Kamer brengt zichzelf in diepe crisis

Een bijzonder pijnlijke affaire voor premier Alexander De Croo (Open Vld), die tijdens het vragenuurtje meerdere sneren kreeg van Raoul Hedebouw (PVDA) over “papa De Croo”. Die laatste, Herman De Croo (Open Vld), heeft tien jaar lang elke maand een premie van zo’n 6.000 euro bovenop zijn pensioen gekregen, vanuit de Kamer. Ook Siegfried Bracke (N-VA) genoot na hem van hetzelfde systeem. Zo gaat zowel Open Vld als N-VA flink de dieperik in, terwijl men bij de PS lacht: “Voor één keer zijn we niet betrokken bij het schandaal.” Insiders wijzen erop dat Kamer-voorzitter Eliane Tillieux (PS) de onwettige extra premies bij de hoogste gepensioneerde ambtenaren van de Kamer op het spoor kwam, nadat een misnoegde medewerker, die de premies niet kreeg, ging biechten. Maar Tillieux gooide meteen ook de extra vergoeding voor de oud-Kamervoorzitters mee op de stapel, die zo in het oog van een storm kwamen. “Wil de PS afleiden van hun eigen schandalen in het Europees Parlement?”, zo luidt de commentaar. Alleen komen de Kamer en voorzitter Tillieux wel heel bleek uit de crisis: zijzelf slaagde er niet in deftig te communiceren, de instelling en alle leden moesten toegeven dat ook zij de budgetten hadden goedgekeurd.

In het nieuws: Twee keer moet Eliane Tillieux (PS) haar interview doen, voor Villa Politica: het levert een hallucinant stukje televisie op.

De details: Uiteindelijk moet men schoorvoetend toegeven: er stond wel degelijk een aparte lijn in het budget van de Kamer, jaar na jaar, voor “weduwen en oud-voorzitters”, die hun extra financiële premie kregen. Het budget dit jaar: 103.000 euro.

De eerste burger van het land wordt geacht quasi tweetalig te zijn: hoe lastig is het anders om constant vergaderingen te moeten leiden in zowel het Nederlands als Frans? Maar gisteren maakte Kamervoorzitter Tillieux pijnlijk duidelijk, voor de camera’s, dat ze op crisismomenten het Nederlands helemaal niet beheerst zoals het zou horen, in haar functie.
De Kamer staat voor haar zwaarste interne crisis in jaren: deze week bracht Tillieux zelf uit dat een groepje gepensioneerde topambtenaren van de instelling jarenlang een extra pensioen bovenop het wettelijk maximum heeft gekregen. De bedragen lopen in de miljoenen euro’s, en de constructie is manifest illegaal: de pensioenen van ambtenaren zijn immers wettelijk geplafonneerd.
Maar de 56-jarige PS-politica uit Namen die sinds 2020 de Kamer voorzit, straalde gisteren een combinatie uit van onmacht en onkunde, in het midden van de storm. Want ze raakte amper uit haar woorden, toen ze voor de camera’s van Villa Politica toelichting kwam geven. En nog erger: ze beweerde eerst dat de extra toelagen voor de oud-voorzitters van de Kamer, voor De Croo en Bracke dus, niet zichtbaar waren in de begroting.
Toen fractieleider Sofie Merckx (PVDA) Tillieux daar in de gang naast het halfrond, vlak na haar tv-interview confronteerde met de tabellen uit de begroting, en de expliciete ‘lijn’ in die tabel met daarop de vermelding “vergoeding gewezen Kamervoorzitters en weduwen”, marcheerde Tillieux, die al te laat was om de zitting te openen, opnieuw naar de camera’s van Villa Politica, om een tweede interview te geven, én zichzelf zo te corrigeren. “Ja, er is wel degelijk een lijn in de begroting”.
Daarmee gaf Tillieux toe dat jarenlang het Parlement die vergoeding aan De Croo en Bracke heeft goedgekeurd, door de begroting van de Kamer te stemmen. Al die jaren stelde niemand vragen.
Of toch: de PVDA fulmineerde, bij het begin van de zitting kreeg partijvoorzitter Raoul Hedebouw het woord, en bracht heel het halfrond tot een pijnlijke stilte. De lichaamstaal van veel Kamerleden verraadde pijnlijke schaamte, terwijl Hedebouw de woorden “in the pocket“, “zakkenvullers” en “leugenaars” over de volksvertegenwoordigers deel rollen.
Daarbij beweerde de PVDA-voorzitter dat zijn partij de enige was, met Marco Van Hees (PVDA) als specialist, die jarenlang aan de bel had getrokken, en met een amendement ook die bewuste vergoeding had willen laten schrappen. “En wie stemde tegen? Iedereen hier“, zo sneerde Hedebouw.

