Groen en Ecolo brengen samen een plan naar voren over een staatshervorming. Het meest opvallende punt daarin: een ‘federale hiërarchie’.

• In tegenstelling tot cd&v, bij Groen wél communicatie over staatshervormingen. Het moet voor iemand als Björn Rzoska (Groen) toch even slikken zijn: de voormalige fractieleider van de groenen was altijd een overtuigd Vlaamsgezinde groene. Maar zijn partij kiest nu voor een heel andere koers, samen met Ecolo.
• De co-voorzitters van Groen Nadia Naji en Jeremie Vaneeckhout presenteerden samen met Ecolo-co-voorzitters Jean-Marc Nollet en Rajae Maouane dit weekend “een nieuwe gemeenschappelijke visie op staatshervorming”. Die moet vooral België versterken, een tricolore lijn die al langer in de federale fractie zit.
• Het meest opvallend: ze willen een ‘federale hiërarchie’, waarbij de federale regering in alle dossiers finaal de knoop zou kunnen doorhakken. Dat zou een forse degradatie zijn voor de deelstaten vandaag, die dan op bevoegdheden als onderwijs, maar evengoed handel of milieu en klimaat, niet meer het laatste woord hebben in hun eigen portefeuilles. 
• Maar voor de groenen is dat nodig, omdat veel te veel besluitvorming, onder meer rond milieu en klimaat, vandaag geblokkeerd zit in Overlegcomités. En als daar geen consensus wordt gevonden (en Vlaanderen ligt bijvoorbeeld dwars), dan heeft België geen standpunt in Europa, of op wereldtoneel.
• “In de afgelopen maanden is België een aantal keer zonder standpunt naar internationale overlegmomenten getrokken, bij gebrek aan eensgezindheid tussen alle politieke niveaus in ons land. Bijgevolg zijn de Belgen gewoon niet vertegenwoordigd in belangrijke onderhandelingen op het internationale toneel.” “Dat beslissingsrecht willen de groenen ook in het geval van crisisbeheer, of wanneer het Overlegcomité er op een belangrijk moment niet uitkomt”, zegt Naji.
• Het is niet het enige waarop Groen het federale niveau wil versterken: ook de klassieker van een federale kieskring komt terug. Bij Open Vld is er onder De Croo een soortgelijke communautaire lijn ontstaan: die hiërarchie én de nationale kieskring.
• Opvallend is verder dat de groenen net als de PS kiezen voor het verder weggommen van de gemeenschappen, ten voordele van de regio’s: een oude eis van de Franstaligen, zeker in Brussel. Ze willen “vier sterke deelstaten: Vlaanderen, Wallonië, Brussel en Ostbelgië”. 
• Zeker in Brussel zou dat een impact hebben: de sociale en gezondheidssectoren en het beroepsonderwijs zouden dan allemaal naar het gewest kunnen, waar dan een pak commissies en structuren kunnen sneuvelen. Het is onduidelijk of Groen de disproportionele politieke vertegenwoordiging van de Nederlandstalige Brusselaars wil behouden: met een paar duizend stemmen aan die kant ben je minister in Brussel.