Groen krijgt zaterdag de ontknoping van een voorzittersrace, die grotendeels in de luwte verliep. Dat blijkt een goed geregisseerde zet: de partij die in de Kamer naarstig ijvert voor ‘democratische vernieuwing’ houdt tegelijk zelf deuren en ramen potdicht over haar interne democratie. Om toch maar geen enkel conflict of zelfs debat aan de buitenwereld te tonen, ondertekenden de kandidaat-voorzitters een document dat hen verbiedt om publiek met elkaar te discussiëren, in debat te gaan. Vragen van Villa Politica, en nu vrijdag nog van Terzake, weigerden de kandidaten. Dat speelt vooral in het voordeel van de frontrunner, Jeremie Vaneeckhout (Groen). Die heeft de impliciete steun van de belangrijkste ministers van zijn partij, en de expliciete steun van een hele reeks schepenen, waardoor de kans groot is dat hij zaterdag wint.

Niet samen in het nieuws: Elisabeth Meuleman en Jeremie Vaneeckhout ondertekenden een ‘zwijgakkoord’.

De details: Het is een opmerkelijke bocht, voor een partij die er net prat op gaat de democratie te willen versterken.

• Burgerpanels met lotelingen, bindende referenda, burgerbevragingen, het verzwakken van de lijststem, het aan banden leggen van partijfinanciering, een verbreding van de rol van parlementsleden en fracties: je kunt het zo breed niet bedenken, of het is de afgelopen jaren voorgesteld door de groenen, en hun kopstuk Kristof Calvo. De democratie moet en zal nieuw leven ingeblazen worden, zo nam hij zich voor.
• Dat contrasteert scherp met de regels die Groen zichzelf oplegt in haar eigen voorzittersrace. Want bij de vraag van Terzake om vrijdag een stevig debat te organiseren tussen de kandidaat-voorzitters, met als belangrijkste duo Vaneeckhout en Meuleman, blijkt dat beiden een document hebben ondertekend, bij de start van de voorzittersrace, om geen publieke debatten aan te gaan. Enkel achter gesloten deuren van partijbijeenkomsten, zonder pers, mag de discussie naar boven komen. Bij de VRT keek men alvast vreemd op, toen de afwijzing binnenkwam: welke politicus weigert nu schermtijd, in een kiescampagne? Een getekend document bleek dus in de weg te staan.
• “Een evaluatie hierover dringt zich op“, zo is in het kamp van Meuleman te horen vandaag. Niet onlogisch: de campagne van het Vlaams Parlementslid, die een duo vormt met Brussels Parlementslid Juan Benjumea (Groen), heeft wel wat momentum, zo voelt men ook binnen de partij. Dan zou een rechtstreeks duel met Vaneeckhout nog hebben kunnen helpen. En straks moet die nieuwe Groen-voorzitter ook wel in duel gaan met andere partijvoorzitters, in dezelfde studio’s van de nationale televisie. Een zo gekke ’test’ voor een kandidaat-voorzitter is dat dus niet, een passage bij Terzake.
• Naar het waarom van Groen is het niet ver zoeken: de interne verdeeldheid binnen de partij sijpelde de afgelopen jaren maar al te vaak door naar de pers. Dat zette het beeld van Groen als een partij waar de top worstelde met zichzelf en elkaar, wat er uiteindelijk toe leidde dat de basis ontmoedigd raakte, en waarna huidig voorzitter Meyrem Almaci vervroegd de handdoek in de ring gooide.
• Vervolgens schoot de top duidelijk in een kramp: een wel heel strikte set aan regels moest “een waardig en sereen” voorzittersdebat opleveren, maar daarbij snoerde men de zaak wel heel strak aan. Zo strak dat het de geloofwaardigheid ondermijnt. Dat de partij er tegelijk niet in slaagde om een duo schertskandidaten uit de race te houden, die dan na enkele weken manu militari van de kandidatenlijst werden gehaald na wangedrag, maakt het geheel nog wat pijnlijker.
• Zaterdag beslist de partij, via een ledencongres, maar deze keer ook via online stemmen. Dat zou moeten toelaten om de kleine basis (niet meer dan 773 leden stemden in 2019 in de voorzittersverkiezing) die tot nu toe altijd zo’n race beslechtte, wat te laten toenemen. Groen telt zo’n 7.000 leden in totaal.