De essentie: In de jaren ’90 en zeker onder Herman De Croo in 2003 voerde men via de achterdeur extra financiële privileges in voor de toppolitici.

De stelling van Hedebouw, dat PVDA zowaar als enige wist waar de klepel hing, snijdt echter geen hout. Ja, Van Hees diende dat amendement op de begroting in, in 2020. Maar dat deed hij daarna niet meer. Plus, de PVDA communiceerde er nooit over, nadien. En diezelfde Van Hees, aanwezig op de meeting woensdag toen Tillieux de constructies bekend maakte aan de huidige Kamerleden in het Bureau van de Kamer, viel uit de lucht, en reageerde even verontwaardigd als de andere toehoorders.
De uitleg van Hedebouw “dat we niet op alles tegelijk kunnen schieten”, die hij deed bij Terzake, klonk daarom wat magertjes. En Vooruit merkte meermaals op: “Waarom, als jullie het wisten, hebben jullie nooit in plenaire vergaderingen dit aan de kaak gesteld, in plaats van in een kleine commissie, waar wij niet zetelen?”
Maar ondertussen heeft PVDA wel handig het hele dossier naar zich getrokken. Veel meer dan bijvoorbeeld Vlaams Belang, dat opvallend stil bleef bij het begin van de plenaire zitting. Tegelijk merkte Barbara Pas, de fractieleider van het Belang, later in haar tussenkomst wel terecht op dat de oud-voorzitters ook nog steeds genieten van een chauffeur van de Kamer, een ander privilege dat niet van deze tijd meer is.
De vraag blijft dan hoe het hele systeem in de begroting van de Kamer sloop. Het antwoord zit hem in een regeling die in 1998 al uitgewerkt werd door vijf traditionele partijen in het college van de quaestoren, die instaan voor de financiën van de Kamer: PS, Vooruit, Open Vld, MR en cd&v. Dat blijkt uit een document dat circuleerde, gisteren in de wandelgangen. Die regeling werd wel nooit gestemd, in de Kamer.
Die extra uitkering verscheen echter wel in de begroting van de Kamer, jaar na jaar. “Maar die bedragen golden als een stuk financiering van oud-medewerkers van hen, zo was de veronderstelling. De toelichting was nooit erg gedetailleerd, om ‘t minste te zeggen”, zo legt een prominent Kamerlid uit waarom het telkens passeerde.
Maar erger, in 2003, onder het voorzitterschap van De Croo, ging men nog een stapje verder. Er kwamen extra voordelen bij voor oud-voorzitters, zoals die chauffeur voor levenslang. En zijn eigen topambtenaren gingen ‘creatief’ aan de slag met de regeling, om voor zichzelf een royaal extra pensioen toe te kennen. Een ‘interpretatieve nota’ gaf de basis voor extra euro’s bij hun pensioen. Die regeling was manifest niet wettig, en werd dan ook begraven in allerlei andere uitgaven: die was ook niet zichtbaar in de begroting. “Die bonussen van de topambtenaren konden wij onmogelijk zien in de begroting van de Kamer.”
En net op hetzelfde moment dat de topambtenaren in 2003 dit bedisselden in de Kamer, kreeg ook De Croo als voorzitter, dicht bij pensionering, opnieuw een verhoging van zijn toekomstig extra pakket. “Dat lijkt me allerminst toeval”, zo is bij een insider te horen.

