N-VA en cd&v na Septemberverklaring dichter bij elkaar, Demir met opvallende toenadering naar Crevits tijdens begroting: "Met wat goede wil moeten we toch uit die stikstof raken?"

Haalt de regering Jambon I toch de meet? Die vraag blijft zweven over de Vlaams coalitie, omdat het dossier van de stikstof maar niet opgelost raakt. Het decreet dat via het Vlaams Parlement ingediend is door N-VA en Open Vld ligt als een mes op de keel van de regering. Maar de ploeg van Vlaams minister-president Jan Jambon (N-VA) tankte zichtbaar zelfvertrouwen deze week. Tijdens de begrotingsbesprekingen kreeg cd&v’er Hilde Crevits onverwacht steun van Zuhal Demir (N-VA), in het dossier van de kinderopvang. Het werd geapprecieerd en versterkte de banden. Jambon kreeg z’n triomf, maar vooral, er is ook bij cd&v in de Vlaamse regering echt wel de wil om het niet te laten ontsporen, en samen de rit uit te rijden: “Met goede wil aan beide kanten raken we hier toch uit”, is daar te horen. En bij N-VA zegt men zeker niet ‘neen’: “Het is voor niemand goed om dit helemaal op de spits te drijven, dat hebben wij nooit gewild.” Het grote vraagteken in het geheel is zo misschien wel minister van Landbouw Jo Brouns (cd&v): die moet uiteindelijk wel z’n achterban van de boeren in de ogen kunnen kijken.

In het nieuws: Voor de camera’s verdedigt de Vlaamse regering haar beleid, al neemt de sneer van Jan Jambon naar Sihame El Kaouakibi zowat alle aandacht weg.

De details: In de wandelgangen is het toch zichtbaar: antagonisten N-VA en cd&v zijn misschien wel begonnen aan een nieuwe vrijage.

