres te springen communicatief) pakte het helemaal anders aan: zij bleef erg rustig, en schreef een empatische open brief aan ‘haar’ politieagenten en de familie om “de moed niet op te geven”.
• In schril contrast stond de aanval van Van Quickenborne, op zaterdag op Radio 1. Op vrijdag al had het parket zelf laten weten “geen fouten te zien”, olie op het vuur van het conflict tussen magistratuur en politie. “Als iemand een aanslag wil plegen op de politie, dan komt men niet om hulp vragen op het politiekantoor. Dat was de inschatting van het parket”, zo stelde de minister fors. “Als je iemand wil arresteren, dan moet je aanwijzingen hebben dat die persoon een misdrijf gaat plegen“, zo verdedigde hij z’n magistraten heftig.
• Daarbij verzette hij zich ook fel tegen de klaagzang van de politievakbonden dat geweld op politiemensen geen beleid van nultoleratie kent, ondanks beloftes.
  • “Ik heb amper een maand na mijn aanstelling beslist om een nultolerantierichtlijn in te voeren voor alle geweld tegen de politie.”
  • “Van zodra er geweld is tegen de politie wordt dat niet meer geseponeerd. Er wordt systematisch vervolgd.”
  • “Het criterium is één dag arbeidsongeschiktheid.”
• Dat leverde meteen een hele felle reactie op van de bonden, met name VSOA, de meest radicale. Die haalden een seponering aan in West-Vlaanderen, om Van Quickenborne van “leugens” te beschuldigen, en andermaal ontslag te eisen.
• Daarop reageerde dan weer de Kortrijkzaan: het ging om een dronken man die herrie maakte. “Toen de politie overging tot arrestatie, is een agent ongelukkig ten val gekomen“, zo verfijnde die. Vandaar dat het geen vervolging werd.
• Daarbij koppelde Van Quickenborne achter de schermen een handige ‘spin’ aan de striemende kritiek van de vakbonden: de eis om ontslag is ‘wraak’ voor besparingen op de pensioenen van de politie. Tijdens de laatste begrotingsronde van Vivaldi sneuvelde een politiek akkoord dat Verlinden met die bonden sloot, over hoger loon en de pensioenen.
• Vincent Houssin, de kopman van de felle VSOA, verzette zich in de Zevende Dag bijzonder fel tegen die insinuatie. “Mag ik dat echt bijzonder grof vinden. Wij halen twee dossiers door elkaar, zegt de minister. Het is hij die daarmee afkomt. Die heeft een ongelooflijk groot Calimero-gehalte. Het is bijzonder grof, dat terwijl wij worden geconfronteerd met een dode collega, hij ons ervan beschuldigd dat we het loonakkoord zouden misbruiken voor dit dossier.”
• Verlinden moest destijds, toen de rook rond dat begrotingsoverleg optrok, gaan uitleggen dat ze niet op die meeting van de kern was, waar dat budget beslist was: ze kon niet anders dan vaststellen, samen met de bonden, dat haar eigen vicepremier Vincent Van Peteghem (cd&v), en ook Van Quickenborne, andere prioriteiten hadden gelegd bij de begrotingsopmaak.
• Dat was een maand geleden al inderdaad wel reden tot grote onvrede bij de bonden. Maar de ‘koppeling’ die Van Quickenborne maakte dit weekend, lijkt vandaag handig uit te draaien: een pak standpunten in de kranten volgen hem hierin, en zetten zich af van de vakbonden.
• Het wordt echter vooral interessant om te zien hoe ver de oppositie raakt in haar spervuur aan verwachte vragen. Dat wordt hoe dan ook fel. Vlaams Belang verschoof speciaal een gepland persmoment over migratie, om toch maar in de Kamer te kunnen zijn met vol gewicht.
• Maar wat politiek gezien nog het meest gevaarlijk kan zijn voor Vivaldi: de tweespalt tussen Verlinden en Van Quickenborne. Beiden zullen ‘hun’ departement en ‘hun’ achterban afdekken, politiediensten versus magistraten. Dat kan misschien nog het meest vuurwerk opleveren.

The Big Picture: Ontslag komt er maar als de eigen coalitie en de eigen partij iemand laten vallen.

