De Europese ministers van Energie zijn het vrijdag niet eens geraakt over een mogelijk plafond voor de prijs van ingekochte aardgas. Van een ondertussen roemruchte ‘doorbraak’, na de vorige vergadering van die Europese raad van energieministers aangekondigd door de Belgische minister Tinne Van der Straeten (Groen) is ondertussen geen sprake meer.
Wat wel zo is: Van der Straeten kreeg samen met Polen, Griekenland en Italië een hele reeks landen op die ‘Belgische’ lijn. In totaal eisten 15 landen in aanloop naar de meeting vandaag dat er een prijzenplafond op gas vanuit Europa zou komen. Dat deden ze in een brief aan de Europese Commissie.
Maar daar zit de voorzitter, Ursula von der Leyen helemaal op de Duitse lijn: geen plafond. Daarbij krijgen ze expliciete steun van Denemarken en Nederland, twee rijke landen, die bovendien zelf gas hebben.
Die Europese tweedeling in het dossier is geen toeval: Politico lijstte het deze week prachtig op in een grafiekje, dat de tekorten of overschotten op elke handelsbalans van een EU-land afzette tegen wie voor of tegenstander is van zo’n prijzenplafond. En wat blijkt? Quasi alle landen die een tekort hebben, en dus moeilijk kunnen extra betalen voor gas, willen een plafond. Maar wie overschot heeft, en dus de andere kan overbieden in een strijd om gas, wil geen collectief plafond.
Dat Van der Straeten dus haar groene collega van Energie in Duitsland, Robert Habeck, in de vorige meeting over de streep zou hebben gekregen, doet er niet veel toe: vandaag is Berlijn actief aan het duwen om net geen plafond te krijgen én geen collectieve Europese gasaankopen. Dat is niet in het voordeel van de Duitsers, die al overal dure gascontracten gaan sluiten zijn. Of hoe een collectieve logica onmogelijk is, als de grootste en rijkste niet meewil. ‘Duitsland eerst” dus in Berlijn. Paars-groene regering of niet.
De houding van Berlijn levert wel frustratie op in Europa. Op een meeting woensdag, moest de topambtenaar van Energie in Europa, Ditte Juul-Jørgensen, komen vertellen dat het enige wat de Commissie dus zou doen, over dat gasplafond, het voorstellen van een “non-paper” was. Waarop een EU-ambassadeur vervolgens het woord nam, volgens Politico, om te stellen dat het een “non-non-non paper was, in feite. “Want het is een non-paper voor de Commissie, maar een non-non paper voor de lidstaten, want het bestaat nog niet, en het is een non-non-non-paper want het stelt geen enkele nieuwe oplossing voor.” Auch Europa, in de grootste energiecrisis in decennia.