“Misschien is het niet goed om aandacht te besteden aan een individueel parlementslid, maar, mevrouw El Kaouakibi, de laatste van wie wij in dit halfrond lessen te ontvangen hebben, dat bent u“, zo haalde Jambon uit. En zoals de ijzeren wetten van de media nu eenmaal gelden, was die sneer meteen nieuws op alle sites, veel meer dan het debat over de begroting van de Vlaamse regering.
Jambon kreeg wel een daverend applaus voor zijn uithaal, even voordien hadden Vlaams Belang in haar geheel als fractie en ook een aantal N-VA’ers de zaal verlaten, toen Sihame El Kaouakibi als onafhankelijke na twee jaar het halfrond toesprak. In die twee jaar zat ze thuis met een ziektebriefje, nadat ze midden in een storm rond gigantische subsidiefraude terecht was gekomen: de strafzaak daarrond loopt, verschillende audits waren al vernietigend over haar rol en intenties. Ze wordt vervolgd voor het wegsluizen van een kwart miljoen euro overheidsgeld.
Dat weerhield El Kaouakibi er niet van een onbeschaamde speech te geven, vol vingerwijzingen en zonder enige introspectie, met haar medewerkers van het zelfverklaarde ‘Team Krullie” aanmoedigend op de bezoekersplekken in het halfrond.
- Het gebrek aan vertrouwen in de politiek noemde ze “een olifant in een winkel van fijn porselein”.
- “De mensen vertrouwen het beleid niet en de mensen geloven het parlement niet. Dat is onze fout“, zo verweet ze haar collega’s.
- “De toxische sfeer in deze ruimte maakt ons ziek, maar de manier waarop we vandaag aan politiek doen, maakt de maatschappij ziek”, zo herhaalde ze nog eens haar kritiek op het Vlaams Parlement.
- Ze had het over “politici die iemand naar beneden halen om zelf zichtbaar te zijn” en stelde meteen ook licht ironisch voor om een website “ziekvandepolitiek.be” op te richten.
Het nummertje van El Kaouakibi en de daaropvolgende uithaal van Jambon zoog zo toch een pak aandacht weg van het klassieke debat. Daarin nam de oppositie de gekende posities in.
Vlaams Belang-fractieleider Chris Janssens beukte in op de geloofwaardigheid van Jambon I, met de gekende saus van zijn partij erover: “Wie gelooft er echt dat er een democratisch draagvlak is voor de massamigratie, het geplande verbod op wagens met verbrandingsmotoren of de oversubsidiëring van allerlei linkse en multiculturele projecten?”, zo stelde hij.
Opvallend genoeg maakte Janssens het ook erg persoonlijk, over dat “vertrouwen in de politiek”, naar drie politici die wel niet in de Vlaamse regering zitten:
- “Op het verjaardagsfeest van de minister bevoegd voor de veiligheid wordt door zatlappen tegen politiecombi’s geplast“, zo ging een sneer naar Vincent Van Quickenborne (Open Vld).
- “Politici nemen in de zotste outfits deel aan de meest dwaze televisieprogramma’s, ter meerdere eer en glorie van zichzelf en ook in de hoop hun bekendheid te vergroten”, zo viseerde hij Sammy Mahdi (cd&v).
- En tenslotte Conner Rousseau (Vooruit) kreeg ervan langs. “De voorzitter van de socialisten mag dan wel naar juridische normen geen grensoverschrijdend gedrag gepleegd hebben, hij heeft wel een PV aan zijn zatte broek wegens racisme. Toch behoorlijk grensoverschrijdend voor een socialist, lijkt me.”
Aan de linkerkant liep de kritiek op Jambon I behoorlijk gelijk. “Jullie beweren de hele tijd dat jullie aan de kant staan van hardwerkende Vlamingen, maar ondertussen zien mensen wat ze zien: de schoolfactuur gaat omhoog, de kinderopvang wordt duurder, de buitenschoolse opvang wordt duurder, de energieprijzen gaan uiteindelijk ook weer naar omhoog. De vraag is dan vooral wie u voor de gek denkt te houden. Dit is een facturenregering, punt aan de lijn“, zo stelde Hannelore Goeman, fractieleider van Vooruit.
Een soortgelijke kritiek bij Mieke Schauvliege van Groen: “U ziet een akkoord, wij zien wachtlijsten voor de psychologische hulp, wachtlijsten voor sociale woningen, de personeelstekorten in de ouderenzorg, de onvoorspelbaarheid van De Lijn en de schrijnende budgettaire tekorten voor mensen met een handicap. De samenleving piept en kraakt, maar u weigert te investeren in basiszaken, u weigert te zorgen voor de Vlamingen.”
Bij PVDA bracht Jos D’Haese het iets swingender, goed voor z’n TikTok-filmpjes meteen: “Het motto van deze regering is niet langer: ‘Wat we zelf doen, doen we beter.’ Het motto van deze regering tegenover al die mensen is: ‘Trek uw plan.’ Staat u op een wachtlijst? Trek uw plan. Komt uw bus niet? Trek uw plan. Kunt u uw schoolfactuur niet betalen? Trek uw plan.”

De essentie: Niet El Kaouakibi of de oppositie waren het echte nieuws. Wel dat de cohesie in Jambon I wat lijkt terug te zijn.

