In het nieuws: Degrowth zou miljarden mensen in de armoede storten.

In de studie in Nature worden twee scenario’s gemodelleerd. Enerzijds is er een model die kijkt naar een globale ontgroei en anderzijds een model waar de degrowth beperkt is tot hoge inkomenslanden. Beide scenario’s worden dan nog eens opgesplitst twee scenario’s, toewerkend naar een economische groei van 0 en -1 procent in 2100.

Belangrijkste conclusie: “Een wereldwijd negatief groeiscenario zal de toekomstige cumulatieve koolstofuitstoot aanzienlijk verminderen (met 45 procent), maar ondermijnt ook dramatisch het nastreven van wereldwijde ontwikkelingsdoelen, zoals het uitbannen van armoede.”

Wereldwijde negatieve groei

Wereldwijde negatieve groei is het meest verregaande scenario. Indien dat pad gevolgd wordt tot 2100 voorspelt de studie de volgende situaties (in vergelijking met de situatie in 2100 als we het huidige traject verder zetten).

• 7,9 miljard mensen extra die in extreme armoede leven. Iedereen die minder dan 1,9 dollar per dag verdient (in dollars van 2011) behoort tot die groep.
• De levensverwachting loopt terug met 11,7 procent.
• Het aantal jaren onderwijs waar een 15-jarige op kan rekenen zou terugvallen met 21,2 procent.
• De uitstoot van koolstof zou met 45 procent terugvallen.

“Dit artikel laat zien dat een wereldwijd negatief groeiscenario niet voldoende materiële middelen zou opleveren om de mondiale menselijke ontwikkeling te bevorderen, ook in scenario’s waarin de mondiale inkomensverdeling zeer gelijk wordt, militaire uitgaven naar andere sectoren worden overgeheveld en overheidsprogramma’s meer cash herverdelen.”

Jonathan D. Moyer, auteur van de studie

Hoge inkomenslanden

Een van de degrowth-argumenten is dat de ontwikkelende landen, die in verhouding minder uitstoten, mogen blijven groeien tot ze een bepaalde welvaartsstandaard bereiken. In tussentijd geldt degrowth voor landen met hoge inkomens. In zo’n scenario wordt ook een hele knauw uit de welvaart genomen.

• Het wereldwijde armoedecijfer zou stijgen met 1,6 procent tegen 2100.
• De levensverwachting loopt terug met 1,6 procent.
• Het aantal schooljaren loopt terug met 3,6 procent.

Wanneer we de groei in hoge inkomenslanden stabiel houden op het niveau van 2017.

• Tegen 2050 zullen overheden het met 101,5 biljoen (een miljoen keer een miljoen, of tien tot de twaalfde macht) dollar minder moeten doen.
• Ruim een derde van die besparingen zou gebeuren in de gezondheidssector, nog een derde daarvan in het onderwijs.
• De auteur van de studie werpt op dat zo’n situatie theoretisch gezien mogelijk is, mits de maatschappij een grote transformatie ondergaat. Daarbij hoort een significante concentratie van de macht van overheden en een hertekening van hoe economische sectoren functioneren.
• Daarnaast stelt de auteur dat dit scenario onvoldoende is om een impact op de klimaatverandering te hebben.

“Oplossingen voor mondiale problemen mogen geen nieuwe uitdagingen creëren. Als het doel van mondiale ontwikkeling is dat mensen hun beste leven kunnen leiden (…) terwijl de beperkingen van natuurlijke systemen worden erkend, dan moet het minimaliseren van toekomstig menselijk lijden door klimaatverandering niet worden bereikt door het vergroten van menselijk lijden op de korte, middellange en lange termijn.”

• Opmerking: Een studie gebaseerd op modellen, maakt een reeks assumpties. De toekomst is moeilijk te voorspellen en alle modellen hebben een foutenmarge. De onderzoekers geven aan dat de studie, met zijn beperkingen, dient om de grootteorde van de effecten aan te duiden.

(ns)