Hoe het nu verloopt? Nog twee dagen campagne en dan twee stemronden, of zelfs één, zaterdag in Schaarbeek.

• De Groen-leden komen samen in Schaarbeek, in de ‘Event Lounge’ voor hun congres. De eerste ronde verloopt tussen 10.00 uur en 14.00 uur. Haalt niemand 50 procent of meer, dan volgt een tweede ronde tussen 16.00 en 18.00 uur. Hoe dan ook volgt nog een slotdebat tussen de drie duo’s. Intern uiteraard.
  • Jeremie Vaneeckhout en zijn co-voorzitter Nadia Naji: hier is duidelijk dat Vaneeckhout alle ervaring heeft, als Vlaams Parlementslid, schepen in zijn gemeente en met vijf jaar ondervoorzitterschap van de partij tussen 2014 en 2019, onder Meyrem Almaci. Hij kent de machinekamer als geen ander. Bovendien is hij ook vijf jaar de persoonlijke medewerker van Kristof Calvo geweest: hij is dus uniek geplaatst om de twee woelige karakters van de partij, Calvo en Almaci, perfect in te schatten en te leren uit hun kwaliteiten en misstappen. De 30-jarige Brusselse Naji, zonder mandaat maar met veel ambitie, zal onvermijdelijk tweede viool spelen, daar doet het duo niet flauw over.
  • Elisabeth Meuleman en Juan Benjumea: Meuleman heeft duidelijk de ervaring, de 46-jarige is al sinds 2009 Vlaams Parlementslid, als specialiste Onderwijs. Ze was ooit twee jaar fractieleider, maar in 2019 maakte ze geen kans tegen Björn Rozska, toen het fractieleiderschap opnieuw werd vastgelegd. Benjumea is sinds 2019 voor het eerst verkozen, en hoewel het duo er prat op gaat “dat beiden gelijkwaardig voorzitter zullen zijn“, is het twijfelachtig of hij al de nodige politieke bagage heeft om mee te spelen op het hoogste niveau in de Wetstraat.
  • Jenna Boeve en Jad Zeitouni: zij zijn de ‘jongerenkandidaten‘, al is dat relatief met zowel Benjumea als Naji die ook eind de twintig of begin de dertig zijn. Dit duo doet eerder mee om het thema ‘diversiteit’ te zetten en “een zo scherp mogelijke partijkoers op vlak van klimaat” te bepleiten. Boeve haalde haar moment van media-aandacht doordat ze op de Pride Parade in lingerie verscheen en dat op social media postte, wat haar felle kritiek van uiterst rechts opleverde, en vervolgens een stortvloed aan steunreacties vanuit eigen rangen.
• Het laatste duo lijkt zelfs niet ernstig rekening te houden met winst, de rest van de partij doet dat ook niet. De vraag is of de ‘sympathiestem’ die mogelijks naar Boeve en Zeitouni gaat, de andere twee duo’s van een meerderheid kan houden, al in de eerste ronde. Dan vallen Boeve en Zeitouni af.

Onze voorspelling: Wie wint zaterdag? Wij gokken op Vaneeckhout.