Na het absolute dieptepunt voor de Vlaamse regering deze zomer, waarbij het stikstofdossier tot een pijnlijke laatste ministerraad leidde, en vervolgens chemiereus Ineos de vergunning voor een miljardenproject verloor, is de sfeer zichtbaar omgeslagen. Cd&v’ers en N-VA zoeken elkaar opnieuw op, in de wandelgangen. En daarbij werd zichtbaar gezamenlijk de ‘overwinning’ van een geslaagde begrotingsoefening gevierd. Als je wint, heb je vrienden.
Belangrijk daarbij: het schot voor de boeg van Matthias Diependaele (N-VA) bij de start van de begrotingsbesprekingen. Die kwam toen in de pers met de boodschap dat er door de tegenvallende inkomsten (wat een miljard euro minder zou opleveren) toch maar heel weinig mogelijk zou zijn voor de kinderopvang. Opvallend genoeg corrigeerde zijn partijgenote Zuhal Demir (N-VA) hem quasi meteen publiekelijk: er zou wél geld bijkomen daarvoor. Dat leidde intern daar tot wat frictie.
“Wij hebben dat gezien, en ook meteen geapprecieerd van Zuhal. Want voor ons was dat toch cruciaal, dat hadden we laten verstaan. Hilde heeft dat op een bepaald moment heel duidelijk aan Jan laten verstaan: ze moest gewoon die 250 miljoen hebben, zelf kon ze 20 miljoen uit haar budget vinden, om zo op 270 miljoen extra te landen”, zo is bij cd&v aan de top te horen.
Daarbij is de lezing bij cd&v dat ze door de forse lijn van Diependaele wat vastzaten, en in het weekend voor de begroting dan wel fel moesten communiceren. Maar de suggestie om andermaal de Septemberverklaring uit te laten stellen, waarop Crevits hintte in een interview, en wat voorzitter Sammy Mahdi (cd&v) openlijk deed op de Zevende Dag, was in feite niet de bedoeling. “De voorzitter heeft een wat cassante stijl van communiceren. Maar wij wilden het eigenlijk niet oppoken hoor”, zo sust men nu achteraf.
De dreigementen strookten bovendien niet met het akkoord dat Jambon en Crevits al in augustus sloten, om het deze keer niet meer te laten ontsporen tussen de coalitiepartners: een herenakkoord dat de renaissance van de Vlaamse regering moest inluiden, tenminste voor enkele weken.
De zet van Demir om wél ook voor kinderopvang te gaan vanuit N-VA, hielp vervolgens manifest Crevits. Die zat op een bepaald moment in de gesprekken op 180 miljoen euro extra, maar duwde door. “Zeker Ben Weyts (N-VA) vond dat wat lastig, maar goed, we zijn gewoon heel blij dat we eruit geraakt zijn”, zo zegt een Vlaamse minister.
Daarbij is men het zowel bij N-VA als cd&v ook wel eens dat de valse noot in de symfonie van de begroting toch die nieuwe premie van 5.000 euro voor goedkope elektrische wagens is. “Dat is een ongelukkig signaal, en een dossier waar iedere criticus ging opspringen. Dat kon je voorspellen. We hebben het Lydia Peeters (Open Vld) nog zo gezegd: doe dat niet. Want ze had ook een trofee hé: het vervoer in het bijzonder onderwijs is opgelost. Maar nu heeft Open Vld dat helemaal laten ondersneeuwen door die premies voor elektrische wagens.”
Daarbij hoort bovendien een hoog déjà vu gehalte: een klein decennium geleden eiste toenmalige Vlaams minister Annemie Turtelboom (Open Vld) diep in de nacht bij begrotingsbesprekingen ook al zo’n premie, tot grote ergernis van ‘boekhouder’ Geert Bourgeois (N-VA), toen minister-president. Het ging crescendo, tot Turtelboom zelfs boos wegliep én haar zin kreeg. “Een nutteloze maatregel die we daarna snel hebben afgeschaft. Om ze nu dus terug te zien komen”, zo zucht een Vlaams minister.

De grote vraag: Is deze gezamenlijke overwinning nu genoeg om de boel bijeen te houden over stikstof?