• Los van de felle discussie, die ongetwijfeld straks volgt in de Kamer, spelen uiteraard in de Wetstraat andere afwegingen mee, bij een mogelijk ontslag. Als eerste is er de partij zelf.
• Daarbij lost Open Vld Van Quickenborne voor geen millimeter. Voorzitter Egbert Lachaert kwam zijn minister zelfs ter hulp: “De feiten van deze week moeten uitgeklaard worden. Ging er iemand in de fout in de hele keten? Alles moet naar boven. Wat wel niet kan: vakbonden die via sociale media een persoonlijke hetze voeren tegen Vincent Van Quickenborne. Kan het alsjeblieft beschaafd?”, zo sneerde die.
• Binnenskamers is men het bij de liberalen wel al langer eens dat Van Quickenborne risico’s neemt, in zijn soms erg voluntaristische communicatie. Zijn borstklopperij over de strafuitvoeringen, waarbij eindelijk ook effectieve celstraffen onder de drie jaar zouden uitgevoerd worden, bezorgde de Vlaamse liberalen een ferme kater: dat lukt voorlopig nog altijd niet, wat van ‘Team Justitie’ eerder ‘Team Loze Beloften’ dreigde te maken.
• Maar een mislukte kidnapping, en bijhorend onderduiken met het gezin, maakte veel goed: Van Quickenborne als ‘strijder’ tegen drugsbendes was plots weer wél het juiste imago. En een recente doorbraak over een nieuw strafwetboek leverde nog eens punten op. Van Quickenborne kreeg terug wat zuurstof, tot dus de dood van de politieman.
• Maar het is nu kwestie van de storm te overleven, voor hem en zijn partij. Want zeker is dat bij Open Vld absoluut geen vervanger van het kaliber van Van Quickenborne klaarstaat, moest hij moeten gaan: op Justitie is er niet echt iemand, en als vicepremier zouden enkel een Gwendolyn Rutten of Maggie De Block de nodige ervaring kunnen voorleggen, of hoogst uitzonderlijk een Bart Tommelein. Maar op geen van die drie zit premier Alexander De Croo (Open Vld) te wachten: zijn tandem met Van Quickenborne, waar ze volop één-tweetjes spelen in de kern, loopt uitstekend.
• En ook binnen de coalitie wordt Van Quickenborne wel geprezen: “Hij heeft tenminste de nodige metier, ook als vice“, hoor je wel zeggen. Geen enkele partij van Vivaldi duwt, ondanks het feit dat sommigen al een dag na de feiten op de hoogte waren van de gênante bevindingen van het ziekenhuis, die van niets op de hoogte waren gebracht, en dat de politie niet ter plaatste bleef.

Waar het eigenlijk over zou moeten gaan: Hoe komt het dat dergelijke geradicaliseerde gevallen niet meer behoorlijk kunnen opgevolgd worden door de veiligheidsdiensten?

• Dat de dader, die nu is aangehouden voor moord en poging tot moord in terroristische context, überhaupt tot zijn daden kon overgaan, roept een aantal juridische vragen open: vooral over hoe het wettelijk kader beter kan.
• Daarbij speelt discussie rond het verplicht opnemen van iemand in de psychiatrie, de zogenaamde ‘Nixon-procedure: moet deze anders en vooral, hoe kan daarbij beter de informatie tussen parket, politie en psychiatrische diensten doorstromen?
• Maar nog interessanter is de vraag, politiek gezien, waarom de opvolging van geradicaliseerden of zware criminelen meteen plotsklaps stopt, eens ze de gevangenis verlaten, en al hun straffen hebben uitgezeten.
• Dat is een oud zeer voor de Belgische justitie, waar de vorige minister van Justitie Koen Geens (cd&v) al langer mee worstelde. Die probeerde al tijdens zijn beleidsperiode daar iets aan te doen: om toch nog opvolging te organiseren voor veroordeelden van bijzonder zware misdaden of van mogelijke daders van terreur, na het einde van hun straf.
• Maar dat botst, zeker aan Franstalige kant, op Grondwettelijke principes van de vrijheid: daar is een heilige grens, die niet mag overschreden worden, ook al is men potentieel een gevaar voor de samenleving.
• Wat tijdens de Zweedse regering, met de liberalen, al moeilijk lag, ligt nu met PS en Ecolo helemaal moeilijk. Nochtans dienden Geens en Servais Verherstraeten (cd&v) een wetsvoorstel in die zin in, in 2020, dat helemaal niet zo radicaal is. Ze vermijden daarbij angstvallig elke verwijzing naar een “terbeschikkingstelling”: een gevangenisstraf mag immers niet oneindig lopen. Maar het gaat wel om “voorwaarden einde straf”. Die zouden ook opgenomen kunnen worden in het nieuwe strafwetboek, waarvan enkel het eerste deel nu al klaar is. Maar die kans lijkt klein: zoals gezegd, binnen Vivaldi zijn ook felle tegenstanders.
• Zo’n voorwaarden zouden een aantal algemene zaken zijn, die men kan opleggen, zoals een specifiek adres of domicilie hebben en houden, en een meldingsplicht, om de zoveel maanden, bij de juiste veiligheidsdiensten. Nu is die er niet, en kan men mensen zoals Mahi enkel “vriendelijk uitnodigen” voor een gesprek. Daarnaast zouden dan specifieke behandelingen zoals een anti-radicalisatietraining of een verslavingsbehandeling kunnen opgelegd worden. 