• Toen Meuleman zich kandidaat stelde, keken een pak mensen wel wat op: zij focuste zich de afgelopen jaren sterk op haar dossier van Onderwijs. Bovendien zit ze ook al een forse tijd in het Vlaams Parlement, meer dan twee legislaturen is niet echt de gewoonte bij Groen. Met haar kandidaatstelling onderstreept Meuleman dus hoe dan ook haar ambities naar 2024 toe: in 2019 was ze lijsttrekker in Oost-Vlaanderen.
• De Oudenaardse behoort tot de meer ‘liberale vleugel’ van de partij: ze zit ideologisch bij Groen zo in het kamp van de Gentse schepen Filip Watteeuw (Groen) die in een campagnefilmpje opdook van Meuleman en Benjumea. Dat deden ook de Oostendse schepen Natacha Waldmann (Groen) en de Mechelse schepen Gabriella De Francesco (Groen). Daarbij legt Meuleman de nadruk op de ‘circulaire economie’.
• Ambitie steekt Meuleman er wel in: in Knack spiegelde ze haar partij voor “dat 20 procent halen, moet kunnen“, waarbij ze achteraf op Twitter schermde met “Antwerpen, Edegem, Aalter, Duffel, Leuven, Merelbeke, Borgerhout, etc. waar we in 2018 bijna 20 procent of soms zelfs meer haalden”. “Strijdbaar, met positieve voorstellen”, is de slogan.
• Maar een fors teken aan de wand: alle drie, Watteeuw, Waldmann en De Francesco, boden zichzelf ook spontaan aan bij Vaneeckhout, om ook met hem en Naji een filmpje op te nemen. Tegelijk heeft dat duo wél de openlijke en unieke steun van een pak andere invloedrijke Groen-schepenen uit centrumsteden: onder meer Bram Van Braeckevelt en Evita Willaert in Gent en David Dessers en Lies Corneillie in Leuven. En ook in Aalst en Kortrijk steunen kopstukken openlijk Vaneeckhout.
• Dat gebeurt minder bij de nationale figuren, de boegbeelden in de Wetstraat. Die hebben ook de afspraak gemaakt om niemand openlijk te endorsen. Maar heel de partij weet ondertussen dat sterkhouders als Petra De Sutter (Groen), de federale vicepremier, en Elke Van den Brandt (Groen), de Brusselse minister, achter Vaneeckhout staan. Dat kan tellen, als steun. En ook vanuit het Vlaams Parlement kan hij rekenen op Björn Rzoska, de Vlaamse fractieleider.
• Bovendien staat Vaneeckhout ook inhoudelijk sterk: een heel pleidooi om de partij op het platteland te versterken, in de vorm van het boek ‘Vergeten Land’, is in de kleinere, landelijke afdelingen niet onopgemerkt voorbijgegaan.
• Dat alles maakt dat waarnemers ervan uitgaan dat Vaneeckhout het wint in de eerste ronde.

Wat dat nieuw voorzitterschap straks betekent: Een nieuwe voorzitter, en dus wat meer rust, maar de koers van ‘beleidspartij’ wordt aangehouden.

• Tegelijk zou zo’n voorzitterschap van Vaneeckhout geen grote breuk met de huidige koers inhouden. Almaci was in de aanloop naar de vorming van Vivaldi altijd zelf het minste fan van regeringsdeelname. Maar haar partij is ondertussen flink opgeschoven, met De Sutter die vandaag de facto de lijnen uitzet. En dat is heel bewust met het oog op beleid maken, op mee regeren.
• Op die koers zit Vaneeckhout ook: de tijden van een zweeppartij zijn lang voorbij. In het huidige politieke landschap, waar het thema klimaat meer dan ooit speelt, en in Europa met miljarden wordt gezwaaid om toch maar te vergroenen, moet Groen mee aan de knoppen zitten, zo is ook bij hem de redenering. Dat hij als lokale schepen bovendien zelf al beleid maakte en in coalities zat, helpt daarbij: het wordt een eerder pragmatisch voorzitterschap op dat vlak.
• Bovendien heeft hij relatief goede banden met andere partijen: hij zetelt in het bureau van het Vlaams Parlement, maar wordt eigenlijk over partijgrenzen heen best geapprecieerd in dat halfrond. Dat hij de afgelopen weken wat meer stekelig uit de hoek kwam, op sociale media bijvoorbeeld, zeker naar de rechtervleugel van het politiek spectrum, heeft eerder te maken met de huidige campagnemodus, dan met zijn karakter. Verwacht geen spits, maar een middenvelder.
• Vaneeckhout is, net zoals Conner Rousseau (Vooruit) destijds als medewerker bij Freya Van den Bossche (Vooruit), zijn loopbaan begonnen helemaal onderaan de ladder van de partij: als medewerker van Calvo. Dat maakt dat hij van binnenuit ook het radarwerk kent, inclusief de mistoestanden in de partij en heel het systeem. Dat brengt een zekere vorm van politiek realisme mee, wat niet slecht is in de Wetstraat.
• Tegelijk verraste Vaneeckhout de partij compleet, door met een expliciete duobaan uit te pakken, en Naji naast hem te positioneren als gelijkwaardige kandidaat. Dat deed het argument van een ‘witte hoogopgeleide man’ als zoveelste kandidaat-voorzitter van Groen verstommen, en maaide radicaal het gras van onder de voeten van kandidaturen als Wouter De Vriendt of Kristof Calvo. Die besloten vervolgens niet deel te nemen aan de race. De eerste straffe communicatiezet van de vermoedelijke nieuwe voorzitter was meteen een feit.
• De vraag is hoe zo’n duobaan in praktijk zal lopen. Naji zal op papier blijkbaar de voorzitter zijn, en Vaneeckhout de ondervoorzitter: van bij Meuleman en Benjumea klonk al de kritiek dat zij “wel een écht duo zijn”. Maar zou Naji, zonder politiek mandaat of enige ervaring, dan straks moeten aanschuiven voor een heus voorzittersdebat op tv? “Ik zou dat héél graag doen”, claimt ze zelf vandaag in De Morgen, terwijl “het mij niks uitmaakt”, zo stelt Vaneeckhout. Het valt wat moeilijk te geloven. En ook intern geeft men toe dat beide kandidaten “niet hetzelfde profiel hebben” en “straks andere taken zullen doen”.
• De vraag is of de communicatiestunt dan niet tot lastige menselijke en praktische problemen leidt over wie Groen nu aanstuurt. En laat dat nu net het doel geweest zijn van deze interne verkiezingen: om niet langer die vraag te moeten stellen, en verkrampt vanuit de groene basis de eigen leiders te moeten volgen, in hun gebikkel.