“Hoe gaat cd&v nu, als ze hier vandaag allemaal die coalitie verdedigen, straks dan plots uit die regering stappen? Dat kan toch niet?” Binnen de Vlaamse regering was dat na afloop van het debat toch de overblijvende vraag. Want binnen twee weken volgt onvermijdelijk de afloop van het stikstofdossier.
Dan komt de Raad van State met advies over het decreet dat Bart De Wever (N-VA) en Tom Ongena (Open Vld) symbolisch als voorzitters maar ook als Vlaamse Parlementsleden indienden, om zo snel mogelijk een wettelijk kader rond stikstof te forceren, desnoods rond de regering en in het Parlement, met wisselmeerderheden.
Die opmerkingen van de Raad van State zullen meteen de aanleiding zijn om dan binnen de Vlaamse ploeg te kijken hoe men verder kan. Nu al is duidelijk dat één en ander in het voorstel van het decreet moet worden aangepast: wat technische onduidelijkheden, die de critici aangrepen om te stellen “dat 90 procent van de landbouwbedrijven moet sluiten, als dat er komt”. Bij N-VA en Open Vld is duidelijk dat die aanpassingen er zullen komen.
Zo blijft het op het eind van de rit toch vooral ook een politieke discussie: wil men samen verder of niet? In het kamp van Crevits is het na de begrotingsbesprekingen toch duidelijk. “Er moet toch een manier zijn om hier samen uit te geraken? Als er goede wil is, dan moet dat toch echt wel mogelijk zijn, aan beide kanten?”, zo was in de entourage te horen.
De vraag is daarbij of de twee Limburgers in het dossier, Zuhal Demir als minister van Omgeving en Jo Brouns (cd&v) als minister van Landbouw, finaal door één deur kunnen. Brouns kijkt daarbij naar zijn achterban bij de Boerenbond en de landbouwgemeenschap: hij is enorm bezig met wat daar leeft.
De sleutel ligt daarbij straks ongetwijfeld opnieuw bij het duo Crevits-Jambon: van De Wever en Mahdi gaat niets komen. Maar dat de relaties met Demir en cd&v alvast een boost gekregen hebben, helpt wel.

Opvallend: De Vlaamse schuldgraad zit op ‘maar’ 7,34 procent van het bbp. Terwijl België in totaal op 107,3 procent zit volgend jaar.

Het klonk heel zachtjes vanuit Vivaldi, maar wordt straks misschien toch voer voor verkiezingsdebatten: heeft de Vlaams begroting, die zo’n 1,7 miljard dieper in het rood gaat, nu straks de algemene cijfers voor België bij de Europese Commissie verbrod?
Want daar heeft de federale regering aan de Commissie beloofd om het tekort voor 2024 op 4,2 procent van het bbp te houden. Daarvan komt 3 procent van het tekort van de federale overheid, 1,2 procent zouden de deelstaten en de gemeenten zijn. Alleen stijgen de tekorten overal in die laatste twee categorieën, voor volgend jaar: in Vlaanderen, in Wallonië en straks ook in Brussel en de Franse gemeenschap.
Maar in de Vlaamse regering ergert men zich aan die beschuldigingen, als zou het Belgische totale plaatje straks nog de schuld zijn van Jambon I. Daar liet minister van Begroting Matthias Diependaele (N-VA) de schuld eens afzetten tegen de Belgische cijfers.
Daaruit blijkt dat de Vlaamse schuldgraad in 2024 goed zal zijn voor een cijfer van 7,34 procent van het Belgische bbp. Dat stijgt de komende jaren nog heel licht naar 7,77 procent in 2025, en 7,99 procent in 2026. In 2027 is het dan op het hoogste pijl, 8,03 procent, om vanaf 2028 te dalen tot onder de 8 procent.
Ter vergelijking: de Europese Commissie raamt de schuldgraad voor heel België op 106,0 procent voor 2023 en 107,3 procent voor 2024. Met andere woorden: “Het probleem zit echt niet in Vlaanderen”, zo vat men het aan het Martelarenplein samen.

Beslist: Jean-Marie Dedecker eindigt waar hij ook begon in 2019: bij de N-VA.

