Zweden en Finland betalen een hoge prijs voor hun toetreding tot de NAVO. Beide landen verplichten zich er in zeer hoge mate toe hun rechtsstaat en strafrechtelijke structuren aan de Turkse behoeften aan te passen en de PKK en de Gülenbeweging duurzaam te gaan vervolgen.
NAVO-kenners spreken hier over een zeer vergaande concessie. De Duitse NAVO-deskundige Stefanie Babst, die ooit het NATO Foresight Team oprichtte en leidde, was getuige van verschillende eerdere uitbreidingsrondes. Maar ze kent geen enkel precedent waarbij een aspirant-lidstaat zulke zelfverplichtende verklaring moest ondertekenen. Om daarna op binnenlands niveau politieke aanpassingen te moeten doorvoeren om een andere NAVO-bondgenoot te plezieren. Ze noemt het een absolute puntenoverwinning voor Erdogan.
Daags na de ondertekening van een vaag geformuleerd trilateraal memorandum eist Turkije al dat de twee landen 33 mensen uitleveren die het als “terreurverdachten” beschouwt en die tot de PKK of de Gülenbeweging zouden behoren.
Erdogan: een gewiekst onderhandelaar
De oorlog in Oekraïne toont eens te meer aan dat Turkije voor het Westen een moeilijke, maar vooral onvermijdelijke partner is. Erdogan heeft de toetreding van Zweden en Finland tot de NAVO op zijn gekende en gewiekste manier succesvol uitgebuit.
De Turkse president verweet Zweden dat het de gehate PKK guerrilla’s en hun Syrische zusterorganisatie steunt. Maar de Koerdische zaak is hier slechts van marginaal belang. Het gaat Erdogan voornamelijk om de wapenhulp die de VS al jaren verlenen aan de Syrische Koerden in de strijd tegen de jihadistische militie Islamitische Staat. Dat ondanks alle protesten uit Ankara.
In die optiek moet dan ook de privé-ontmoeting worden gezien die Erdogan en passant met de Amerikaanse president Joe Biden afdwong. Dat onderonsje moet ook Erdogans imago in eigen land wat opkrikken. Turkije gaat nu al maandenlang gebukt onder torenhoge inflatie.
Maar opnieuw hadden de NAVO-partners dus geen andere keus dan Erdogan te geven wat hij vroeg.