Zoals verwacht: Wel “diepe spijt”, geen historische excuses. Die zijn straks, al dan niet, voor de Vivaldi-ploeg.

• Het leek even alsof we live geschiedenis meemaakten: hele legers journalisten waren afgezakt, de VRT onderbrak zelfs de uitzendingen van radio en televisie om ‘rechtstreeks naar Kinshasa over te schakelen’, voor een speech van de koning daar ter plaatse.
• Die speech, die dus historisch moest geboekstaafd worden, leverde vooral heel logische woorden op, die twee jaar geleden al in een brief van koning Filip waren opgeschreven: diepe spijt.
  • “Hoewel veel Belgen destijds in Congo het beste van zichzelf hebben gegeven, oprecht van het land en zijn inwoners hielden, was het koloniale regime als zodanig gebaseerd op uitbuiting en overheersing.”
  • “Dit regime stoelde op een niet te rechtvaardigen verhouding van ongelijkheid. Het werd gekenmerkt door paternalisme, discriminatie en racisme. En het gaf aanleiding tot wandaden en vernederingen.”
  • Hij sprak vervolgens dus die “diepe spijt” uit, maar ging ook niet verder. Excuses waren er niet bij. Dat lijkt een semantisch spelletje, maar dat is het allerminst: bij een echte verontschuldiging en die excuses, horen juridische discussies over het begaan van een ‘fout’ en dus een herstelling, die moet gebeuren.
  • Een aantal voormalig gekoloniseerde Afrikaanse landen ontving al een dergelijke herstelbetaling, voor dat foute verleden, van hun voormalige kolonisator. Dat zit er bij Congo niet meteen aan te komen, omdat zich meteen de vraag zou stellen aan wie dat dan betaald moet worden: het huidige regime van Félix Tshisekedi kwam op hoogst bedenkelijke manier aan de macht (iedereen wist dat niet hij, maar Martin Fayulu in feite gewonnen had) door een dealtje te maken met Joseph Kabila. De schaduw van die sterke man is nooit ver weg.
• Bovendien kon de koning dergelijke politieke beslissing niet alleen nemen, dan zou hij voor zijn beurt spreken. Het lijkt straks aan de Congocommissie in de Kamer om zich over de wandaden van de Belgen, inclusief uiteraard Leopold II die voor zichzelf een privékolonie verwierf, en de kwestie van de ‘excuses’ uit te spreken.
• Vervolgens is het aan de Vivaldi-meerderheid, die zich ook duidelijk uitkristalliseert in de Commissie, om daar dan wat mee te doen. Dat maakt in elk geval de huidige ‘spijt’ niet minder gemeend, maar daarom misschien wel wat minder ‘historisch’, in het licht van de grote, nieuwswaardige verklaringen van een Belgische koning. Overigens woedt nog steeds de discussie over hoeveel doden het koloniale regime op haar geweten heeft, schattingen lopen in de miljoenen slachtoffers.