Het gonsde al langer van de geruchten, hij had zelf ook “woensdag” als beslissingsdag aangekondigd, en vanmiddag om 13 uur 30 in de Kamer komt dan het persmoment: Jean-Marie Dedecker blijft gewoon op de lijst van N-VA staan.
De hele rondedans, met aanhoudende geruchten over een ‘eigen lijst’ met LDD, leveren zo netto voor de 71-jarige Dedecker wel een beloning op: hij trekt deze keer de lijst voor de Kamer, terwijl hij in 2019 nog de lijst duwde. Hij haalde toen 40.000 voorkeurstemmen, kopman Sander Loones haalde er 44.000 toen.
Maar Loones zet nu een stap opzij, en gaat straks de Vlaamse lijst trekken. Een aderlating voor de Kamer, want de West-Vlaming staat bekend als een dossiervreter, die zeker op begroting zijn sporen meer dan verdiende. Van Dedecker kan gezegd worden dat hij op donderdag trouw in de Kamer voor zijn kritische vraag zorgt, maar ook niet veel meer dan dat.
Alleen zat de N-VA wel behoorlijk vast: Dedecker werd door z’n eigen zoon Dimitri fors aan de mouw getrokken om nog eens zijn oude LDD van stal te halen, en zelf met een partij naar de kiezer te trekken. Oudgediende Peter Reeckmans vormde een duo met Dimitri, samen legden ze overal contacten en probeerden de zaak van de grond te krijgen. Reeckmans reageerde al en noemde de beslissing van Dedecker om toch op de N-VA-lijst te gaan staan “de grootste teleurstelling uit z’n politieke loopbaan”.
De hele zaak lokte behoorlijk veel aandacht naar Dedecker, die openlijk de N-VA-top met Bart De Wever op de koffie ontving, maar evengoed ging praten met het Vlaams Belang, en met Open Vld’ers zoals Egbert Lachaert. Het leidt nu uiteindelijk tot een soort status-quo: hij blijft “onafhankelijke” op de N-VA lijst. Meteen toch een wat vreemde positie, want als lijsttrekker kleeft de partij toch behoorlijk fel.
Bij de N-VA wilde men in elk geval een scenario vermijden waarin LDD in elke provincie toch mogelijk een paar procenten zou komen wegkapen: dat zou de partij aanzienlijk wat zetels kunnen kosten. Bovendien staat men niet al te sterk in de meer perifere provincies: West-Vlaanderen en Limburg. In beide kieskringen vreest N-VA voor een ‘zwarte golf’ van Vlaams Belang. In die zin is Dedecker toch een mogelijk schot in de dijk, om een breuk tegen te houden.
Het maakte dat zowel De Wever als Loones erg veel moeite staken in de gesprekken, die nu finaal positief zijn afgerond. Maar voor Loones toch een wat bittere pil: hij kan niet meer naar zijn geliefde Kamer. En ook voor Bert Maertens, de burgemeester van Izegem, die in 2019 nog de West-Vlaamse lijst trok voor het Vlaams Parlement, of voor nieuwkomer Maaike De Vreeze: beiden waren mogelijke namen om die Vlaamse lijst te trekken.
Al was het al langer duidelijk dat Loones zich ook wil focussen op zijn eigen gemeente Koksijde-Oostduinkerke, waar hij absoluut burgemeester wil worden, met zijn lijst “Samen met Sander”. Of mogelijk wacht dan ook nog een post als Vlaams minister, om de pijn van een exit uit de Kamer te verzachten: West-Vlaanderen heeft niet echt een kopstuk meer bij N-VA sinds het vertrek van Geert Bourgeois. Loones zelf was ooit 28 dagen minister van Defensie, vóór de regering Michel I viel over het Marrakesh-pakt.

The Big Picture: De Franstaligen hebben eindelijk hun interne staatshervorming klaar. Een interessante opening van de federale debatten straks?