De grote vraag: De systemen voor De Croo en Bracke waren niet frauduleus of onwettig. Houden zijn dan hun geld?

“Neen, die premies voor de oud-voorzitters zijn niet buiten de wet gebeurd, want het gaat niet om extra pensioen, maar om een vergoeding wanneer het Parlementair mandaat stopt”, zo probeerde Tillieux nog voor de camera’s uit te leggen gisteren. Een belangrijke nuance in het verhaal dus.
Want de ambtenaren van de Kamer zijn manifest in fout, en hun extra toelages zijn in strijd met de wet. Een terugvordering van die bedragen kan dan ook niet anders. Maar Tillieux wees er fijntjes op dat dat niet geldt voor De Croo en Bracke: het gaat immers officieel niet om een aanvulling op hun pensioen, hoewel het in praktijk dat wel is.
Onder meer André Flahaut (PS) en Patrick Dewael (Open Vld) hebben als oud-voorzitters geen gebruik gemaakt van de regeling, omdat ze allebei nog in de Kamer zetelen. En Herman Van Rompuy (cd&v) kreeg de extra’s niet, omdat hij niet lang genoeg Kamervoorzitter was.
Maar dat brengt meteen zowel voor Open Vld als N-VA straks een heel vervelende kwestie naar voor: geven De Croo senior en Bracke dan het geld terug, of niet? Want zowat iedereen in de Wetstraat is het er vandaag over eens dat de systemen laakbaar zijn: Kamervoorzitters verdienen al het best van heel de politiek, en genieten van een zeer royaal pensioen. Daar nog eens 6.000 euro, of in het geval van Bracke zo’n 3.000 euro bovenop, plus chauffeur: het is gewoon niet uit te leggen.
“Het is altijd heel moeilijk om over andermans centen uitspraken te gaan doen“, zo moest N-VA-fractieleider Peter De Roover toegeven, voor de camera’s van Terzake, op de vraag of Bracke de bedragen nu gaat terugbetalen. En De Croo liet in een persbericht samen met de partij Open Vld al weten “dat hij terugbetaalt, als er iets illegaal zou gebeurd zijn”.
De schade dreigt zo groot te worden, voor beide partijen. Zeker voor premier De Croo dreigt z’n naam toch onrechtstreeks mee in het modderbad te gaan.
“En misschien was het daar de PS wel om te doen“, zo was gisteren in de wandelgangen van de Kamer te horen. Want waarom legde Tillieux plots beide dossiers, de frauderende topambtenaren én de oud-Kamervoorzitters in één beweging op tafel van heel de Kamer?
De hele zaak zou immers aan het rollen zijn gegaan, toen een misnoegd personeelslid van de Kamer ging klagen bij de dienst Pensioenen, over de illegale constructie die enkele van zijn oud-collegae genoten, en hij niet. Tillieux, die niets wist van wat haar topambtenaren dan al twee decennia hadden bedisseld, viel uit te lucht.
“Er wordt doelbewust verwarring toegevoegd door de situatie voor de topambtenaren bovenop die van oud-voorzitters te zetten”, zo duidt een lid van het Bureau van de Kamer. “Daarbij is het niet moeilijk te zien dat de PS nu de schijnwerpers vol zet op vader De Croo, en weg van hun eigen schandaal in het Europees Parlement”, zo legt een insider uit.

En nu? Beseft men wel de urgentie, in het Huis van de Democratie?

