We zouden het haast vergeten: de federale regering onderhandelt ook nog over haar begroting. Dat kan voorlopig helemaal in de luwte, aan Vlaamse kant focust iedereen op het drama in de Vlaamse regering. Maar de Franstalige pers heeft dat nog niet echt ontdekt, en dus is er altijd de MR en Georges-Louis Bouchez om het kot nog eens in brand te steken.
In Le Soir en De Standaard legt die nu een eis op tafel die niet nieuw is: hij wil de werkloosheidsuitkeringen gaan beperken in de tijd en de vijs stevig aandraaien. Zo schermt hij voor wie een opleiding of knelpuntberoep weigert met uitsluiting, en wil hij wie langer dan twee jaar werkloos is gemeenschapsdienst laten doen. Plus: om de drie jaar alle inkomsten en eigendommen van werklozen laten controleren.
Al deze zomer kondigde hij aan een fel offensief over de arbeidsmarkt te willen gaan voeren. Wat wel nieuw is: hij koppelt die eisen nu aan de fiscale hervorming. Die hervorming is de droom van minister van Financiën Vincent Van Peteghem (cd&v), maar ook heel de linkervleugel van Vivaldi dringt hierop aan: lasten op arbeid moeten dalen, en in de plaats moeten andere zaken zoals inkomsten uit vermogens belast worden.
“Geen fiscale hervorming, als er ook geen nieuwe jobsdeal komt”
“Geen fiscale hervorming, als er ook geen nieuwe jobsdeal komt”, zo stelt hij het scherp. De vraag is of de coalitiepartners, met name de PS, daar veel voor voelen: een kleine hervorming van de arbeidsmarkt, vorig jaar al beslist bij de begroting, kostte tot juni dit jaar om praktisch door te voeren. PS-minister van Werk Pierre-Yves Dermagne sleepte zodanig lang met de voeten in het dossier, dat het bijna tot een crisis in de regering leidde. Dat zijn muizenstapjes, in vergelijking met wat Bouchez eist: zowat alles wat hij wil is ‘compleet onaanvaardbaar’ voor de PS. Zo lijkt er vooral straks niets te komen, voor Vivaldi: geen fiscale aanpassingen, noch veranderingen voor de arbeidsmarkt.
Overigens zat premier Alexander De Croo (Open Vld) gisteren samen met de sociale partners, in de groep van tien. Daar bepleitte de regering eenzelfde compromis van de status quo: er wordt niet geraakt aan de loonnormwet, maar ook niet aan de index. En hij drong er tegelijk op aan om de welvaartsenveloppe te respecteren, een toegift voor de vakbonden, want de werkgevers willen ook daaraan morrelen. De sociale partners hebben nu een maand om een akkoord te maken, maar de kans is klein dat dat lukt.