Net omdat de tekorten en schulden in de Waalse en Brusselse regering, maar zeker ook in de Franse Gemeenschap (officieel de Federatie Wallonië-Brussel) verder oplopen, drong zich al langer een sanering op: een “interne staatshervorming”, zoals de Franstalige partijen dat doopten.
Niet toevallig kwam de minister-president van die Franse Gemeenschap, Pierre-Yves Jeholet (MR) gisteren met een soort “noodkreet” over zijn budget: hij wist wat er in de pijplijn zat.
Vandaag lekt in Le Soir dat PS, MR en Ecolo immers een deal hebben rond het hertekenen van de bevoegdheden en taken. Of toch bijna…
Aan Vlaamse kant is die ‘fusie’ tussen gemeenschap en gewest in praktijk al veel langer gebeurd: daar is er één Vlaamse regering, met 9 ministers. Die beheren samen alles.
Aan Franstalige kant waren er lang plannen om ook daar die gemeenschap, en zeker het kluwen aan commissies daarbij in Brussel af te schaffen: Paul Magnette (PS) droomde openlijk van gewoon nog drie gewesten: Brussel, Wallonië en Vlaanderen. Of misschien vier, met de Duitse Gemeenschap er dan bij als gewest.
Maar zo ver komt het niet, ook al omdat men het bij de MR wel wilde overwegen, maar niemand het praktisch uitgewerkt kreeg om dan onder meer het onderwijs en de RTBF nog te gaan splitsen tussen Brussel en Wallonië.
Hoewel de relaties tussen Magnette en Jean-Marc Nollet (Ecolo) enerzijds en Georges-Louis Bouchez (MR) anderzijds al langer openlijk zeer gespannen zijn, lukten de drie partijen er toch in de gesprekken geheim te houden, en nu met een deal te komen. Een opsteker voor Bouchez, die kan zeggen dat hij met Magnette en Nollet wél deals gedaan krijgt.
Daarbij kreeg elke voorzitter hulp van één rechterhand, om zo de technisch moeilijke onderhandelingen te voeren: Axel Miller bij Bouchez, Laetitia De Mauri of Amaury Caprasse bij Magnette en Mohssin El Ghabri bij Nollet.
Het resultaat is geen ‘Big Bang’, maar de Franse Gemeenschap wordt wel uitgekleed tot op nog vier bevoegdheden: Onderwijs, Onderzoek, Cultuur en het ‘audiovisuele’ (lees: de RTBF). Andere bevoegdheden zoals Jeugd en Gelijke kansen verkassen naar de gewesten. De enige struikelsteen zou nog ‘Sport’ zijn, wat de MR absoluut bij de Franse Gemeenschap wil houden.
In ruil zouden dan een pak minder ministers overblijven, minder kabinetten ook, en vooral ook minder parlementsleden bij die Franse Gemeenschap.
Finaal is er ook de vraag of Vlaanderen dan bereid zou zijn om een deel van hun gemeenschapsbevoegdheden over te dragen naar het Brussels gewest: dat zou het in elk geval logischer maken, om één geheel te hebben. Anders wordt het kluwen nog groter. Maar zo worden de Franstalige partijen wel “demandeur”, om straks naar een hertekening of staatshervorming te gaan.

Ook genoteerd: Plots komen er twee Parlementaire onderzoekscommissies bij, naar misbruik binnen de kerk.