De reactie gisteren was toch erg lauw, van de Kamervoorzitster. Zij bestelde een onderzoek en wacht op de resultaten om te zien “of iets illegaal gebeurd is” en “het geld wordt teruggevorderd”.
De warrige communicatie van de voorzitster hielp niet. Maar evenmin de uitspraken van Open Vld-fractieleider Maggie De Block, die ook al bij Terzake beweerde “dat iedereen hiervan wist”. Haar collega’s in de Kamer waren er alvast niet mee gediend: “Dat de liberalen hier nu iedereen proberen bij de sleuren, om vader De Croo te beschermen, is wel heel kleintjes.”
Een structurele financiële controle van de Kamer dringt zich op, niet een eenmalig ‘onderzoek’. Transparantie van de statuten en regelingen is wel het minimum, wil men als huis van de Democratie het vertrouwen van de burger genieten, zo luidde het toch vrij eensgezind bij zowat alle Kamerleden die we gisteren informeel spraken.
Want dat het hele schandaal alweer een klap betekent voor de traditionele partijen, inclusief N-VA, waarbij enkel extreemrechts en links dreigen winnen, dat kan het kleinste kind zien.

Vandaag op de agenda: Boerenkrijg in Brussel.

Ooit, in de jaren ’70, waren het legendarische betogingen in de hoofdstad. Vandaag zijn het tussen de 2.500 en 3.000 mensen, die vanuit alle hoeken van landelijk Vlaanderen naar de hoofdstad trekken, met hun tractoren.
De verkeershinder is er niet minder dan wanneer een massabetoging te voet van het Noordstation naar het Zuidstation trekt: alle tunnels in de hoofdstad zijn afgesloten, en ook de toevoerwegen kennen grote vertragingen. Machines vullen nu eenmaal veel ruimte op straat.
Politiek gezien stond Tom Van Grieken (Vlaams Belang) meteen op de eerste rij, om “onze boeren” te steunen: Vlaams Belang wierp zich in heel het landbouwdossier al meermaals op als de zweeppartij, in de rug van cd&v.
Maar ook daar doet men alsof dit ‘hun’ protest is: “De colonnes tractoren zijn onderweg richting Brussel om duidelijkheid en een toekomstperspectief te eisen voor onze lokale voedselproductie in Vlaanderen. Onze boeren verdienen niets minder dan dat”, zo tweette Tom Vandekendelaere (cd&v), Europees Parlementslid, maar evengoed vertegenwoordiger van de Boerenbond binnen cd&v gretig filmpjes van rijen tractoren.
Dat de betoging eerst moet passeren, en dat cd&v daarbij absoluut niet kop van jut wilde zijn, is zo wel heel duidelijk: de woede zal zich ongetwijfeld kanaliseren richting Vlaams minister van Omgeving Zuhal Demir (N-VA), die een lastig stikstofakkoord forceerde, om zo een algemene bouwstop te vermijden.
Maar ook uit haar partij klinkt veel sympathie, bij Theo Francken (N-VA), die al langer een andere kaart trekt intern bij N-VA: “Vandaag trekken duizenden boeren naar Brussel. Ze vragen rechtszekerheid én toekomstperspectief. In deze onzekere tijden is dat niet te veel gevraagd. Door de beperkte en dichtbevolkte ruimte staat het samenleven in Vlaanderen onder druk, door de Russische invasie in Oekraïne.”

Ook op de agenda, vermoedelijk niet vandaag: De Vlaamse regering komt dit weekend bijeen.