Irritatie in Kinshasa: Georges-Louis Bouchez (MR) kan het niet laten om vanuit België een relletje op te stoken en erop te wijzen dat België “helemaal geen masker teruggeeft” aan Congo.

• Als de kat van huis is, dansen de muizen. Met Alexander De Croo (Open Vld) in Congo, kan de MR-voorzitter het niet laten om toch maar weer wat prikjes uit te delen, aan de coalitiepartners. Dat die daarbij dan, in Congo, in de verlegenheid worden gebracht: het zal Bouchez worst wezen.
• “We geven de kunst die in Congo hoort, terug”, zo postte staatssecretaris Thomas Dermine (PS) op Instagram, breed lachend poserend naast premier De Croo, in Kinshasa, voor de vitrine van een peperduur Afrikaans masker.
• Dat Kakuungu-masker komt uit de collectie van het AfricaMuseum van Tervuren, en bevindt zich dus nu in het Musée National de Kinshasa. Meteen was te horen “dat het de eerste keer is sinds 1976 dat België kunst teruggeeft aan Congo”. En volgens kenners is het dus “van onschatbare waarde”.
• Allemaal goed en wel, zo dacht Bouchez vanuit het regenachtige België, maar hij kon het niet laten Dermine op z’n plaats te zetten: “Neen, dit is geen teruggave van kunst, maar het uitlenen ervan. Dank aan de staatssecretaris om binnen het kader van het regeerakkoord te blijven. Geen enkel werk wordt op dit moment teruggegeven, we zijn in de fase van de ‘analyse’”, zo stelde hij fel.
• En effectief: het klopt dat het kunstwerk niet gegeven is, maar slechts in bruikleen in Kinshasa is, zo leert navraag. Ook al zegt men in Kinshasa dat het “op termijn wordt overgedragen”, dat is nog niet het geval.
• Vanmorgen op LN24 reageerde Dermine dan weer: “De woorden van Bouchez gaan helemaal in tegen die van de premier én de koning. Wij zijn die stormen in een glas water, van een provocerende partijvoorzitter wel wat beu eigenlijk”, zo stelde hij koel.
• “De waarheid zeggen, is dat een storm in een glas water? Wat denkt Thomas Dermine daarvan”, zo reageerde Bouchez dan weer fel op Twitter, onder meer Le Soir citerend, die het ook over de bruikleen had. 

Interessant: Bouchez heeft ondertussen wel meer aan de hand in zijn eigen partij. Jean-Luc Crucke is helemaal niet weg.

• Hij was er toch maar mooi vanaf, zo dacht iedereen: de eigenzinnige Waalse MR-minister Jean-Luc Crucke raakte eind vorig jaar in de problemen met zijn hyperprésident Bouchez, over nieuwe belastingen voor het Waals Gewest. Het gevolg was een hele heisa, met Crucke die zijn ontslag gaf en meteen het einde van zijn politieke carrière leek te verkiezen. Een nieuwe baan als rechter bij het Grondwettelijk Hof, waar een deel oud-politici wettelijk in moet zetelen, wachtte op hem.
• Maar kijk: Bouchez ziet zijn zorgenkind terugkeren. Want Crucke kondigde gisteren als een donderslag bij heldere hemel aan dat hij blijft. Als Waals Parlementslid. Bij de MR. Maar wel, “om na te denken over een breder politiek project, over het klimaat”.
• Crucke staat voor een links-liberale koers, voor een duidelijke ecologische reflex, iemand die al jaar en dag ook de kerncentrales wilde sluiten, en misschien wel de heftigste fan was van Vivaldi, aan Franstalige kant. Dat hij zich blauw ergerde aan het dilettante gedrag van zijn voorzitter, in die federale coalitie, was al langer een publiek geheim.
• Maar nu is hij dus terug, om binnen en buiten zijn partij strijd te gaan leveren. “Ik heb het gevoel dat mijn rol in de politiek nog niet is uitgespeeld”, zo kondigt hij overal aan.
• Dat kan dus door een ‘brede beweging’ te beginnen, een soort herverkaveling van het landschap. Maar tegelijk is het niet gezegd dat Crucke eerst die strijd binnen de MR aangaat: in 2023 moet Bouchez zich opnieuw presenteren aan de MR-leden als voorzitter. En er leeft wel wat onvrede over de provocatieve stijl van Bouchez, die in een Franstalig landschap met maar drie andere mogelijke coalitiepartners (PS, Ecolo en Les Engagés) niet dreigt te werken: nu al is duidelijk dat niemand in 2024 graag met de MR van Bouchez nog een regering maakt.
• Hoe dan ook: het is de eerste keer dat Bouchez, die zijn partij fel naar rechts trok in een pak standpunten, en ook communautair een erg Belgicistische lijn presenteert (tegenover regionalist Crucke), zo te maken krijgt met dissidentie. 

