De Fed beoogt om de inflatie op een niveau van 2 procent te houden, op een manier waarbij de arbeidsmarkt de minste kleerscheuren oploopt. Daarbij is er nood aan een bepaalde neutrale rentevoet, de R-star of R* genoemd, waarbij deze twee doelstellingen in evenwicht zijn.

• De inflatie maakt zijn weg terug naar beneden. In juli tikte die af op 3,2 procent. Een jaar geleden, op de piek, stond die nog op 9,1 procent. De rentevoet die de Fed nu hanteert is die van 5,25 tot 5,5 procent. Het hoogste niveau sinds 2001. 
• De stijging van de intrestvoeten had het gewenste effect op de inflatie, die zakte. Gezinnen besloten om minder geld te lenen aan de verhoogde kost, waardoor de consumptie deels omlaag ging.
• Door de hogere kosten op kapitaal besluiten bedrijven veelal om ook de broeksriem aan te trekken, wat zich normaliter vertaalt in een toename van de werkloosheid. Wat er op zijn beurt dan weer voor zorgt dat de consumptie daalt en de inflatie verder afzwakt. Alleen bleek die arbeidsmarkt behoorlijk onverschillig voor de hogere rente, wat erop kan wijzen dat de laatste inspanning naar een inflatiecijfer van 2 procent nog wel even kan duren en de rentes blijven plakken op dit verhoogde niveau.

Pauze of niet?

Omwille van de hoopvolle daling in het inflatiecijfer, kwam een pauze in de rentesprongen ter sprake tijdens de vergadering van de Fed. Al zijn lang niet alle leden daar voorstander van. Met 3,2 procent is de inflatie op de goede weg, maar nog meer dan 50 procent boven de doelstelling van de Fed.

• Jerome Powell en co hebben dus de optie om de rente verder te verhogen, of die nog even te laten staan. In beide gevallen is het duidelijk dat de verhoogde intrestvoeten nog niet zullen dalen.
• Sommige economen stellen zelfs dat de neutrale rente waarin de economie in evenwicht is, de befaamde R-star, hoger is dan in het verleden. Dan zal de rente wanneer die zakt, niet zakken tot het niveau dat we voor de pandemie zagen, waar de rentes zo laag stonden. 
• De Fed zelf schat in dat deze ideale rente op korte termijn dus gestegen is. Het IMF sluit zich aan bij deze redenering. Eigen inschattingen van de Fed voor de rente in de Verenigde Staten op de langere termijn wijzen op een cijfer tussen de 2,3 en 3 procent. Al zijn er tal van economische en globale factoren die dit cijfer kunnen beïnvloeden. De ideale rentevoet bepalen is een delicate balanceeroefening, en met geopolitieke spanningen omtrent Rusland en China is het moeilijk om de ruis volledig weg te filteren.
  • Een inschatting maken van de R-star is echter bijzonder delicaat. Er komen assumpties aan te pas, waardoor de statistische marges bijzonder groot zijn.
• “De meeste renteverhogingen die ze hebben doorgevoerd, waren slechts een correctie op een ongepast soepel beleid, dus pas bij de laatste paar verhogingen hebben ze de rentetarieven echt naar een restrictief niveau gebracht”, zei Joseph Gagnon, voormalig Fed-medewerker aan de Financial Times. Veel ruimte om te zakken is er dus niet. (as)