• Er is sprake van een prijs tussen de 10.000 en 22.000 euro, met verschillende lidstaten die pleiten voor verschillende cijfers. Polen bijvoorbeeld, die al 1 miljoen Oekraïense vluchtelingen huist, vraagt zich af waarom het zou moeten betalen om extra asielzoekers te weren. De prijs is een raming van de kosten om een asielaanvraag te verwerken en de persoon voor één jaar te huisvesten.
• Toch blijven er vragen bij dit systeem. Als iedereen gewoon de asielzoekers ‘afkoopt’, moet het land waar de asielzoekers aankomen toch alle migranten opvangen. Wat de deur openzet voor meer pushbacks. En wat met minderjarigen?
• De meningen onder de lidstaten blijven verdeeld. Polen en Hongarije waren altijd al tegen quota voor asielzoekers. Oostenrijk en Slowakije zouden pleiten voor de ondergrens van de som, terwijl Zweden de bovengrens prefereert. In Rome wordt gevreesd dat de deal er niet voor zal zorgen dat migranten effectief in een ander land terechtkomen. Volgens diplomaten in gesprek met Politico mag de deal al afgeschreven worden als Berlijn en Rome het concept niet steunen.

Disproportioneel

• Het bredere probleem is dat de spreiding van asielzoekers niet in verhouding loopt met de lidstaten. Aan de zuidelijke grenzen van Europa is de instroom groot, landen als Italië en Griekenland willen een betere verdeling. Daar komt nog eens bij dat het aantal asielzoekers dat dit jaar Europa binnenkwam, 80.000, al 30 procent hoger ligt dan in dezelfde periode in 2022.
• Onder het systeem dat nu van kracht is, geldt de regel dat het land waar migranten toekomen, de asielaanvragen moet verwerken. Oneerlijk, vinden de landen aan de Europagrenzen, die disproportioneel meer aanvragen krijgen.
• Daarnaast is er nood aan een efficiëntere terugkeer van asielzoekers wier aanvraag niet is goedgekeurd, en dus de EU moeten verlaten.