Gevolgd: Het parlementair debat over Onderwijs doet N-VA frontaal botsen met coalitiepartners Open Vld en cd&v.

• Een beeld van een naar omhoog grijpende Bart De Wever (N-VA) en een aarzelende Ben Weyts (N-VA) naast hem, met daarbij “Vlaams Onderwijsdrama”; “De lat moet omHOOG, Ben”, dat verspreidde coalitiepartner Open Vld gisteren op sociale media. Een pijnlijke weergave van een discussie die enkele uren ervoor plaatsvond in het Vlaams Parlement.
• Daar kreeg Weyts, de minister van Onderwijs, die de afgelopen dagen forse commentaar kreeg van de onderwijskoepels dat hij te weinig ‘sense of urgency’ toonde, van zowat elke partij striemende kritiek. Inclusief van Open Vld, maar zeker ook die andere coalitiepartner cd&v.
• “Al tig keer heb ik de vraag gesteld wanneer er werk wordt gemaakt van een “lerarenloopbaanpact”. Altijd werd gezegd dat de wagonnetjes niet te vol mochten geladen worden”, zo stelde Loes Vandromme, onderwijsspecialiste voor cd&v, die Weyts erg stevig op z’n nummer zette. In een tweet ergerde ze zich aan de lichaamstaal van Weyts, die hevig het hoofd schudde op haar tussenkomst: de wind van de voorzitter in spe Sammy Mahdi (cd&v), die ‘scherper’ wil laten communiceren, waait duidelijk al.
• Weyts beet in het Vlaams Parlement hevig van zich af, en haalde meteen uit naar het federaal tewerkstellingsbeleid. “Het fundamentele probleem is natuurlijk dat onze markt van werkwilligen te klein is. En dat zal zo blijven zolang er geen activeringsbeleid wordt gevoerd. En zolang de werkloosheidsvergoeding onbeperkt blijft in de tijd, zullen we met verschillende sectoren in Vlaanderen met elkaar in concurrentie gaan”, zo stelde hij, waarop er hoongelach kwam, van uit de oppositie, maar ook bij enkelen op de meerderheidsbanken.
• In een tussenkomst van een kwartier spatte de frustratie ervan af bij de N-VA-minister, die uithaalde naar de onderwijskoepels, de bonden en vorige ministers. Maar de diepere malaise, met een Vlaamse coalitie waarbij de partners elkaar in het halfrond, en ook openlijk in hun partijcommunicatie aanvallen, blijft zo verder etteren.
• Lastig voor N-VA, zeker omdat ze die regering moet leiden, en daarbij altijd wilde aantonen “dat het Vlaamse niveau wél werkt”. En zeker op het thema ‘Onderwijs’ dat ze in de kiescampagne van 2019 claimde, en er nadien fors op inzette door die zware portefeuille op te eisen voor haar kopstuk Weyts. Dat plan valt meer en meer in het water, met coalitiepartners Open Vld en cd&v die zichtbaar geen cadeaus meer willen uitdelen. Dat tegelijk Jan Jambon, door zijn reis in de VS, opnieuw het beeld van een afwezige minister-president bevestigde, maakt het er niet meteen beter op. 

Ook genoteerd: De Vlaamse socialisten in het Brussels Parlement zitten toch op een wat andere lijn dan hun partij Vooruit.