Traditioneel roept Jan Jambon (N-VA) als minister-president zijn regering bijeen op vrijdag voor een ministerraad. Maar dat doet hij even niet, als het over stikstof gaat. Eerst de zaak wat laten afkoelen na de betoging, om dan ongetwijfeld dit weekend het fameuze stikstofdossier erdoor te krijgen.
Daarmee zit Jambon meteen aan het eind van z’n eigen deadline, die hij legde op “een week na de Krokusvakantie”. Het zou niemand mogen verbazen dat het opnieuw een marathon wordt, gezien de gevoeligheden.
Twee grote knopen blijven op tafel liggen, na de meeting van dinsdagnacht: de gelijkschakeling van de industrie en landbouw in de uitstootnormen, en de mogelijke verschuiving van stikstof tussen landbouwbedrijven.
En hoewel beide kampen gestopt zijn met de openlijke vijandelijkheden en de oorlogstaal, zelfs achter de schermen, belooft het een heel moeilijke noot om kraken:
- Want bij N-VA is men er rotsvast van overtuigd dat een al te grote aanpassing van het stikstofakkoord van vorig jaar een hele lawine van nieuwe procedures op gang zal brengen, mét een nieuw openbaar onderzoek. Dat zou finaal de zaak alleen maar vertragen, en dat kan niet meer voor de grootste partij: dat zou hele sectoren in de bouw en industrie in problemen brengen, door een stop in vergunningen. Veel marge tot aanpassingen is er dus niet.
- Maar cd&v heeft zich zo vastgezet op het dossier, en voelt zich gesteund door een achterban waaruit heel positieve reacties komen: de ‘platteland strategie’ van voorzitter Sammy Mahdi (cd&v) lijkt voor de cd&v-top helemaal te werken.
Hoe dat uiteindelijk te verzoenen valt in de Vlaamse regering, blijft een open vraag. Mogelijk speelt Hilde Crevits (cd&v), die als vice-ministerpresident de hoofdonderhandelaar is voor cd&v, samen met Jambon dan de finale rol. Beiden willen overduidelijk een akkoord, om verder te kunnen met de regering.

Vandaag op de agenda (3): Het lot van Olivier Vandecasteelde ligt bij het Grondwettelijk Hof.

Vandaag spreekt het Hof zich ten gronde uit over een verdrag met Iran, om gevangenruil mogelijk te maken. De federale Vivaldi-coalitie stemde zo’n verdrag, om de Belgische ngo-medewerkers Olivier Vandecasteelde in Iran vrij te krijgen.
In ruil was België dan van plan om de veroordeelde terrorist Assadolah Assadi naar Iran te sturen. Die geheime agent van het regime in Teheran werd tot 20 jaar cel veroordeeld in België, omdat hij van plan was een bijeenkomst van de Iraanse oppositie in Europa op te blazen. Hij werd op heterdaad betrapt.
Het Hof stak een stokje voor die uitlevering en schorste het verdrag, omdat ze expliciet overtuigd waren dat Assadi zijn straf in Iran nooit zou gaan uitzitten: eens toegekomen in Teheran zou hij meteen op vrije voeten komen. Maar dat was geen uitspraak ten gronde, die volgt vandaag.
Verschillende internationale organisaties, maar ook de Iraanse oppositie trokken naar het Grondwettelijk Hof, om het verdrag aan te vechten. Ook de oppositie van N-VA en Vlaams Belang is fel tegen dat verdrag.
Maar de Vivaldi-coalitie en vooral de familie van Vandecasteele hopen vurig dat het Hof nu wel het licht op groen zet. De man uit Doornik zit al meer dan een jaar in een Iraanse cel, onder slechte omstandigheden. Hij zou ondertussen veroordeeld zijn tot jaren cel en zelfs zweepslagen, al is dat allemaal informatie die niet via officiële kanalen bevestigd wordt. De familie wist ondertussen ruime aandacht voor het lot van Vandecasteelde te krijgen in de media en bij de publieke opinie.
Het is vrij duidelijk dat het Iraanse regime gewoon de ngo-medewerker ziet als levende pasmunt, om zo een eigen agent vrij te krijgen uit een Belgische cel.
Eerder deze week nog had premier Alexander De Croo (Open Vld) een gesprek met de Iraanse president Ebrahim Raïsi over de zaak Vandecasteele. Daar liet die eerste nog eens weten dat de Belg “onschuldig in de cel zit, in mensonwaardige omstandigheden”. Ook minister van Buitenlandse Zaken Hadja Lahbib (MR) sprak haar ambtgenoot in Iran over de zaak, maandag al.

Om te volgen: Een pijnlijk visa-schandaal wijst naar de verantwoordelijkheid van de Vlaamse regering, en minister van Werk Jo Brouns (cd&v). Maar die kaatst de bal richting het federale.

