In een Europese stad stootte de Libanese poëte Joumana Haddad op een twijfelachtige reclame voor een boekenwinkel. Een naakte vrouw werd afgebeeld met de slogan ‘De cultuur van het verlangen’.
Zulke advertenties zijn net zo vernederend als boerka’s, schrijft ze in het Duitse dagblad Die Welt:
‘Wanneer zullen alle macho’s in de reclame-industrie eindelijk erkennen dat we bestaan? Wanneer zullen ze ophouden onze achterwerken te misbruiken om auto’s, meubels, elektrische boormachines en pesticides te verkopen?… Ik zie absoluut geen enkel verschil tussen een vrouw in boerka in de Arabische straten en de vrouw in deze advertentie. Waarom? Omdat beiden het slachtoffer zijn van patriarchale criteria: aan een kant is er de vrouw wiens verleidelijkheid moet worden verborgen en ontkend, aan de andere kant een vrouw wiens verleidelijkheid moet worden tentoongspreid en misbruikt.
Is dat alles waar wij vrouwen goed voor zijn? De eindeloze metafoor van de zonde en de appel? Hebben we daar nu nog niet genoeg van, zowel in het Oosten als in het Westen?… Vrouwen, willen jullie echt een keuze? Vecht dan voor je waardigheid. En jullie, mannen, willen jullie echt ons verlangen prikkelen? Geef ons dan a.u.b. wat minder derrière en wat meer toewijding.’