Met Kristof Calvo (Groen) verloor Groen gisteren een topper op het nationale toneel. Het beeld wordt zo langzamerhand rampzalig voor de partij, met de ene exit na de andere.

• Voor het leidende duo Nadia Naji-Jeremie Vaneeckhout bij Groen kan dit tellen, als klap. Want Calvo is en blijft een van de boegbeelden, waarvan de partij er al niet bitter veel heeft. Dat hij na drie termijnen als Kamerlid wel opnieuw een uitzondering zou krijgen, tegen de partijstatuten in, lijkt toch een evidentie: ook huidige fractieleider Wouter De Vriendt (Groen) kreeg die, in West-Vlaanderen.
• Maar voor Groen is het de zoveelste klepper, die opzij gaat. Eerder kondigde Björn Rzoska (Groen) zijn afscheid aan, en nam hij ook ontslag als fractieleider. Hij kiest voor het lokale in Lokeren. Hetzelfde verhaal voor Elisabeth Meuleman (Groen), die toch ook geldt als zeer verdienstelijk parlementslid op Onderwijs. Zij gaat voor Oudenaarde, met een lokale lijst.
• Tel daarbij ook nog de exit van een reeks andere Groene Parlementsleden, die telkens ook een eerder droevig verhaal vertelden over een politieke job die veeleisend was en niet de nodige voldoening gaf, zoals Barbara Creemers (Groen) en Juan Benjumea (Groen), en je krijgt een vervelend beeld.
• Uitgerekend op dezelfde dag kondigde dan net ook An Moerenhout (Groen) na tien jaar haar vertrek uit het Vlaams Parlement aan: eerder toevallig, maar het duidt wel op het feit dat de groene voorzitters niet in staat zijn een goed, gestroomlijnd communicatieproces daarrond op te bouwen.

Duikt Calvo straks weer op?

• “Na drie boeiende periodes als Kamerlid, is het tijd voor nieuwe wegen en een andere rol. Iemand, zoals ik, die veel wil veranderen en vernieuwen, moet ook zelf durven vernieuwen en veranderen. Ik maak daarom een keuze voor Mechelen én voor een andere politiek”, zo zegt Kristof Calvo in een statement.
• “Kies ik nu voor de zijlijn? Het omgekeerde is waar. Lokale politiek is dichtbij mensen. Het gaat om concrete daden in plaats van loze beloftes of straffe kreten. Zoals elke mens wil ik iets kunnen opbouwen in plaats van te moeten afbreken. Ik wil een actor zijn, geen commentator. Niet cynisch worden, maar een voluntarist blijven.”
• In Mechelen wacht straks het kopmanschap en minstens een schepenpost, na 2024. Tot zo lang blijft Calvo wel in de Kamer. Tegelijk wil hij verder werken aan ‘politieke vernieuwing’: hij werkt naar eigen zeggen aan een plan “voor een radicale renovatie van ons politiek systeem”, en komt met een boek. Op termijn droomt hij van een “denktank, een ontmoetingsplek voor progressieve mensen binnen en buiten de politiek”.
• Het is dus niet ondenkbaar dat Calvo straks weer opduikt, nationaal, bij Groen, of in een bredere hertekening van het landschap: “Ons politiek systeem is oud, moe en versleten. We moeten revolutie maken voordat die uitbreekt,” zo citeert hij in z’n statement Nederlands politicus Hans Van Mierlo. Die kondigde ook twee keer z’n exit aan, en maakt evenveel keer z’n comeback.