Genoteerd: Groen vraagt verplichte collectieve spreiding van asielzoekers, cd&v doet de deur meteen dicht.

• “Spreken over ‘een spreidingsplan of geen plan’ lijkt me een weinig nuttig dreigement om asielzoekers van straat te krijgen”, zo haalt staatssecretaris Nicole de Moor (cd&v) vanmorgen uit naar de coalitiepartners van Groen.
• Die pleiten op de voorpagina van De Standaard voor een verplichte spreiding, opgelegd aan de gemeenten, van asielzoekers, om zo snel plekken bij te creëren. Daarbij stellen ze eisen: “Het moet een totaalplan zijn of geen plan”, zo declareert Jeremie Vaneeckhout, die “niet wil wachten tot iemand overlijdt op straat”.
• Daarbij verwijzen de groenen systematisch naar Nederland, waar men met een soortgelijke piek in de aanvragen van asielzoekers kampt, en men vorige week een verplicht spreidingsplan goedkeurde. Dat gebeurde nadat op heel veel plekken lokaal heel fel protest tegen nieuwe asielcentra kwam.
• Plus, Vaneeckhout wijst ook de PS met de vinger, en met name Ludivine Dedonder (PS), de minister van Defensie. Die houdt haar gebouwen op slot, zo vindt hij: “De kazernes moeten verplicht opengesteld worden”. En nog: ook premier De Croo krijgt ervan langs: de groenen verwachten dat hij “meer verantwoordelijkheid toont, zoals Nederland”.
• Of dat veel gaat helpen, is maar de vraag. De Moor reageerde prompt afwijzend in een persbericht. “Dat de federale overheid haar taken in handen van de steden en gemeenten zou leggen vind ik ongepast, problemen afschuiven op de lokale besturen is geen oplossing. (…) Mijn kabinet en ik werken dag en nacht aan oplossingen en ik pik het niet langer dat het tegendeel wordt beweerd.”
• Zelf zit de Moor op dit moment in Congo, waar ze een ‘preventiemissie’ organiseert: ook vanuit de voormalige kolonie verdubbelde dit jaar het aantal asielaanvragen.

Ook genoteerd: Nog een sneer naar de premier, van Groen.

