Op 20 april 2023 raakte de ‘full stack’ Starship, beide trappen van de megaraket van SpaceX die binnenkort mensen op de maan moet plaatsen, voor het eerst van de grond. Maar de vlucht verliep allesbehalve vlekkeloos. Sindsdien heeft het ruimtevaartbedrijf van Elon Musk meer dan 1.000 veranderingen aangebracht aan het ontwerp van de raket en het lanceringsplatform. Gaat de tweede poging wel lukken?

Een van de belangrijkste problemen tijdens de eerste testvlucht was het falen van meerdere Raptormotoren. Dat kwam deels doordat het Trust Vector Control (TVC)-systeem, dat gebruikt wordt om de motoren te kantelen tijdens een vlucht, hydraulisch werd aangedreven, waardoor de ene storing andere kon veroorzaken. Het volgende prototype zal gebruikmaken van een elektrisch TVC-systeem, waardoor de Raptormotoren sterker van elkaar geïsoleerd zullen zijn. Indien er één faalt, zal de kans kleiner zijn dat andere motoren er de brui aan geven. Door een elektrische TVC te gebruiken, wordt bovendien massa bespaard, waardoor een grotere lading de lucht in kan.

Een tweede probleem dat wordt aangepakt, is de relatief lange tijd die nodig was om op te stijgen. Tijdens de eerste testvlucht werd de stuwkracht van de motoren geleidelijk opgevoerd. Daardoor duurde het bijna 10 seconden voordat de raket van de grond kwam. De enorme krachten waaraan het lanceringsplatform gedurende die tijd werd onderworpen, zorgden ervoor dat een diepe krater achterbleef. Brokstukken van het platform schoten tijdens de lancering omhoog, maar volgens SpaceX is dat niet de oorzaak van het falen van de Raptormotoren.

Hot staging

Nog een belangrijke verandering: SpaceX zal gebruikmaken van hot staging. Dat betekent dat de raketmotoren van de tweede rakettrap, Starship zelf, al zullen worden afgevuurd voordat alle motoren van de eerste, de Super Heavy Booster, worden uitgezet. Daardoor zal de stuwkracht niet wegvallen tijdens dit stadium, wat er weeral voor moet zorgen dat Starship een grotere lading kan vervoeren.

Wat wellicht het langst zal duren, is echter de hercertificering van het Flight Termination System (FTS), dat de raket laat ontploffen als er iets misloopt, zodat die niet op aarde kan neerstorten. Tijdens de eerste testvlucht verloor SpaceX de controle over de full stack, waarna het systeem geactiveerd werd. Daarna duurde het echter zo’n 40 seconden voordat de raket ontplofte. Normaal gezien moet dat veel sneller gebeuren. Hoewel al een nieuw FTS getest werd, moet het nog worden goedgekeurd door de FAA, de Amerikaanse luchtvaartwaakhond. Elon Musk heeft al laten weten dat hij gelooft dat de raket technisch klaar zal zijn om te vliegen tegen augustus, maar de tijdlijn van de goedkeuring door de FAA is nog een groot vraagteken.

Omgekeerde douchekop

Behalve de raket, onderging ook het lanceringsplatform een reeks upgrades. Na de eerste test, zoals hierboven al vermeld, bleef een enorme krater achter onderaan het platform. Dat kwam deels door de lange opstijgtijd, maar ook het feit dat er geen maatregelen werden genomen om het platform te beschermen spelen een rol. 

Daar is nu verandering in gekomen. SpaceX heeft intussen een vlammenvanger geïnstalleerd, een enorme stalen plaat die door water wordt gekoeld. Tijdens de lancering zal zo’n 1,3 miljoen liter water omhoog worden gespoten om de krachten van de lancering op te vangen. Het meeste water zal daarbij verdampen. Op 28 juli werd het systeem voor het eerst getest.