De cijfers van het Open Vld-congres: De Croo overleeft zijn test met vlag en wimpel, Ongena minder

De enige stemming die er écht toe deed: niet de percentages voor Tom Ongena, Vincent Stuer, of Bert Schelfhout, wél de vraag over de statuten, die eerst opzij moesten geschoven worden, zaterdag op het congres van Open Vld in Brussel aan de VUB, om vervolgens niet elektronisch, maar enkel in de zaal de nieuwe partijvoorzitter te kiezen onder de liberale partijleden.

Daarbij dook premier Alexander De Croo (Open Vld) opvallend genoeg op aan de ingang van de zaal, waar hij persoonlijk zoveel mogelijk mensen begroette, met handschudden en kussen, om toch maar duidelijk te maken: het gaat hier over mij. De premier had immers uitdrukkelijk zelf die hele aanpak uitgedokterd, met Ongena als executeur van zijn plan.
De eerste minister kampte nog wat met een jetlag, na een driedaags bezoek aan New York en de VN en was na een nachtvlucht samen met zijn luitenant Vincent Van Quickenborne (Open Vld) net 24 uur daarvoor terug in Brussel geland. Maar aan de VUB maakte hij de stemming heel persoonlijk: het mocht dan wel op papier om Ongena draaien, het was eerst en vooral een plebisciet over zijn kopmanschap en leiderschap.
De 800 leden van Open Vld die waren komen opdagen, waarbij toch een behoorlijk aantal dat zijn brood ook wint dankzij de partij, lieten er vervolgens geen twijfel over bestaan: 86 procent stemde voor het opzijschuiven van de statuten, ruim meer dan de vereiste 66 procent, maar vooral ruim genoeg om geen enkel barstje in het vertrouwen rond De Croo te doen ontstaan.

Voorzitterschap

De verkiezing die volgde, over het voorzitterschap, leverde wel nog wat verrassingen op. Zo scoorde Stuer, toch een eerder onbekende medewerker van Guy Verhofstadt (Open Vld), opvallend goed: 29 procent van de stemmen, naar verluidt mee dankzij de steun van Jong Vld. Stuer, die op voorhand al berustte, hoefde zich allerminst te schamen.
Daarmee koopt de liberale tekstschrijver zich toch een plaatsje aan de grote tafel, al zal het niet het kopmanschap van de Europese lijst zijn, waar hij nochtans wél van droomt: dat moet en zal voor Verhofstadt voor een andere getrouwe van hem zijn, Hilde Vautmans (Open Vld). En De Croo lijkt daarin mee te gaan: Goedele Liekens (Open Vld), die nochtans veel meer nationale naamsbekendheid heeft, had ambities voor dat kopmanschap, maar heeft geen steun vanuit de huidige partijtop.
De tweede kandidaat, Bert Schelfout, eindigt op een eerder teleurstellende 11 procent: daar kan de zelfverklaarde “kandidaat van de basis” absoluut niet tevreden mee zijn. Na z’n mislukte poging om op eigen houtje met 1.000 leden een partijcongres te organiseren, een nieuwe bittere ‘njet’ vanuit de onderbuik van zijn eigen partij. Zijn pleidooi om het cordon sanitaire op te blazen hielp daarbij niet: hij kreeg op het congres de ene verbale zweepslag na de andere.

Schamele score

Ongena tenslotte haalde zo ook ‘maar’ 59 procent, al bij al toch een schamele score, na zoveel manifeste steun van de partijtop. Zeker ten opzichte van de 86 procent die eigenlijk voor De Croo bedoeld was, een pover resultaat. Zijn mandaat, dat op zich al niet erg stevig oogde, is er niet echt sterker op geworden.
Dat Ongena het afdeed als “logisch, zowat elke vorige verkiezing om het voorzitterschap eindigde met zo’n score van rond de 60 procent voor de winnaar”, smaakte bovendien extra bitter: die (ruim) 60 procent voor onder meer voorganger Egbert Lachaert en daarvoor ook Gwendolyn Rutten afdwongen, werden uiteraard wél na een digitale stemming onder alle leden van Open Vld behaald, niet te vergelijken met een partijcongres waar de getrouwen via bussen werden aangevoerd.