Hoorzittingen over visafraude, het was ooit wekenlang het werk van het federale Parlement, in de Kucam-affaire. Maar gisteren was het de beurt aan het Vlaams Parlement, waar toch wel een heel forse zaak van fraude steeds meer aan het licht komt. Verschillende Parlementsleden beten zich hier al in vast, maar kregen gisteren zeker niet alle antwoorden.
Alles start bij de Belgische consulaten in Istanbul en Rabat, in Turkije en Marokko dus. Daar legden diplomatieke medewerkers eind vorige jaar de puzzelstukken bijeen: er was een vreemde toename in het aantal aanvragen voor een visum voor de EU, via Belgische bedrijfjes.
Daaruit blijkt dat een heleboel Turken en Marokkanen plots werkvisa verkregen voor wel erg kleine en nietszeggende vennootschappen, een soort spookbedrijven. Op die manier konden een groot aantal personen zonder veel problemen in de Europese Unie raken, via België, terwijl ze eerder al op allerlei andere manieren hadden geprobeerd om door de EU-poort te gaan.
Het gaat niet om een paar gevallen: alleen al in Turkije zijn op dit moment 758 dossiers zo ‘on hold’ gezet. Gevreesd wordt dat er in tussentijd al veel meer Turken en Marokkanen door de mazen van het net gingen.
En die mazen zitten vooral op Vlaams niveau, bij de bevoegdheid van Jo Brouns. Weinig Vlamingen weten ondertussen dat de man ook minister van Werk is, omdat hij zodanig bezig is met Landbouw, maar die aanvragen controleren valt onder zijn bevoegdheid. Immers: het is de Vlaamse overheid die de controle op de aanvragende werkgever moet doen. Het federale niveau moet enkel onderzoeken of de persoon dan een “gevaar voor de openbare orde is”, met andere woorden of hij crimineel is. Dat laatste blijkt haast nooit het geval.
Maar communicatie tussen het federale niveau, en de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ), en het Vlaamse, toont aan dat die laatsten haast nooit een echte controle deden op de werkgevers. Tenminste, dat blijkt uit een brief van DVZ, die deze week lekte in de pers, waar men die toestand fel aanklaagde.
In de hoorzittingen gisteren was Freddy Roosemont, de baas van DVZ, dan ook eerlijk: er was “een groot gebrek aan dialoog tussen de federale en Vlaamse administraties”. En “dat is ongezond”, zo concludeerde die. Want zelfs nadat de consulaten in Rabat en Istanbul de fraude vaststelden, bleef het maar duren. Bij DVZ stuurde men brieven, naar de Vlaamse dienst Economische Migratie, om aan te geven dat sommige bedrijven gewoon niet bestonden.
Maar dat ontkende de baas van die dienst, Ann Bogman, dan weer fel: “Het is onmogelijk dat wij vergunningen zouden afgeleverd hebben aan werkgevers die niet bestaan”, zo stelde ze. En ook minister Brouns zelf verweerde zich in de commissie: “Vanaf dag 1 en tot de laatste dag als het ware wil ik de nultolerantie op het vlak van illegale tewerkstelling hanteren”, zo stelde hij.
Maar opvallend, hij kaatste de bal terug naar het federale niveau, en dus zijn partijgenote Nicole de Moor (cd&v), die federaal ultiem bevoegd is. In een bijzonder lange uitleg van de feiten stipte Brouns aan dat hij via de kabinetschef van de Moor op de hoogte gehouden is, maar dat zijn diensten via DVZ wel heel gebrekkige informatie kregen. Daarbij klaagt Brouns over het feit dat de Vlaamse diensten op 22 februari een cruciale meeting hadden met het federale niveau, om 14 uur, en pas “om 12 uur 56 kregen onze diensten de nodige informatie van DVZ”.
“Het standpunt van Vlaanderen ter zake is dat wij enkel een toelating kunnen intrekken indien er fraude zou zijn gepleegd om de toelating tot arbeid te verkrijgen, bijvoorbeeld bij een vervalst cv of diploma. Dat moet je dan natuurlijk ook kunnen vaststellen. In de andere gevallen komt het de federale overheid toe om het verblijf te weigeren wegens proceduremisbruik”, zo tikte Brouns de bal weer handig door. Vraag is of de federale overheid, na de Zesde Staatshervorming, waarbij beslist werd om zelf arbeidsvergunningen te gaan geven, nog veel bevoegdheden heeft op dat vlak.
Zo blijft het een beetje een welles-niets spelletje tussen beide niveaus, terwijl wel duidelijk is dat het om honderden gevallen van fraude gaat. Maar door een overvloed aan nieuws, en een crisis in de Vlaamse regering, raakte het dossier wat ondergesneeuwd.