• Ze kwamen wel op onder de naam one.brussels, en niet ‘sp.a’ destijds, maar tot nader order blijven zowel Pascal Smet, hun lid van de Brusselse regering, als ook fractieleider Fouad Ahidar, Bert Anciaux en andere socialisten in Brussel toch lid van Vooruit.
• Maar in het dossier van het onverdoofd slachten, dat gisteren het Brussels Parlement zwaar verdeelde, stemde Vooruit in Brussel dus helemaal anders dan in Vlaanderen, waar de partij dit samen met zowat elke andere partij verbood. Aan Vlaamse kant waren Open Vld, Groen, cd&v, N-VA en Vlaams Belang voor zo’n verbod. Vooruit niet, net als PVDA overigens.
• Of toch niet in Brussel, waar echt opvallende pleidooien te noteren vielen van de partij van Conner Rousseau, die zelf onlangs verklaarde “zich niet thuis te voelen als hij door Molenbeek reed”. De vraag is nu of hij zich in de one.brussels-fractie nog thuis zou voelen.
• “Dit is een pluim voor Brussel”, zo stelde Hilde Sabbe, ook lid van de Vooruit-fractie als onafhankelijke, volmondig in het Brussels Parlement. “Ik vind het niet in tegenspraak, het kan best zijn dat er in Vlaanderen andere opvattingen zijn. Maar wij zijn hier in sommige gevallen voor op de rest. Want wij weten dat er niet één waarheid is. Wij zijn open en tolerant, en wij doen niet aan hokjesdenken en zijn niet stigmatiserend”, zo stelde Sabbe, die al meermaals liet weten “dat Rousseau haar voorzitter niet is”.
• En nog straffer: Ahidar trok de theologische kaart, om zijn stemgedrag, tegen een verbod op onverdoofd slachten, uit te leggen: “Het zal altijd moeilijk zijn om een consensus te vinden. Je hebt experts die ‘A’ zeggen, je hebt er die ‘B’ zeggen, maar ik, als gelovige, ik kan niet geloven dat God dieren zou laten lijden. Dat zeg ik u duidelijk, als moslim. Dat is onmogelijk.” 
• Die uitspraken werden door Rousseau allerminst gesmaakt. Op het partijbureau wacht Ahidar een flinke uitbrander: religieuze argumentatie in dergelijk dossier, dat staat haaks op decennia geschiedenis van vrijzinnigheid bij de socialisten.
• “De stemming in het Brussels Parlement door one.brussels verliep niet volgens de partijlijn van Vooruit. Dat is niet met ons overlegd. Vooruit is voor dierenwelzijn en dus voor een verbod op onverdoofd slachten”, zo herhaalt de partijwoordvoerder het standpunt nog eens aan De Standaard.

Ten slotte nog dit: Een ‘schermgezichtenfeestje’, vandaag bij de VRT.

• De timing kon niet ongelukkiger: terwijl gisteren Vlaams minister van Media Benjamin Dalle (cd&v) forse kritiek kreeg van Vlaams Belang over de buitensporige lonen van VRT-coryfeeën, met meer dan 300.000 euro per jaar, wordt vanmiddag het jaarverslag van de VRT voorgesteld in het Vlaams Parlement, om 14.00 uur. En even later in de namiddag: de eerste keer sinds corona, een “schermgezichtenfeestje”, zoals dat heet in VRT-jargon, een drink voor de ‘bekende mensen’.
• Daar kan bij een hapje en drankje dan bijgepraat worden over de exacte lonen, vooral van de zuiver mannelijke groep blijkbaar, aan de top van die voedselpiramide.
• Op Radio 1 en in De Morgen verdedigde Dalle ondertussen die lonen, met de lijn “dat er geen extra middelen naar de schermgezichten mogen, als de VRT ondertussen mensen afdankt”. Maar verder zette hij zich met overtuiging achter het idee dat de VRT ook BV’s nodig heeft, en die desnoods mag gaan halen bij VTM, zoals met Niels Destadsbader gebeurde. “Voor de VRT is het belangrijk om schermgezichten te hebben, die bekend zijn en die een sterke link met de VRT hebben. Als we alle Vlamingen willen bereiken, kan dat niet alleen met informatie en duiding, maar ook met sport, cultuur en met bekende mensen.”
• De vraag is of die boodschap, “gewoon geen extra geld”, veel indruk zal maken op de vakbonden en een deel van het onrustige personeel bij de VRT, dat niet bepaald opgezet is met de wel zeer riante bedragen aan de top.