Het viel ECB-watcher Carsten Brzeski (ING) op dat Christine Lagarde gisteren in haar beleidstoelichting een van de drukst becommentarieerde economische termen, wellicht met opzet, niet gebruikte.
Lagarde schetste een somber beeld van de economie, met de heropeningen na de coronasluitingen als enig lichtpunt. “Het conflict in Oekraïne en de daaraan verbonden onzekerheid drukken zwaar op het vertrouwen van bedrijven en consumenten”, verklaarde ze. “Handelsverstoringen leiden tot nieuwe tekorten aan materiaal en productiemiddelen. Door sterk stijgende prijzen van energie en grondstoffen loopt de vraag terug en wordt de productie geremd.”
Stagflatie
Kortom: een combinatie van verzwakkende groei en oplopende prijzen. “Lagarde heeft vermeden dit ‘stagflatie’ te noemen”, schrijft Brzeski in een analyse. “Maar wij denken dat als het loopt als stagflatie en het praat als stagflatie… U weet wel wat we bedoelen.”
Dat de ECB, in tegenstelling tot vele anderen, de term niet in de mond neemt, heeft wellicht te maken met de eraan verbonden connotatie van crisis. Stagflatie wordt doorgaans in verband gebracht met moeilijk te beheersen tweederonde-effecten, zoals een loon-prijsspiraal, die de inflatie blijven voeden. Maar volgens de Europese Centrale Bank blijven de loonsverhogingen in eurozone vooralsnog “gedempt”.
Een snelle renteverhoging om de inflatie af te koelen, is volgens de ECB-analyse niet nodig. De nulrente blijft dus nog minstens enkele maanden bestaan in de eurozone.
Afwachtende houding
Daarmee is Frankfurt beduidend terughoudender dan andere grote centrale banken zoals de Fed en de Bank of England, die wel al tot renteverhogingen zijn overgegaan. Lagarde legde ook geen kalender vast over wanneer er wel een terugkeer naar “normalere”, hogere rentes komt.
Onder de banken en beurshuizen lopen de meningen uiteen: ING denkt dat de eerste renteverhoging er in september komt, ABN Amro speculeert op december en vermogensbeheerder Fidelity sluit niet uit dat de ECB-rente pas begin 2023 de hoogte in zal gaan.
(lb)