Bij de VRT is de documentaire ‘Godvergeten’ rond misbruik in de kerk stevig begeleid door een offensief in andere tv-programma’s en op radio: het effect is dat nu ook de Wetstraat in beweging komt. Want kijk: alle Vlaamse partijen zijn nu vragende partij om onderzoekscommissies op te richten, zowel in de Kamer als het Vlaams Parlement.
Daarbij zou dat onderzoek zich kunnen toespitsen op de vraag waarom tijdens operatie ‘Kelk’, waarbij het gerecht misbruik onderzocht, er bewijsmateriaal verdwenen is. Dat suggereerde men bij Vooruit alvast.
Ook Kamerlid Stefaan Van Hecke (Groen), zelf de justitiespecialist, wil dat het onderzoek zich toespitst op het gerecht. “Is er ongeoorloofde druk uitgevoerd? Werden er fouten gemaakt? Als er twijfel is aan de correctheid van het onderzoek, moeten we dat opklaren”, zo stelde hij aan De Standaard.
Eerder was er al een ‘bijzondere onderzoekscommissie naar seksueel misbruik binnen de kerk, die van 2010 tot 2011 liep in de Kamer. Maar die is minder sterk dan een echte onderzoekscommissie, die de bevoegdheden van een onderzoeksrechter heeft.
De vraag is wel of er nog veel resultaat moet verwacht worden, deze legislatuur. Want zo’n commissies vergen doorgaans toch wat tijd om op te zetten. Volgende week woensdag bespreekt de commissie Justitie in de Kamer de vraag.
Maar zowat elke expert in de Kamer erkent dat het bijzonder moeilijk wordt om daar nog veel concreets uit te gaan halen. Ondertussen heeft elke partij wel haar steun kunnen betuigen, aan zo’n commissie.

Pijnijk (1): In de Kamer krijgt minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke (Vooruit) er zijn griepprik bij de apothekers niet door.

Het stond aangekondigd op alle sites bij “wat verandert er vanaf 1 oktober?”: de griepprik die mensen voortaan bij hun apotheker kunnen gaan halen. Maar dat gaat niet door. Want Vandenbroucke had er toch iets te snel op gerekend dat het voorstel door de Kamer zou raken. Maar in de Commissie Volksgezondheid stribbelde Vlaams Belang tegen: Kamerlid Dominique Sneppe ging niet akkoord met de “versnelde procedure” die Vandenbroucke wilde, en de oppositie kan dat tegenhouden: zij kunnen een tweede lezing aanvragen.
Het voorstel zelf is ook niet onomstreden: bij de artsen is men niet al te enthousiast dat apothekers meer en meer zelf ook prikken kunnen toedienen. Artsenbond ASGB uitte felle kritiek. Ook bij N-VA en MR waren er wel wat vragen.
Maar Vandenbroucke reageerde bijzonder fel in de Kamer: “Zijt ge niet beschaamd als Vlaams Belang? Zijt ge niet beschaamd? U hebt geen idee over Volksgezondheid want dat interesseert u niet. Wat u interesseert, is dingen hier vertragen”, zo beet hij het Vlaams Belang-parlementslid toe.
In de wandelgangen van de meerderheid wijst men nochtans op het feit dat elke minister altijd zijn huiswerk moet maken, en “terugtellen” voor hij of zij iets aankondigt: hoeveel tijd is nodig om een voorstel door de Kamer te krijgen? “Een minister die er zomaar op rekent dat de oppositie de tweede lezing wel zal laten vallen, is toch wat hoogmoedig. Wie het schoentje past, trekke het aan”, zo klinkt binnen Vivaldi.

Pijnlijk (2): In het Vlaams Parlement nauwelijks interesse voor het Belgische voorzitterschap van de EU in 2024.

Ook het Vlaams Parlement heeft een Commissie voor Buitenlandse Zaken, want Vlaanderen bluft graag dat het een “eigen buitenlandbeleid” voert. Maar daar toch wel een pijnlijk moment deze week: men organiseerde “een gedachtewisseling over de Vlaamse rol in het Belgische voorzitterschap van de Raad van de EU”. Daarop verschenen drie mensen van de administratie én een diplomatiek adviseur, om met de Parlementsleden te komen discussiëren.
Alleen, er daagde haast niemand op: er waren slechts drie Parlementsleden in de zaal. De voorzitter van de commissie, Cathy Coudyser (N-VA) reageerde dat ze “beschaamd was”, want “dat voorzitterschap staat voor deur en is super belangrijk voor Vlaanderen”. Ze gaat een brief sturen naar de voorzitter van het Vlaams Parlement, om haar beklag te doen.