• Dat Jeremie Vaneeckhout en Nadia Naji hun partij weer extra profiel willen geven, lijkt wel duidelijk. Daarbij is het opvallend hoezeer ze oorlog maken over het dossier van asielzoekers. Want Groen en Ecolo staan behoorlijk alleen in de regering met hun strijd om het lot van die vluchtelingen: binnen Vivaldi zit eigenlijk niemand op die lijn. En ook in oppositie hebben ze niet echt veel concurrentie, of het zou een beetje van PVDA moeten zijn.
• Een vrij speelveld op links dus, zonder echt druk. Toch kiest Groen nu al weken, onder impuls van Kamerleden als Kim Buyst (Groen) voor een wel erg harde koers op dat vlak, tegen de regering in. Een interessante gok, die eerder de radicale vleugel van de partij moet plezieren, dan de mainstream-kiezer straks verleiden, maar daar lijkt men weinig om te geven.
• Eenzelfde, scherpe positionering over het klimaat. Daar kwam nochtans een lid van de federale regering, minister van Energie Tinne Van der Straeten (Groen) met wel erg felle standpunten, vanop de klimaattop in Sharm El-Sheikh: “We zitten in een klimaathel en dat moeten we niet alleen vertellen tijdens de twee weken van de klimaatconferentie.” Ze stelde dat we “in de laatste tien jaar zitten om iets te doen aan de klimaatverandering”. Het doet denken aan de speech van VN-topman Antonio Guterres, die het had over een “snelweg naar de klimaathel”, op de top.
• Co-voorzitter Nadia Naji (Groen) deed er nog een schepje bovenop, in een gesprek met De Morgen: ze verweet premier De Croo “een foute nonkel op een trouwfeest” te zijn, “die niet meer mee is met de jeugd.” Aanleiding van die sneer is de speech van de premier, vorige week, op de Klimaattop, waarbij die uithaalde naar activisten die kunst beschadigen in hun acties, en waarbij hij jongeren opriep om “deel van de oplossing te zijn”.
• “Je hebt vijf minuten om de wereld toe te spreken als premier. Dat is een enorm privilege. Ik had die tijd anders gebruikt. De Croo vergist zich van vijand“, zo stelt Naji.
• Het leverde alvast een scherpe reactie op van cd&v-voorzitter Sammy Mahdi: “Wie kritiek uit op klimaatactivisten die schilderijen bekladden, wordt door Groen weggezet als een ‘foute nonkel’. Als premier en coalitiepartner mag je dat zelfs in de krant lezen. Nee, zo gaan we er niet geraken.” Om maar te zeggen: de sfeer tussen groenen en cd&v is niet meteen optimaal, op dit moment.

Onwaarschijnlijk: Als El Kaouakibi werkt aan een comeback, dan toch op een vreemde manier.

• Het meest bizarre verhaal, met de zotste plotwendingen in de Wetstraat, blijft bij Vlaams Parlementslid Sihame El Kaouakibi zitten. Die lijkt een comeback als volksvertegenwoordiger te ambiëren: op sociale media is ze volop bezig haar ‘eigen’ verhaal in de markt te zetten, waarbij van schuld en boete weinige sprake is. Haar proces voor de strafrechter wordt pas volgend jaar verwacht. Maar ondertussen organiseert ze wel al een ‘ask-me-anything’ ronde op Instagram, waarbij haar fans haar “alles kunnen vragen”, waarna die vragen uiteraard hevig gefilterd en ‘eerlijk’ beantwoord worden.
• Nieuwste aflevering in de soap: Sihame gaat nieuwe medewerkers aanwerven. Daar heeft ze juridisch gezien ook recht op, zoals elk Parlementslid mag ze twee medewerkers in dienst nemen die op de payroll van het Vlaams Parlement komen. Alleen: een beetje vreemd als je maanden, nee jaren, afwezig was.
• En nog vreemder: wie zich dan uiteindelijk aandiende. Het gaat om niemand minder dan Jiri De Laet, voormalig medewerker van Open Vld-fractieleider Willem-Frederik Schiltz en later kabinetsmedewerker bij Antwerps schepen Erica Caluwaerts (Open Vld), een man die ook nog voorzitter van Open Vld-Antwerpen was op een blauwe maandag.
• Maar vooral het parcours dat die achterlaat, overal waar hij passeerde eigenlijk, doet tot vragen leiden over de beweegredenen van El Kaouakibi zelf, als ze uitgerekend De Laet wil aanwerven.
• Het Nieuwsblad lichtte diens verleden door, dat één lange rode draad kent van conflicten: van omstreden faillissementen, lastige en onbetaalde overnames van vennootschappen en boze onbetaalde leveranciers in de horeca, tot vervolgens schijnbaar oplichting bij een hele reeks autogarages met bestelbonnen waarop die garages commissies zouden betaald hebben aan De Laet, op wagens die nooit verkocht waren.
• Dat de man vervolgens aan de slag kon en mocht bij Open Vld is op z’n minst gênant voor de partij. Maar dat diezelfde man dan, na een passage bij Schiltz die eindigde in conflicten, opnieuw aan de slag mocht bij Open Vld, vervolgens op het kabinet van Caluwaerts, is toch nog vreemder.
• Allemaal geen goede reclame voor de Vlaamse liberalen, die dit weekend dan een openlijke kaakslag moesten verwerken, van diezelfde De Laet. Lachaert had immers aangekondigd de man uit de partij te gooien, nadat hij zich als nieuwe medewerker van El Kaouakibi had gepresenteerd, bij de diensten van het Vlaams Parlement. Die aanvraag werd overigens voorlopig geweigerd. Een tweede toekomstige medewerker voor El Kaouakibi, ook een ex-kandidaat van Open Vld, werd ook geweigerd.
• Exit uit Open Vld dus, maar niet zonder de nodige partij modder gooien: in een open brief had De Laet het over “een karaktermoord op een niet-publiek persoon”, namelijk hemzelf. “Jarenlang was ik goed genoeg als sympathisant, militant en lid totdat mijn naam plots door de media gelinkt werd aan Sihame El Kaouakibi waarna ik plots persona non grata ben. Dit wijst er nog maar eens op dat Open Vld zijn handen tracht te wassen in onschuld”, zo schrijft hij.
• Hij wijst erop dat hij een bewijs van goed gedrag en zeden kon voorleggen, én een uittreksel van het strafregister bezorgde, voor hij aan de slag ging als parlementair medewerker voor Schiltz en kabinetsmedewerkers voor Caluwaerts. De Laet stapt nu zelf ook op uit Open Vld.
• Of hij nu aan de slag gaat bij El Kaouakibi moet blijken: zij kan zich juridisch vrij makkelijk verzetten tegen de ‘neen’ van het Vlaams Parlement. Of het allemaal help voor haar ‘comeback’ is een andere vraag. 