Ook nog hangende: De federale regering rijdt zich vast in asiel en migratie.

Tegelijk op het bord van de Moor en zeker ook premier Alexander De Croo: de aanpak van de asielcrisis. Het was de eerste minister, die deze week aangaf dat hij het dossier expliciet naar zich wilde trekken, onder meer op de bilaterale contanten die hij toch al heeft met zijn vicepremiers over de begroting, de fiscale hervorming, de pensioenen en energie.
Maar of het dossier snel vlot getrokken raakt, is maar zeer de vraag. Want de Moor legde zelf al voor de Krokusvakantie een hele reeks voorstellen op tafel. Onder meer striktere gezinshereniging, striktere terugkeer, maar ook verscherping van de regels voor wie precies opvang krijgt (enkel wie in asielprocedure zit, en niet wie in regularisatie zit): het maakte deel uit van een groter pakket dat ze wilde erdoor krijgen, om toch maar de druk op haar diensten te verminderen. De Croo en de liberalen zitten overigens ook op die lijn.
Bedoeling was vandaag op de kern al een doorbraak te krijgen. Maar dat lukt hoe dan ook niet. Want de drie linkse partijen, Groen, Ecolo en PS, wilden dat de Moor hoe dan ook eerst de acute crisis oplost, met een tentenkamp dat aan het kanaal tussen Molenbeek en Brussel is verrezen de afgelopen dagen.
Daarbij circuleren wel wat plannen, onder meer noodopvang op schepen. Maar dat kan dan weer niet voor het linkerblok. Zo zit de zaak voorlopig helemaal vast.

Plus: De moeder van Conner Rousseau krijgt een topjob bij de socialistische mutualiteiten.

Opvallend is het wel: Christel Geerts wordt benoemd als voorzitter van Solidaris, de fusie van de vroegere Bond Moyson, de Voorzorg en de Socialistische mutualiteiten. Dat brengt De Morgen. Geerts volgt een andere oudgediende uit de socialistische familie op: Micheline Scheys. De benoeming gebeurde eind vorig jaar al, in alle stilte.
Geerts is oud-senator en niemand minder dan de moeder van Conner Rousseau. Op diens nieuwjaarsreceptie, dit jaar in Sint-Niklaas, zette hij z’n moeder nog uitgebreid in de bloemen, omdat zij na jaren dienst voor de partij op pensioen ging. Nu blijkt ze toch nog even actief te blijven: de 61-jarige professor Gerontologie aan de VUB wordt voorzitter. Zo leidt ze ook het strategisch comité van de Mutualiteiten voortaan. Maar een echt uitvoerende functie is het niet, het is grote baas Paul Callewaert die de strategie in de feiten uitstippelt.
Het is geen groot geheim dat Rousseau dicht staat bij Callewaert, die hij ziet als een belangrijk klankbord binnen de socialistische familie. Rousseau mag dan zijn partij fors vernieuwd hebben en van naam doen veranderen, hij blijft enorm investeren in het eigen rode netwerk.
Bij de partij ontkennen ze niet dat “als moeder van Conner de goede band met de partij hen natuurlijk goed uitkomt”. Maar tegelijk zijn er de kwalificaties van Geerts zelf, die jaren vrijwilliger was bij Solidaris, en als professor in dat vakgebied zit.