Tenslotte: De Vlaamse regering is weer voltallig.

• “Opnieuw aan de slag!”, zo tweette vanmorgen Hilde Crevits (cd&v) meteen foto van zichzelf op haar kabinet. Daar volgde ze een online politiek bestuur van haar partij, traditioneel voor maandagvoormiddagen in de Wetstraat.
• Meteen neemt de West-Vlaamse haar rol weer op als viceminister-president in de Vlaamse Regering, waar ze ook de zware portefeuille van Welzijn heeft. Het was Benjamin Dalle (cd&v) die haar tijdelijk verving op die post, nadat ze tijdens de begrotingsbesprekingen een flauwte meemaakte, en op doktersbevel rust kreeg opgelegd.
• In kringen rond het boegbeeld is de horen dat ze “erg blij is om terug te zijn”, waarbij die verplichte rust toch “een bijzondere ervaring was”. “Maar wel deugddoend en eigenlijk toch noodzakelijk, zo heeft ze achteraf beseft.”
• Meteen wacht Crevits veel werk. Ze blijft een van de meeste ervaren politici in de Wetstraat is, op het niveau van de Vlaamse regering. Die kende een woelige episode met de begroting, waarbij haar partij op het randje van een exit uit die regering stond.
• Het zal nu zaak zijn om de relaties te herstellen binnen de ploeg van Jan Jambon (N-VA), en een paar lastige knopen door te hakken, te beginnen met de afwikkeling van het Ventilus-dossier in haar eigen achtertuin, West-Vlaanderen. Daarbij opereerde die regering aan de top altijd in trio: met minister-president Jambon voor N-VA, Crevits voor cd&v en Bart Somers voor Open Vld manifest in de cockpit.
• Bij de twee coalitiepartners is men dan ook onverholen opgelucht, dat Crevits nu terugkeert. De relaties met cd&v-voorzitter Sammy Mahdi zijn immers stroef op z’n best, onbestaande op z’n slechtst. “Hilde is nu eenmaal iemand met wie je graag samenwerkt, die constructief denkt. Soms is dat toch wat nodig is, eerder dan alle profileringsdrang bij die jonge voorzitters”, zo is in de Vlaamse regering te horen.